17–18 kwietnia 2022

1. Niedziela. Właściwie całą przespałem. I to jest zła informacja. Bo pogoda była całkiem, całkiem.

Zrobiłem dwie rzeczy. Zgodnie z tradycją – zasiałem trochę trawy. I skończyłem czytać „Pewnego razu w Hollywood” Quentina Tarantino. To drugie to zła informacja, gdyż wolałbym, by ta książka była dłuższa.

2. Poniedziałek. Mimo prób, tego dnia się przespać nie dało. Przesadziliśmy świerk, który potencjalnie mógł odbierać światło pomidorom. W miejscu, w którym wsadziłem świerk, rosła wcześniej płacząca wierzba. Znaczy: bardziej niż rosła – schła, aż w końcu wycinający krzaki, rośli młodzieńcy ze Staropola, stwierdzili, że nic z niej nie będzie i nikogo o nic nie pytając, ją wykarczowali. Iglaste ostatni jakoś nam nie idą. Dwa na trzy schną. Szkoda każdego. A najbardziej wielkiej sosny przywiezionej z Zawisza. Niby się przyjęła, ale uschła – mimo podlewania – po roku. 

Udało mi się w końcu zmusić Player do współpracy z Chromecastem. Zmusić w pewnych granicach, gdyż, o ile reklamy szły głośno i bez przerw, to przy filmie zaraz się zaczęło kisić. Zresztą zaczęliśmy oglądać „Behawiorystę” i szybko przestaliśmy, bo się go nie dało oglądać. Jednak „Pajęczyna” to najwyraźniej jakieś arcydzieło polskiej sztuki serialowej. 
Ale i tak „The Last Days of Ptolemy Grey” zapowiada się wielokrotnie lepiej. Niestety nie jest to polski serial. I to jest zła informacja. 

3. Właśnie mi się przypomniało, że to śmigus-dyngus. Przez cały dzień obserwowałem hałaśliwych motocyklistów, iluś tam rowerzystów, kolumnę wyczynowych quadów, kanadyjskiego Herculesa, ale ani jednego młodzieńca z wiadrem.  
Pamiętam moją świętej pamięci babcię, która z przerażeniem oglądała z okien dziejące się na Piaskach sceny, w których watahy młodzieńców z wiadrami goniły popiskujące dziewczęta, a gdy je dopadały, wylewały na nie dziesiątki wiader wody wody. Pamiętam, z pierwszej połowy lat dziewięćdziesiątych, policję próbującą opanować młodzieńców polewających wodą z Rudawy, nobliwych mieszczan zwiedzających Emaus. 
Mam wrażenie, że zwyczaj wziął i zanikł. I to nie jest zła informacja. Złą było, że się w ogóle pojawił. 

 

15–16 kwietnia 2022

1. Piątek (Wielki). Obudziłem się nieprzytomny. Ciekawe w sumie ile bym musiał spędzić czasu w Warszawie, żebym się znowu przyzwyczaił. Pamiętam pierwszy świt w mieszkaniu przy Wilczej. Najpierw tramwaje – Warszawa nie przyswoiła stosowanej w centrum Krakowa węgierskiej technologii, dzięki której tramwaju, jak jedzie, nie słychać. A później śmieciarka, przez dźwięk której obudziłem się w przekonaniu, że wybuchła wojna. Prze lata zdążyłem się przyzwyczaić. Ale teraz śpię jak trusia.  
Najpierw spotkanie w Koszykach, podczas którego dwa razy zabrali prąd. Jak na wsi. Później Zebrwizyta w centralnej administracji. Później wizyta w instytucji kultury. Niby święta, a wszędzie jakoś smutno. 
Wg planu wyjechać miałem przed trzecią. Wyjechałem po szóstej. I to jest zła informacja. Do tego podjąłem serię złych decyzji dotyczących skręcania. No i wylądowałem na jakiejś dziwnej drodze za Cargo. Konkretnie – ulicy Kinetycznej. Ciekawe doświadczenie. W końcu, odwiedziwszy chyba Raszyn (chyba odwiedziwszy, bo pewności czy granicę przekroczyłem – nie mam) trafiłem na autostradę, którą przez prawie pięć godzin, z których ze dwie w ulewie, dojechałem do domu. 

2. Sobota (Wielka). Bożena, parę dni temu, wymyśliła, że przed świętami zbierzemy liście z miejsca pod naszym płotem, gdzie zostawiają auta przyjeżdżający do kościoła ludzie. Zebraliśmy. Wyszło pięć wielkich worów. Śmieciarze, zbierający biodegradowalne, się niemi nie zainteresowali. Załadowałem wory na lawinę i wyrzuciłem koło miejsca, gdzie powstaje kompost. W przyszłym tygodniu, albo zawiozę je do Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych. Albo wysypię na kompost. 
Puściłem wodę do stołówki. Testowo podlałem drzewko-morelę. Już miałem wracać do domu, ale coś mnie tknęło i cofnąłem się do środka, No i się okazało, że pękła rura i stołówkę zaczęło zalewać. Przyjdzie mi testować umiejętności hydrauliczne. A tam spore przekroje, więc prosto nie będzie. Niby to zła informacja, ale to nic przy numerze, który wykręcił kotek Rudolf. Ten, który się boi zejść z drzewa, chyba, że przyjeżdża Gmyz. 
Otóż kotek Rudolf wyskoczył z okna. Na drugim piętrze. Czyli jakieś 10 od ziemi metrów. Może więcej. Po upadku dostał takiego hercklekotu, że musieliśmy pojechać do weterynarza. Co nie było proste, bo w Wielką Sobotę, weterynarze mają inne rzeczy na głowie, niż przesiadywanie w swoich lecznicach. Weterynarz – jak się okazało – motocyklista, zaczekał na nas chwilę, zrobił roentgen, stwierdził, że kot sobie niczego nie zrobił. Dał profilaktyczny antybiotyk i coś przeciwbólowego i kazał kotka-Rudolfa przywieźć za dwa tygodnie na kastrację. A potem zaczął opowiadać, jak to jest, gdy się na motorze wymija, z prędkością 250 kilometrów na godzinę, TiR-a.
Kotek Rudolf w samochodzie zasnął. Po powrocie wypił i zjadł. Ale jest trochę obolały. Zobaczymy, co będzie jutro. 

3. W szczycie afery z kotkiem-Rudolfem, (żeby nie zapomnieć) miałem sobie coś wysłać SMS-em, a wysłałem tweeta. I to jest zła informacja, bo żadne jest to wytłumaczenie. Zwłaszcza, że chwilę zajęło, nim do mnie dotarło, co się dzieje. Cóż, kara musi być. 

 

13–14 kwietnia 2022

 

1. No więc po kolei. We środę, Kraszewski u Mazurka. W sumie smutna historia. Generał próbował odpowiadać całym zdaniem. Mazurek nie miał cierpliwości, by słuchać. Do tego polonista w Mazurku nie mógł zdzierżyć wojskowego języka. Kłopot sprawiało słowo komponent. 
Później pojechałem do Warszawy. I to jest zła informacja, bo w Warszawie miałem być przed czwartą, a wyjechałem bliżej południa, choć nadzieje miałem wyjechać rano. 
Autostradę, mimo ruchu, udało się przebyć żwawo. Gorzej poszło przebijanie się przez Warszawę. Innymi słowy – mniej czasu zajęła mi trasa ze Strykowa, niż od rogatek, na Flory. 
Wieczór spędziłem oglądając TVN-ową „Pajęczynę”. Bardzo porządny serial. 

2. We czwartek, poza serią spotkań, w tym jednym, z człowiekiem powracającym z zagranicy, zawiozłem Lawinę na geometrię. I się okazało, że moje wrażenie, że coś z autem jest nie tak, miało dość mocne podstawy. Ustawianie trwało ponad godzinę. I kosztowało więcej, niż było w planie. Ale warto było, gdyż po wyjeździe z Ostroroga samochód zaczął skręcać w bardziej logiczny sposób. Złą informacją jest, że nowe drążki już wyglądają jak stare. 

3. Wieczorem Moskwa potwierdziła informacje o zatonięciu Moskwy. Pojawił się więc pretekst do świętowania. Więc zamiast iść do domu od razu, od razu nie poszedłem. Tylko później. I to jest zła informacja.  

Ostatni odcinek „Pajęczyny” gorszy. Choć pomysł niezły. 

10–11 kwietnia 2022

 

1. Niedziela przeleciała mi na tyle szybko, że nie chciało mi się pisać negatywów. Bo o czym? O tym, że sąsiad spod lasu przywiózł kolejną partię darni, którą rozkładaliśmy w deszczu? 

Albo o komentarzach do wyborów we Francji z TVN24? Że grupa rozsądnych ludzi wraz z redaktorem Węglarczykiem, tłumaczyła, że nie ma nic gorszego niż pani Le Pen, ale gdy przechodziła do konkretów, to się okazywało, że właściwie trudno o tych konkretach mówić. 

2. Dziś, z kolei, dzień zacząłem od Suskiego u Mazurka. Ciekawe to było doświadczenie. Wciąż można kupić na twitterowej aukcji konia(@licytacja). Koń ma cień. Cieniutki taki. 

Później, właściwie przez cały dzień, obserwowałem zadymę związaną z Muzeum Powstania Warszawskiego. Fascynującą jakoś, lecz złą, jest informacja, że spora część tzw. Prawego Twittera zapomniała, że Muzeum jest instytucją Miasta Stołecznego Warszawy. 

Później pojechałem do Gorzowa, na imprezę. Otwierano poniemiecką, pomilicyjną, poizbowytreźwieńszą, poruderzą willę. Po remoncie. Teraz będzie tam centrum biznesowe Zachodniej Izby Przemysłowo-Handlowej. Nim zaproszono nas do willi, byliśmy w miejskiej bibliotece. Przypomniało mi się, że byłem tam w 2015 roku, wiosną. Z kandydatem na Urząd Prezydenta. Kandydat spotkał się z zainteresowanymi mieszkańcami, później udzielił wywiadu Radio Zachód. Później wsiadając do autobusu, potrąciłem jakąś panią i kandydat mnie opieprzył, że nie powinienem potrącać pań. 
Aż do dziś, nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie to było. Teraz już wiem. 

Później wróciłem do domu. 
Później poszedłem po jajka. Wciąż kosztują 22 złote. Czyli tyle samo, co w zeszłym tygodniu. A tak straszą inflacją. 

3. Później się okazało, że muszę jeszcze przed Świętami pojechać do Warszawy. I to jest zła informacja, gdyż już czuję, jak mnie to zmęczy. No i jutro będę musiał zrobić to wszystko, co robiłbym we środę. 

9 kwietnia 2022

1. Grzegorz Górny opowiadał, że święty Ludwik w poście umartwiał się pijąc piwo. Ciekawe, czy nie lubił piwa, czy raczej umartwiał się przez wypijanie zbyt dużych ilości tego piwa.
Obudziłem się zbyt wcześnie. Drzemałem więc jeszcze przez trzy godziny słuchając „Upału” Marcina Ciszewskiego. Uważam, że to bardzo utalentowany pisarz jest. Złą zaś jest informacją, że zadań domowych nie odrabia i pewne opisywane sytuacje z pogranicza polityki i służb są tak oderwane od polskiej rzeczywistości, że aż zęby bolą.  

2. Zadzwonił sąsiad spod lasu, że ma darń, i czy chcę. Chciałem. Przywiózł. W łyżce manitou. Powiedział, że będzie miał więcej. Przywiózł, wysypał, pojechał. Przez chwilę chciałem zostawić na jutro, ale jakoś żal mi się zrobiło sterczących w górę korzonków i darń rozłożyłem zmachawszy się przy tym nieco. Z poprzedniej partii, spora część trawy przegrała walkę z mchem. Zobaczymy, jak będzie tym razem. 

3. Telewizor. Najpierw w TVN Turbo oglądałem nieodżałowanego wielkiego antonowa, który miał coś wieźć z Anglii do równikowej Afryki. Później różen inne rzeczy, aż się okazało, że na którymś z AXN-ów idzie „Once upon a time in Hollywood”. Po lekturze książki pod tym samym tytułem film jest jeszcze lepszy. Miło patrzeć jak dobro zwycięża nad hipisami. 

 

8 kwietnia 2022

1. Kumoch u Mazurka. To jakoś fascynujące, jak niewiele trzeba, by rozmowa była dobra. Wystarczy by gość rozumiał, o co chodzi gospodarzowi i był pewny, co może, a czego nie może powiedzieć. Choć bardziej fascynujące jest, że przez trzydzieści ponad lat tak niewielu polityków to zrozumiało. Choć, bardziej niż fascynująca, jest to zła informacja.

2. Zwiedzałem Sulechów. Przed wojną była to współstolica mojego powiatu. Dziś powiaty są dwa. W Sulechowie pierwszy raz byłem na poważnie w 2015 roku. Razem z kandydatem na urząd prezydenta. Kupowałem wtedy kawę u Wietnamczyka, który był przekonany, że kandydat wygra wybory. Uzasadniaj to rozsądnie. Dziś w tym miejscu sprzedają lody. I to jest zła informacja, bo bym chętnie z nim porozmawiał. 
W Sulechowie, moja gazeta rozdawała nagrody nauczycielom. Wszedłem na koniec imprezy. Konkretnie – gdy goście posilali się posiłkiem. I jakoś od razu poczułem się niekomfortowo, gdyż zacząłem sobie wyobrażać, jak każda z goszczących osób, traktowała by mnie, gdybym był jej uczniem.. I nie chodzi o to, żebym sobie z tą sytuacją nie poradził. Raczej o ogólny dyskomfort. 

3. Zadzwonił Gmyz. Powiedział, że przyjedzie. Przyjechał. Wpuszczam go. I słyszę, że się kotek Rudolf wydziera z drzewa. I już się zabieram, żeby przenieść drabinę, a widzę, że kotek Rudolf sprawnie z drzewa złazi i biegnie do Gmyza, żeby zobaczyć, czy to nie Bożena. 
Złą informacją jest, że się chyba daję kotkowi Rudolfowi robić. Znaczy – z narażeniem życia, zdejmuję go z drzew, z których sam może zejść ale mu się nie chce. 

 

7 kwietnia 2022

1. Ciężki dzień. Przez cały bolała mnie głowa. I to jest zła informacja. Najprościej wytłumaczyć to spadkiem atmosferycznego ciśnienia. Spadek atmosferycznego ciśnienia zaowocował nagłym załamaniem pogody. Najpierw zaczęło wiać. Później lunął deszcz. I grad. Ale niewielki. Później wszystko przybrało na sile. Na koniec lało i wiało tak, że napadało do domu przez zamknięte drzwi. 
A później wyszło słońce. 

2. Włączyłem telewizor.
–To elity obaliły komunizm – powiedział w „Czarno na białym” Andrzej Morozowski. Ani profesor Nałęcz, ani doktor Pawłowski nie zaprotestowali. 
Później były „Fakty”, w których się oburzano, na podnoszenie stóp procentowych. Jak tak można, przecież jest wysoka inflacja. Pani Katarzyna przez to, że poszła w górę jej rata kredytu, nie może wychodzić zjeść „na miasto”. 
Przełączyłem na „Ucieczkę na wieś”. Usłyszałem że importowane kwiaty pokrywane są chlorkiem czegoś tam, żeby dłużej zachowały świeżość. I później ten chlorek czegośtam trafia do brytyjskiej ziemi. Więc trzeba kupować brytyjskie kwiaty. Złą informacją jest, że to nie raczej nie musi działać w Polsce.

3. Zjadłem cały chleb. I to jest zła informacja, bo będę musiał rano pojechać do miasta.

 

6 kwietnia 2022

 

1. Przespałem Henryka Kowalczyka u Mazurka. Coś chyba było o podatkach. I jakiś rozdźwięk dotyczący składki zdrowotnej. Mazurek twierdził, że poszła w górę, Kowalczyk, że wciąż to tyle samo procent. 
Później miałem serię zebrań. I związanych z zebraniami rozmów telefonicznych. Złą informacją jest, że mimo iż po takim dniu jestem zmęczony, to wrażenie mam, jakbym nic konkretnego nie zrobił. 

2. Kocia nie było przez całą noc. I większą dnia. Wrócił wieczorem. Zjadł za trzech i poszedł. Wcześniej syn jego Rudolf wylazł na lipę obok bramy. Poprzednim razem, gdy na nią wchodził, sprytnie spadł wprost na rozciągniętą przez nas szmatę. Tym razem musiałem go zdjąć. Zdjęty pogonił psa. Jeszcze będą z niego ludzie. Z kota będą. 
Wcześniej kurier przywiózł skrzynię. Zapakowaną w karton po lodówce i przemyślną konstrukcją przymocowaną do palety. Elementy opakowania, zwłaszcza użyte wkręty, to – w dzisiejszych czasach – wartościowy bonus. Złą informacją jest, że makulaturę odbierają pewnie za jakieś dwa miesiące, więc będę musiał pojechać do Selektywnego Punktu Zbiórki Odpadów (czy jak się to tam nazywa, bo mi się nie chce sprawdzać)

3. Po dwudziestej pierwszej zawyła strażacka syrena. Solidarnie z nią zawyły wszystkie chyba we wsi psy. Syrena przestała wyć, psy kontynuowały. Łuny pożaru nie było widać, więc może ktoś syrenę włączył przez przypadek. 

Powinienem coś jeszcze dziś zrobić. Ale mi się nie chce. I to jest zła informacja. 

5 kwietnia 2022

1. Rano u Mazurka była jakaś pani od prawa międzynarodowego. Mówiła, że małe są szanse na to, żeby Putin, czy ktokolwiek z wysoko postawionych Rosjan stanęli przed międzynarodowym trybunałem. Że przed sądy trafią co najwyżej rosyjscy oficerowie. Słuchałem drzemiąc, i przez sen chciałem nawet do Mazurka pisać, żeby zapytał panią, czy by można Putina porwać. Bo takie pytanie nie padło. I to jest zła informacja. 

2. W audi stanął zacisk. Dowiedzieliśmy się o tym, gdy panowie hamulce składali. Zrobiło się nerwowo, bo najpierw panowie twierdzili, że się nie da zacisku ruszyć. I że trzeba nowy. Później jednak się udało. I pojawił się też zestaw naprawczy. Więc hamulce złożono i Bożena mogła ruszyć do Warszawy. Złą informacją jest, że nie mam żadnego auta w warsztacie. Więc nie mogę żadnego wstawić, bo nie będę miał jak wrócić. 

3. Do Zielonej skrótem i promem. Na Odrze ruch jak na Marszałkowskiej. Kupa kamieni po zachodniej stronie jest coraz mniejsza, ale nie bardzo widzę co się z rzeką zmienia. 
W Zielonej paliwo tańsze niż w Świebodzinie o dwadzieścia groszy. 
Wracałem Eską. Później przez Kije i Skąpe. Ścięto drzewa przed pomnikiem bitwy pod Kijami. Wyraźnie widać, że resztki obelisku leżą oparte o postument. 

Zagarażowałem Suburbana. Nie będzie przez chwilę jeszcze jeździł, więc po co ma na niego padać. Niby się ociepla, ale wieczorem przez moment padał śnieg.  

Złą informacją jest, że miałem się wcześniej położyć, a znów jest zaraz druga .

 

4 kwietnia 2022

1. Z niewiadomego powodu obudziło mnie bladym świtem. Nie tak bladym, żebym posłuchał, co u Piaseckiego mówił Jerzy Buzek. I to jest zła informacja, bo jakoś mogło to być interesujące. 
Trener Michniewicz u Mazurka. Nie mogłem przez chwilę uwierzyć, że po Buczy kogoś może interesować piłka kopana. 

2. Pojechałem do Zielonej przez bankomat w Świebodzinie. Coraz więcej samochodów na ukraińskich blachach. Samochodów, którymi by się raczej nie zainteresował Łukasz Warzecha. No może poza białą wołgą. Taki klasym może być przecież sporo wart. 
Oddałem audi. Rude na feldze to blacha z klocka. Złą informacją jest, że trzeba będzie też wymienić tarcze. 
Lawina z naprawionym prawym progiem. I wymienionymi czujnikami spalania stukowego. Jeździ jakby lepiej. 
W pracy poznałem mistrza od internetów. Większa część rzeczy, które opowiadał była dość przerażająca. Poznałem też jednego profesora. Wolę chyba profesorów od internetowych mistrzów. Choć pani dr Fedyszak-Radziejowska twierdzi, że nie ma nic gorszego niż mężczyzna profesor. 
Wracałem przez oddany w końcu most w Cigacicach. Bardzo to jest porządny most. I – po remoncie – jeszcze ładny. Wbrew pozorom, przez Cigacice nie jest dużo bliżej. Drogę może skróci most w Pomorsku. O ile Bóg pozwoli dożyć. 

3. Najświeższe wieści z Berlina: Niemcy są źli na Niemcy. A konkretnie: das Volk jest zły na die Regierung. Za to, że Rosja napadła na Ukrainę, i że każdy mógł się łatwo domyśleć, że się na tym skończy, a nikt na to nie wpadł. Na to, że przez wojnę wszystko drożeje. No i że Ostpolitik okazała się nie działać. I że wielkie Niemcy nie mają zapasów gazu. Generalnie: młodzi są źli na starych, bo to, co robili starzy okazało się wadliwe. 
W tej wersji rzeczywistości, o której słyszę jedyną partią, która nie jest za bardzo umoczona jest die Linke.
No i ci Niemcy, którzy są przeciwni wysyłaniu broni na Ukrainę boją się Ruskiego. 
Der Bundespräsident posypał głowę popiołem – stwierdził, że popieranie przez niego Nord Stream 2 było błędem. Der Bundespräsident w służbowych obowiązkach ma posypywanie sobie głowy popiołem, więc pewnie zbyt wiele go to nie kosztowało. 

Złą informacją jest, że zamiast szydzić z Niemców, powinniśmy trzymać kciuki za to, żeby się jak najszybciej ogarnęli, bo jest szansa na to. 

 

3 kwietnia 2022

1. Mam wrażenie, że dawno nie oglądałem niedzielnej publicystyki. Więc zdziwiłem się, gdy u Rymanowskiego przez większość programu główny spór odbywał się na linii Bartoszewski–Grabiec. Choć miejscami można było odnieść wrażenie, że z Grabcem walczy reszta świata. Jakoś mi Platformy nie żal. I to jest zła informacja, bo jako wychowany w chrześcijańskiej tradycji, serce powinienem mieć lepsze. 
W „Kawie na ławę” bardzo na siebie krzyczeli. Tak, że w pewnym momencie Piasecki pożałował pana migacza. Pan migacz, tłumacząc, że kiedy się goście przekrzykują, ma problem z tłumaczeniem, miał dość zaskoczoną minę. 
Głównym przekazem Platformy jest dzisiaj sprowadzany w Rosji węgiel. Ten, o którym, z uporem wartym lepszej sprawy, Baca-Pogorzelska tłumaczy, że to nie Państwo Polskie go sprowadza. Tylko prywatni importerzy. Dla Platformy ta prawda nie ma specjalnego znaczenia, bo przecież zwracają się do swoich wyborców, których dotyka na co dzień poznawczy dysonans. Potrzebują więc, by ktoś im mówił, że PiS jest zły. 

2. Okładka „Newsweeka”. Ech, gdyby pan Tomasz coś takiego odwalił za Platformy, czy za czasów Aleksandra Kwaśniewskiego to, po serii telefonów z Polski, niemiecko-amerykański właściciel rozwiązał by problem bardzo szybko. PiS – jak wiadomo, nie jest mocny w takich sprawach. Złą informacją jest, że mnie fascynuje zgadywane jak daleko pan Tomasz jeszcze odleci. Wydaje mi się, że jest jeszcze przestrzeń. 

3. Wygląda na to, że Fidesz wygrał wybory z tak dużą przewagą, że trudną to będzie zrzucić na chachmęcenie przy ordynacji, czy monopol informacyjny. Donald Tusk zamienia się w politycznego anty–Midasa. Ostatnie zdanie jest oczywiście niesprawiedliwe, gdyż zdjęcie Tuska z kierownikiem Jobbiku nie miało raczej żadnego wpływu na wynik wyborów. 
A poważnie: wcale nie jest powiedziane, że koniec kampanii wyborczej zmieni politykę Orbana w kwestii wojny. I to jest zła informacja. 

 

2 kwietnia 2022

1. Obejrzeliśmy kilka odcinków „WeCrashed”. Jeden rano, dwa wieczorem. Bardziej by to było interesujący, gdy by człowiek nie znał finału. Choć gorszą jeszcze jest świadomość, że jest to zrobione mniej więcej na faktach. Choć trudno uwierzyć, by w hotelu Europejskim były myszy. 

2. Wycieczka do miasta. Najpierw buraki w Lidlu. Mięso, którym karmimy koty kosztuje więcej, niż kosztowało ostatnio. I to jest zła informacja, bo się przyzwyczaiły już, że poza suchą karmą i saszetkami z Rossmanna, dostają surowe mięso. Później rzeczony Rossmann. Nie było saszetek w promocji. Później Action. Plastikowe pojemniki, dzięki którym będzie można uporządkować część zawartości warszawskiej szafy. Tę część, którą przywiozłem wczoraj. Później gaz. Z niewiadomych przyczyn gaz w butlach jest droższy, niż ten do samochodu. Tak ze trzy razy.

3. W sklepie „Yкраїночка” kupiłem chrzan. I piwo. Czernichowskie. Pomyślałem, że kupię to piwo, bo nigdy nie piłem, a może długo nie być okazji, bo nie wiadomo, czy ten browar jeszcze stoi. Potem się cofnąłem, żeby kupić jeszcze trzy słoiki chrzanu, bo przecież nie wiadomo, kiedy będzie następna dostawa. I to jest zła informacja. Mam nadzieję, że sobie jakoś dadzą radę. 

Na stronę „Gazety Lubuskiej” trafił komentarz, który pojawił się w piątkowym „Pulsie” – dodatku, do gazet grupy Polska Press. Ten, który pisałem, zamiast napisać wtorkowe Negatywy. 

https://gazetalubuska.pl/selfie-z-doktorem-bartosiakiem-felieton-marcina-kedryny/ar/c1-16204861

 

1 kwietnia 2022

1. Obudziłem się chwilę przed ósmą, odpaliłem Mazurka i zasnąłem. Nie wiem więc, co mówił dr Héjj. Wdaje mi się, że wygra Orban. Ale mogło mi się to przyśnić. 
Proces wyjeżdżania trwał jak zwykle zbyt długo. I to jest zła informacja.

2. Wyjeżdżanie z Warszawy trwało podobnie długo. Śnieg zamienił się w śnieżycę. Na autostradzie było widać tyle, co nic. Przejaśniło się dopiero koło Łodzi. 
Kiedy wsiadałem do auta, wydało mi się, że lewe tylne koło jest jakby klapnięte. Zatrzymałem się więc na Orlenie, żeby nadmuchać. No i zamiast nadmuchać 2,2 nadmuchałem 2,9. Jakbym miał pełne ludzi auto. Za Łodzią, kiedy widoczność się poprawiła, przyspieszyłem. Wiatr zaczął mną wtedy rzucać po drodze, jak – nieprzymierzając – przedstawiciela bardzo ważnej mniejszości narodowej, po pustym sklepie. Gdy jechałem w przeciwną stronę – nie rzucało. Zadzwoniłem do Kamila. Wyjaśnił, że zbyt duże ciśnienie w oponach może dać taki efekt. Dostępny kompresor znalazłem dopiero przed Wrześnią, na BP. Tam wyszło, że ciśnienie wynosi 3,1. Zawsze mi się wydawało, że zbyt niskie ciśnienie jest problemem. A tu taka niespodzianka. 
Złą informacją jest, że dźwięki dochodzące przy hamowaniu mogą sugerować, że szybko trzeba będzie wymieniać tylne klocki. A tego nie było w planie. 

3. Jestem dumnym dziadersem. I to jest zła informacja. Nazwałem na Tweeterze przedstawicielkę Młodzieżowego Strajku Klimatycznego dziewczynką. Ostatni raz rzucano się tak na mnie nie pamiętam kiedy. Że upupiam. Cóż. Nie bardziej, niż przymiotnik „młodzieżowy” w nazwie. 
A chodziło o to, że u koleżanki Kolendy występowała rzeczona przedstawicielka, Pawlak i Steinhoff. Pawlak piskliwym głosem opowiadał, że był zawsze w pierwszym szeregu walczących o zieloną energię. Steinhoffowi się nie podobały rządowe deklaracje zbanowania rosyjskich surowców. Wiarygodna była tylko przedstawicielka Młodzieżowego Strajku. Mówiła z rewolucyjną szczerością. Pawlak starał się być bardziej. Było to podobnie smutne, jak zdjęcia mówiącego do ziemniaków Tuska. 

 

29–31 marca 2022

 

1. Warszawa pozbawia mnie sił. Wyjeżdżam z niej od wtorku. Nieskutecznie. 
We wtorek u Mazurka był Kukiz. Jedyna ciekawą ciekawą rzeczą, o której chciał powiedzieć był projekt ustawy o dostępie do broni. Mazurek skutecznie mu to uniemożliwił, mówiąc, że nikogo to nie interesuje. I to jest zła informacja, bo wszyscy, z którymi o tym rozmawiałem byli niepocieszeni. We środę u Mazurka była Kidawa-Błońska. Można było odnieść wrażenie, że Mazurka wyprowadziła z równowagi bezsilność. Nie był w stanie wyegzekwować odpowiedzi na chyba żadne pytanie. Rozmowa miejscami była śmieszna, choć bardziej jednak smutna. I to jest zła informacja. 
We czwartek był dr Dębski. Złą informacją jest, że nie miałem czasu całej rozmowy wysłuchać. 

2. We wtorek byłem w Centrali – w Mordorze. We środę też byłem. Jeździłem tam metrem i tramwajem. Czyli robiłem coś, czego unikałem przez lata. Wyjedzie człowiek na prowincję i nagle zmienia mu się stosunek do zdobyczy cywilizacji. W nocy z wtorku na środę pisałem komentarz, to premierowego „Pulsu“ – dodatku do naszych gazet. Jestem z tego komentarza zadowolony. O przemówieniu Bidena jest. Złą informacją jest, że się nie da go raczej przetłumaczyć na angielski. Zbyt wielu przypisów wymaga. Tak czy inaczej, raczej się skończą zaproszenia do amerykańskiej ambasady. 
Byłem w saunie. I na siłowni. Na siłowni – do towarzystwa. Ale jak już tam siedziałem, to zacząłem ruszać jakąś maszyną. I od tego ruszania przestały mnie boleć plecy. Plecy przestały. Zaczęły ręce. I to jest zła informacja, bo dalej bolą.
No oglądałem też mecz. Ten mecz. W Elektrowni na Powiślu oglądałem. Elektrownia lepsza niż Koszyki. Nie wiem dlaczego tak mi się wydaje. I nie chce mi się tego analizować. Mecz był interesujący. Zwłaszcza pod koniec. Zastanawiałem się, czy piłka zamieni się boks, czy się zamieni w zapasy. 
Dwa dni z polityką. Na koniec drugiego zaczął padać śnieg. Powinienem zacząć pisać pamiętniki. Choć nie ma to sensu, bo gdybym napisał i opublikował – nikt by nie uwierzył. 

3. Jechałem dziś (we czwartek) rano na wywiad. Pod Raszyn. Ruszyłem auto. Najpierw próbowałem skręcić w Niepodległości. Nim skręciłem dotarło do mnie, że nie jadę do Mordoru. Później pojechałem w aleje Jerozolimskie. Koło Zachodniej dotarło do mnie, że nie jadę do domu. W końcu dojechałem. Bardzo ciekawa rozmowa. Później spóźniony jechałem do Muzeum Powstania, by wywiadować Dyrektorów. Też ciekawa rozmowa. Perfidny plan, by Dyrektorzy rozmawiali ze sobą prawie się udał. 
Złą informacją jest, że nie udało mi się dziś wyjechać. Ale przynajmniej zapakowałem samochód.  

Na zdjęciu: dedykowana armatka z odłamków.