Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Hotel „Royal”. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Hotel „Royal”. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 18 stycznia 2016

16 stycznia 2016


1. Spaliśmy w „Royalu” – znaczy hotelu garnizonowym. Znaczy, trudno powiedzieć, gdzie, gdyż przed wojną były to cztery hotele. Po wojnie połączono je w jeden. Nie udało się to do końca, gdyż każdy z nich miał nieco inaczej dzielone piętra. Czyli wyjeżdżając windą z jednej strony na piętro pierwsze, w drugiej części jest się na piętrze drugim. Choć tego też nie należy być pewnym. Postanowiłem pójść na śniadanie. Na logikę i zgodnie ze znakami noża i widelca udałem się w okolice recepcji. No i tam była restauracja. Ale nie podawano śniadania. Siedzące tam panie stwierdziły, że nie są w stanie wytłumaczyć mi, gdzie podawane są śniadania i wysłały mnie do recepcji. Tam pani tłumaczyła mi długo i zawile – wyjedzie pan na pierwsze piętro, pójdzie w prawo, później w lewo, potem będą schody, potem znowu prosto aż do pokoju dwieście coś, potem coś tam i na końcu będzie winda, tam pan zjedzie piętro niżej i już. Windy nie znalazłem. Znalazłem śniadanie. Właściwie pod moim pokojem. Śniadanie było niedobre. I to jest zła informacja.

2. Wracaliśmy trasą kielecką. Po drodze, telefonicznie doprowadziliśmy do tego, że komórka niemieckiego dziennikarza, którą zostawił w prezydenckim sekretariacie wróciła do właściciela, znaczy do niego wróciła. Państwo po raz kolejny zdało egzamin. A zaangażowane były dwa biura i jedna służba specjalna.
Jechaliśmy z pięć godzin. Na koniec zostawiłem w samochodzie telefony. I to jest zła wiadomość, bo musiałem jechać po nie aż na Augustówkę.

3. Wieczorem oglądaliśmy retransmisję Złotych Globów. Szczerze mówiąc wolę Globy niż Oscary. Zwłaszcza, kiedy prowadzi ten z piwem, choć nie rozumiem sporej części jego dowcipów. Jim Carrey wygląda z brodą, jakby ubrał maskę z „Maski”.
Ale najciekawsze było to, że z tego, co mówili przemawiający ze sceny ludzie najważniejszą rzeczą dla ich środowiska jest liczba przychodzących do kin ludzi, i to, ile pieniędzy ci ludzie w tych kinach zostawiają.
U nas niestety filmowcom chodzi o coś innego. I to jest zła informacja.

Być może dlatego nie robi się u nas filmów na miarę „Zjawy”.