Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Okęcie. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Okęcie. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 12 lipca 2021

11 lipca 2021



1. Nie wiem, na czym to polega. Czego ostatnio nie robię, jakbym się nie starał – nie mogę się położyć przed czwartą. A potem z jakim zaangażowaniem bym nie spał – budzi mnie koło ósmej. Odkryłem więc, że nie ma programu Stankiewicza. Przynajmniej w moim komputerze nie było. Obejrzałem Rymanowskiego. Obejrzałem Piaseckiego. Piasecki cały o koncesji dla TVN. Ktoś u Rymanowskiego powiedział, że gdyby Lex TVN weszło w życie, to by wystarczyło, żeby właściciel przekazał część akcji pracownikom. Na przykład Monice Olejnik. Uważam, że to bardzo dobry pomysł. W Piaseckiego ktoś sugerował, że z powodu TVN-u Amerykanie mogą wycofać swoje wojska. I – jakby nie daj Boże co – NATO nas nie będzie bronić. Wynikałoby z tego, że udział naszego wojska w natowskich misjach na wschodniej flance jest pozbawiony znaczenia. Szkoda gadać. 
Z „Loży prasowej” zrezygnowałem. Pojechałem na Koło. Koło to w tym znaczeniu targ staroci. Ze dwa lata mnie tam nie było. Sprzedających dużo. Mebli mało. Właściwie to mało interesujących rzeczy. Teraz żałuję, że nie zapytałem o cenę bardzo ładnego portretu księdza Popiełuszki. Kupiłem Bożenie prezent. Zabawny był proces ustalania ceny. Ani mnie, ani sprzedającym nie chciało się jakoś specjalnie negocjować. Zrobiliśmy to każdy wewnętrznie. Ja pomyślałem, co bym zaproponował i na czym by stanęło. Sprzedawcy pomyśleli, co bym pewnie zaproponował i na czym by stanęło. I podali tę cenę. I była to ta sama cena, którą wymyśliłem. Na koniec poprosiłem, żeby mi podali maksymalną, jakiej dotychczas żądali. W bonusie dowieziono mi przedmiot do auta. Waży ponad dwadzieścia kilo, więc był to nie byle jaki bonus. 
Kiedy jechałem na Koło, minęło mnie stosunkowo nowe A8 z wybitą tylną boczną szybą. Zastanawiałem się, czy jakiś dobry obywatel nie powinien zadzwonić na policję, by wyrazić podejrzenie, że pojazd skradziony został. Jednak ta hipoteza nie trzymała się kupy. Samo dostanie się do środka auta nie wystarczy, by je uruchomić. A jeżeli ktoś ma patent na immobiliser, to powinien też potrafić wejść do auta bez wybijania szyby. 

2. Poszedłem na kawę z Jamesem. Jak dość powszechnie wiadomo, w kamienicy naszej od 2015 roku mieszkali korespondenci FT. No i ten etap historii się kończy. James się musi przenieść, bo właściciel sprzedaje mieszkanie. 
Bardzo przyjemna rozmowa. Henryk, poprzednik Jamesa wszystko wiedział. Nic go nie interesowało. Przypominał w tym polskich dziennikarzy. James pyta. No i świetnie się nauczył polskiego. 

Pojechałem na Okęcie, żeby kogoś odebrać. Potem napiszę jednak kogo. Ale teraz o czymś innym. Człowiek przyjeżdża na lotnisko – z flightradaru wie, że samolot chwilę przed czasem. Ale odprawa paszportowa, bagaże etc. Z niewiadomych przyczyn plastikowymi barierkami zwężono drogi tak, że nie ma gdzie przystanąć. Robi więc człowiek kółka. Robi te kółka i robi. Gdy robi dziesiąte kółko – pasażer wychodzi. No i się okazuje, że nie ma miejsca, gdzie by można legalnie pasażera do auta zapakować. Czy chodzi o to, żeby wszyscy jeździli taksówkami? Czy chodzi o to, żeby korzystać z parkingu trzydzieści pięć za pierwszą godzinę? Może ma to jakiś inny głęboki sens. 
Odbierałem następcę prof. Szczerskiego. Kto wie – ten wie, kto nie wie – dowie się za dni parę. W każdym razie trochę mi żal, że już nie pracuję, bo współpraca by mogła być bardzo interesująca. 

3. Finał mistrzostw Europy w piłkę kopaną. Znowu byłem za Cracovią. Nie przegrała. We mnie największe emocje wywołało oberwanie chmury, które wygnało nas z ogrodów do Kolumnowej. Usłyszałem, że poprzednio Włosi mistrzami zostali w 1968. Wtedy po mistrzostwach wjechaliśmy z Ruskimi do Czechosłowacji. A rok później amerykański człowiek postawił nogę na księżycu. Zobaczymy jak się to teraz skończy. 



 

piątek, 3 sierpnia 2018

2 sierpnia 2018



Z życia urlopowanego urzędnika centralnej administracji.

1. Przyleciałem w nocy do Babimostu. Najpierw na Okęciu lazłem do bramki na końcu świata. Trzydziestej którejś. Chwilę mi zeszło, bo nie wszystkie taśmociągi działały. Doszedłem, kiedy przez sąsiednią bramkę przelewała się kolejka zmierzających do Barcelony. Albo Madrytu. Ale raczej Barcelony. Linią lotniczą, jakiej wcześniej nie zauważyłem. Kolejka znikła. Wpuszczacze, którzy mają jakąś nazwę – Agenci? nie pamiętam – wezwali ze dwa razy, w dwóch językach, pasażerów by się stawili celem boardingu. Przyszła jakaś pani. Zniknęła za bramką. Wpuszczacze się rozpłynęli. Upłynęło z 10 minut. Z tego czegoś nieopodal, co trudno nazwać fotelami, bo fotele jednak są choć trochę wygodne – wstało trzech zalegających tam przynajmniej od czasu, kiedy przyszedłem młodych ludzi. Podeszło do moich wpuszczaczy i zaczęło pytać o samolot do Barcelony. Albo Madrytu. Ale raczej Barcelony. Moi wpuszczacze odpowiedzieli, że chyba odleciał. Młodzi ludzie zapytali, czy coś tym można zrobić. Moi wpuszczacze odpowiedzieli, że raczej nic. Zacząłem się zastanawiać, czy jeżeli ci młodzi ludzie by się udali do któregoś ze sklepów, celem kupienia flaszki (bo cóż innego im pozostało), to czy sklep by im tę flaszkę sprzedał, mimo i karty pokładowe mają na odleciany samolot. Nie dowiem się tego raczej i to jest zła informacja. Choć może nie tak bardzo, bo ta wiedza nie jest chyba warta przeżycia doświadczenia niezauważenia odlotu własnego samolotu. Rzut beretem od bramki.

2. No więc przyleciałem do Babimostu. Przyjechała po mnie Bożena. Wyszło, że jechała tyle, co ja leciałem. Stanęliśmy na rynku w Sulechowie. Rynek w tym przypadku nazywa się plac Ratuszowy. Poprzednio byłem tam w 2015 r. Dudabusem. Kandydat poprosił mnie, bym mu przyniósł kawę. Nie mogłem znaleźć kawiarni. Na rogu był bar, którym rządził – na oko – Wietnamczyk. Zrobił tę kawę, mimo iż nie należała do serwowanego asortymentu. Pogadaliśmy chwilę. Był przekonany, że będzie zmiana.
W domu poleciałem od razu zobaczyć jak się ma trawa. Miała się nieźle.
Rano obudził nas pan, który przywiózł kupioną przez Bożenę bibliotekę. I to jest zła informacja, bo środowy upał mnie wykończył, więc godzina snu więcej by się przydała.

3. Podłączyłem do A8 chińskie ustrojstwo umożliwiające podłączenie iPhone do klasycznej nawigacji z dwutysięcznego roku. Zadziałało od razu i muzyka via bluetooth i zestaw głośnomówiący. Niestety nie udało mi się dobrze ułożyć przewodów i nawigacja nie do końca siadła na swoje miejsce. I to jest zła informacja, bo chyba będę musiał dostać się do tych przewodów z innej strony a tak do końca nie wiem jeszcze jak to zrobić.

Pojechaliśmy do Łagowa popływać wodnym rowerem. Przez Poźrzadło. Na wysokości wieloma dyplomami docenianej restauracji Defka minął nas pan, który na nosie miał wariację na temat lustrzanych Aviatorów Ray-Bana. Na torsie zaś dumnie niósł T-shirt z napisem „jebać to gówno”. Po angielsku. Cienias.

czwartek, 17 sierpnia 2017

16 sierpnia 2017


1. Idąc do tramwaju, pod kebabem przy Marszałkowskiej minąłem towarzystwo: dziewczynę i dwóch panów. Towarzystwo, które najwyraźniej kontynuowało poprzedzający wieczór. Dziewczyna ładna, panowie – chyba nie w moim typie. Zachowywali się, jakby była piąta rano. Aż spojrzałem na zegarek. Było zdecydowanie później. Zjadłem coś niedobrego ze sklepu z kawą w przejściu pod rondem. Wsiadłem do tramwaju. Jakiś pan z walizką, o wyglądzie mieszkańca Kaukazu zapytał mnie, czy tramwaj jedzie na jakąś ulicę. Powiedziałem, że nie wiem. Wsiadł. Zaczął sprawdzać coś w telefonie. Pewnie tę ulicę. Sprawdził i poszedł do motorniczego chyba kupić bilet. Co było później – nie wiem, gdyż z tramwaju wysiadłem.
[Żeby nie było niedomówień – wygląd mieszkańca Kaukazu miał pan, nie jego walizka].

Tak jakoś zawsze wychodzi, że jeżeli już przez Ogród Saski przechodzę to robię to w świąteczne przedpołudnie. Na placu Piłsudskiego spokój, jaki może być tylko na godzinę przed początkiem kameralnej imprezy. BOR, Żandarmeria, Media. Postałem, pogadałem, zaczęli się pojawiać goście, którzy wcześniej byli na mszy w Katedrze. Przyjechał pan z nadprogramowym wieńcem.
Wieńce to jakieś chyba najważniejszy element naszej polityki historycznej. W każdym razie, z determinacji chcących wieńce składać można to wnosić. I to jest zła informacja.
W programie wieniec miał składać PAD w asyście Ministra Obrony Narodowej, szefa BBN-u i generałów. Jeden wieniec. Wieniec nadprogramowy ponoć miał być składany przez prezesa IPN-u. W scenariuszu imprezy tego nie było. Więc pan z wieńcem nadprogramowym zaczekał na koniec. Porządek być musi.

Spod Belwederu na plac Trzech Krzyży przejechałem aleje Ujazdowskie wojskowym defenderem, którym później tę samą trasę w przeciwnym kierunku pokonał PAD. Pożartowaliśmy z Panem Kierowcą z wyposażenia. Zwłaszcza klamek. Bardzo brytyjskich. Kiedy wracałem pod Belweder spotkałem grupę Amerykanów z generałem Hodgesem. Generał szedł Alejami mijany przez samochody naszych oficjeli. Droga szła mu wolno, bo co chwilę się zatrzymywał, by porozmawiać z żołnierzami.

2. Można się przyzwyczaić, że słuchanie przemówień PAD utrudniane jest przez grupki emerytów z KOD, wyposażonych w trombity, gwizdki czy bębny. Tym razem było inaczej. Chwilę po rozpoczęciu przemówienia nad trybuną zaczął dość nisko krążyć śmigłowiec Mi8.
Przed w reklamie, nie pamiętam którego OFE na stację benzynową podjeżdżał dziwnie tunigowany tarpan. Wypadała z niego grupa młodzieży. Jakiś jej przedstawiciel krzyczał do tankującego starszego pana – trzeba mieć fantazję, dziadku. Coś się wtedy z tego tarpana urywało, a starszy pan odpowiadał – trzeba mieć pieniądze, synku.
Kiedy się ma i fantazję i środki – można użyć śmigłowca. Tylko po co.
Defiladę oglądałem wśród dziennikarzy. W tym roku otworzyli ją rekonstruktorzy. Konkretnie – grupa rekonstruująca zespół akrobacyjny lotnictwa polskiego z początku lat siedemdziesiątych.
Dziennikarze zastanawiali się, co ma być tym nowym uzbrojeniem, które zapowiadał lektor. No i wyszło im na to, że chodziło o Raki. Ponoć świetne moździerze samobieżne.
Defilada wyszła super. Po niej impreza miała się zakończyć. Minister Obrony postanowił jednak złożyć wieniec. Złożył. Taką miał fantazję. I środki.

Impreza w Belwederze przyjemniejsza niż w zeszłym roku. I nie chodzi tylko o pogodę.
Dosiedziałem do końca. Razem z kolegą, który ma na imię jak rondo Babka. Dopijając ostatnie wino dopadła mnie konstatacja, że mój pradziadek-legionista byłby ze mnie dumny. Że sobie dopijam ostatnie wino na tarasie u Komendanta. Pradziadek chyba nigdy nie był w Belwederze. Nie mam już niestety kogo zapytać. I to jest zła informacja.


3. Na Okęcie jechałem z duszą na ramieniu. Kupiłem bilet dzień wcześniej, przez aplikację. Niestety nie został po tym żaden ślad. Poza zablokowaniem środków na karcie. Przez dobę próbowałem się na lotowską infolinię dodzwonić. Najdłużej muzyczki słuchałem przez godzinę. Nie było to zbyt interesujące. Bogu dzięki się okazało, że rezerwacja jest. Z kartą pokładową zacząłem się więc błąkać między sklepami a bramkami. W jednym ze sklepów wypatrzyłem niewidziany od dobrych paru lat – Absolut 100. Wziąłem flaszkę, pognałem do kasy, kasjerka popatrzyła na kartę pokładową i powiedziała, że Służba Celna zabroniła im sprzedawać alkohol na loty krajowe. Panie Premierze Morawiecki, jak żyć?
Z rozpaczy poszedłem do McDonald's. Restauracji innej niż wszystkie [czym tu się chwalić]. Obsługujący pan był trochę dziwny. Sytuacja przypominała grę w tchórza – tym razem, kto pierwszy się odezwie. Podchodzę. On patrzy. Ja patrzę. On patrzy. Ja patrzę. On patrzy. Przegrałem.
Kiedy czekałem na moje frytki od lady odeszła pani w mundurze Służby Ochrony Lotniska. Siadła kawałek dalej. Nagle mnie pyta: sorry sir, is it your luggage? [najwyraźniej w moim czarnym garniturku, czarnym krawacie, z biało-czerwoną w klapie wyglądałem zagranicznie]
Zaprzeczyłem. Wstała, zapytała głośno, choć bez efektu, czy ktoś się przyznaje do tej walizki. Później zażądała od obsługi dostępu do telefonu. Obsługa miała z tym jakiś problem, ale w końcu udało się ten problem jakoś rozwiązać. Po chwili przez głośniki poszukiwano właściciela tej walizki. Nikt się nie zgłosił. Pani w mundurze Służby Ochrony Lotniska sobie poszła. Walizka została. Przynajmniej przez dwadzieścia minut bo później poszedłem dalej. W każdym razie w tej walizce raczej nie było bomby, bo gdyby była, to byśmy o tym usłyszeli. Ciekawe, czy dalej ta walizka tam stoi. Szara. Kabinówka. Na czterech kółkach.

Samolot okazał się bombardierem w malowaniu nieodżałowanego Eurolotu. Leciał ze czterdzieści minut. Pani stewardessa witająca nas w Zielonej Górze brzmiała dość zabawnie, kiedy się ma świadomość w jakiej odległości od Zielonej Góry leży Nowe Kramsko.
Nie ma się co nabijać. Samolot prawie pełen, więc pasażerom to nie przeszkadza.

Przyjechały po mnie Bożena z Mileną. Bohatersko, bo to jednak prawie północ była. Zatankowaliśmy w Sulechowie. Wygląda na to, że drożeje gaz. I to jest zła informacja.