28 lutego 2021

1. Z czystym sumieniem mogę napisać, że się wyraźnie lepiej czuję. Terapia działa. 
Ciekawe ile to jeszcze potrwa, bo jakbym się dobrze nie czuł, to 10 metrowa wycieczka do toalety wymaga ode mnie godzinnego zbierania sił. 

2. Bożena jest już po kwarantannie zakończonej negatywnym testem. Czyli uciekła w ostatniej chwili. Mamy wielkie szczęście, bo skoro mnie tak czołga, to co by zrobiło z jej płucami…

3. Dziękuję za wszystkie dobre słowa, modlitwy, życzenia. Najwyraźniej wspomagają działania nauki.

Mam telewizor. Działa 1/3 naziemnych kanałów. Wśród nich TVP Historia, na której – odkryłem – z gracją gotuje red. Modelski. Telewizja wyszczupla.

 

27 lutego 2021

1. Jednak wieczorem postanowiono, że muszę być leczony bardziej. Fotele w karetkach są na pewno bezpieczne i porządnie wykonane. No bo jakieś muszą być, a wygodne na pewno nie są. Najkrótsza trasa z Torzymia do Gorzowa do specjalnie równych nie należy. 

2. Przez całą noc wlewano we mnie różne płyny. Jedne grawitacyjnie, inne strzykawkami na prąd. Podłączono mnie do rożnych maszyn. No i pobrano więcej krwi, niż przez całą chorobę. Pani dr Fedyszak-Radziejowska stwierdziłaby z pewnością, że to, iż mnie ta sytuacja fascynuje pokazuje, że jestem po prostu mężczyzną. A dla pani Doktor niż mężczyzna, gorszy jest tylko mężczyzna – profesor.

3. Saturację mam dobą. Ale dopiero teraz, przy podpiętym na stałe monitorze widać, że nie zawsze. Ściągam na chwilę maskę z tlenem – no i zaraz mi ta saturacja leci. 

26 lutego 2021

1. Udało się pobrać krew. Poprzednim razem skończyło się to jakąś jatką. Nie dość, że ciężko było w żyły trafić, to jeszcze krew nie miała w sobie na tyle zaangażowania, żeby się ładować do probówek. Tym razem poszło prawie bezboleśnie. Ale po chwili się okazało, że trzeba jeszcze raz pobrać na gazometrię. Z opuszka do cieniutkiej rureczki. I tak, że trzy razy…

2. Przez okno widzę las. Czy raczej park w stylu angielskim. Dalej jest droga nr 92. Ale jej nie słychać. Słychać za to berlińskie pociągi. Autostrada jest po drugiej stronie budynku.

3. Przyszły wyniki tomografii. Mogła wyjść gorzej. I tego się będę trzymał. 

 

25 lutego 2021

 1. Śpię praktycznie na okrągło. No i z tego spania wypadły mi wczorajsze negatywy. Będę się pilnował, żeby taka sytuacja się nie powtarzała. 

2. Chyba zaczął mi wracać smak. Choć w tym przypadku precyzyjniej by było napisać, że zaczął mi wracać niesmak. 
Dwa tygodnie temu się zaraziłem. Doktorzy mówią, że nie jest ze mną aż tak źle. I, że będzie lepiej. Ale to jeszcze potrwa.

3. Ledwo przeżyłem wycieczkę do tomografu. Zmarzłem, nie byłem w stanie normalnie oddychać, ani nie oddychać, kiedy powinienem był nie oddychać. Skończyło się na gorączce i potwornym bólu głowy. Nie miałem siły nawet by rzucić suchar – i co mam jakieś płuca? 

23 lutego 2021

1. Szpital czysty, świeżo po remoncie. Jedzenie ok. Procedura roentgena była interesująca. Otóż aparat stał na środku korytarza i podczas robienia zdjęcia wszyscy się mieli wycofać do pokoi. 

2. Niby lepiej, ale wciąż mam gorączkę. Dostaję na nią kroplówkę. Na chwilę pomaga. Później kroplówka się kończy i gorączka wraca. 

3. Niestety nie ma różnicy, czy się człowiek zaczyna krztusić w domu, czy w szpitalu. Efekt jest taki sam. Choć może tlen trochę pomaga. 

22 lutego 2021

1. No i na koniec dnia wylądowałem w szpitalu w Torzymiu. I oczywiście natychmiast się poczułem dobrze. Tak dobrze, że właściwie nie wiadomo, po co do tego szpitala trafiłem.

2. Porzuciłem Kocia. Duży jest, da sobie radę. Ale czuję się z tym podle. 

3. Brak węchu jest niebezpieczny. Spaliłem garnek. Palił się i palił. A ja nic nie czułem. 

 

21 lutego 2021

 1. Kocio wrócił koło południa. Na chwilę. Nieco pokrwawiony. Może chodziło mu o tu, żeby mi zasugerować, że gdybym musiał jechać do szpitala, to spokojnie mogę go zostawić na zewnątrz. A on się będzie swoimy – jakże ważnymi – sprawami zajmować. W ciągu dnia pojawiał się jeszcze ze trzy razy. Jak po ogień. 

2. 37 kWh. Najjaśniejszy dzień w roku. Na zewnątrz było chyba z kilkanaście stopni. Postanowiłem się wietrzyć. Od rana czułem się zadziwiająco dobrze. Spacerowałem. Przyniosłem drzewo. Przyniosłem leżak ze stołówki. Ale chyba przesadziłem, bo mi znowu skoczyła gorączka. Bardzo mi skoczyła. Więc przedrzemałem wieczór. 

3. Na koniec dnia zepsuł się termometr. Można na to spojrzeć z dwóch stron. 
Obejrzałem „W głębi lasu”. Zacząłem „Znaki”. „Znaki” lepsze. Nie jestem wielbicielem młodszego Miłoszewskiego. 

20 lutego 2021

1. Kocio pobudkę urządził o siódmej rano. Chciał wyjść. Wyszedł. Potem wrócił. Potem znowu wyszedł. Potem wrócił. Potem wyszedł i go nie ma. Wciąż go nie ma. I to jest zła informacja. 
W międzyczasie przyszedł do niego kolega. Wlazł na taras. Stawał na tylnych łapach, żeby zobaczyć coś w środku domu. Pokręcił się i poszedł. 
Było ciepło i słonecznie. Narobiło 32 kilowatogodziny. 

2. Straciłem najpierw węch, później smak. Ciekawe doświadczenie. Złą informacją jest, że nie jestem pewien, czy kasza, którą zjadłem – a była nie pierwszej młodości – nadawała się do zjedzenia. Węch ma jednak jakiś sens.

3. Tak właściwie to przespałem większość dnia. Rano jednym uchem słuchałem Śniadania w Trójce. Tylko jednym, gdyż mam uczulenie na panią Leszczynę. Przez chwilę przeglądałem Twittera. Fascynujące jest przekonanie pewnej specyficznej grupy ludzi. Przekonanie o prawie do odpuszczania grzechów. Zwłaszcza grzechów młodości. Jednym grzechy odpuszczają, drugim grzechy zatrzymują. To wszystko połączone z konstrukcją retoryczną: „a u was biją murzynów”. Moralnie – to się nie trzyma kupy. I to jest zła informacja. 

 

19 lutego 2021

1. Posiedzi człowiek chwilę przed telewizorem i nagle cały świat mu się zmienia. Otóż przez prawie pięćdziesiąt lat żyłem w mylnym błędzie wierząc, że lizol to lizol. A tu się okazuje, że jednak lajzol. Lysol – bo tak się w orygimale ten płyn nazywał popularność zdobył podczas Hiszpanki. Pewnie był w Polsce zakład produkcyjny, pewnie po czterdziestym piątym został upaństwowiony. No i wtedy został lizolem. Dotarło do mnie, że nawet jak wyzdrowieję, przyjdzie mi umyć cały dom. Czymś takim jak lysol/lizol. I to jest zła informacja. 

2. Od paru dni obserwuję – z odległości prawie pięciuset kilometrów – próby wygaszenia pożaru, spowodowanego polityką personalną jednej z państwowych instytucji. Duża grupa ludzi dobrej woli próbowała rozwiązać problem, by zminimalizować szkody, jakie miał spowodować. Gdyż nie trzeba być tytanem intelektu, żeby wiedzieć, że sytuacja jest nie do obrony i – tak, czy inaczej – trzeba ją będzie rozwiązać. Im dłużej to będzie trwało, tym gorzej. Niestety, szef tej instytucji ma mentora, z którego zdaniem się liczy. Niestety mentor ten, jest chyba jedynym znanym mi osobiście nihilistą. I robi co chce. Dlaczego robi, co chce? Bo może. Tekaem siedemdziesięciolatków. Sytuacja w końcu trafi do władzy zwierzchniej. Problem w końcu zostanie rozwiązany. Tylko jakim kosztem. Kolejną złą informacją jest, że zaraz będziemy przeżywać sytuacją jak z RPO. 

3. Zadzwonił z Ameryki kolega Wrona. Zadzwonił, żeby się pochwalić, że przywiózł z Polski Covid. Mam nadzieję, że mu przejdzie lekko. Człowiek, od którego się zaraziłem – wylądował w szpitalu. Ja tam, w ciągu dnia czuję się nieźle. Problem robi się wieczorem. Ale może być gorzej. Tyle dobrze, że jest ciepło, gdybym musiał nosić tyle drzewa, co tydzień temu – byłoby słabo. 
Ograniczam wolność kota. Po 22 już nie wychodzi. Chwilę się awanturuje, ale z ograniczonym zaangażowaniem. Głupi nie jest. Dziś zdecydowanie wolę od psów koty. 

 

18 lutego 2021

Wersja skrócona, bo nie mam siły. 

1. Kot – psisyn – wrócił o 4:30. I jeszcze się awanturował, że musiał pod drzwiami stać.

2. Rano się okazało, że wpuszczając kota rozbiłem termometr. Dzień więc zacząłem od ścigania małych srebrnych kuleczek. Kiedy byłem dzieckiem, rtęć nie była jakąś kosmiczną trucizną. Można ją było na przykład wciągać odkurzaczem, który później tygodniami rozpylał jej opary. Zebrałem, wsadziłem do szczelnego opakowania. Powinienem zadzwonić do SANEPID-u by się dowiedzieć, gdzie w powiecie przechowywana jest rtęć. Na razie się z tym wstrzymam.

3. Zadzwonił pan Dzielnicowy. Przyjechał, żeby sprawdzić, czy przebywam w miejscu kwarantanny. Nie jestem na kwarantannie, jestem w izolacji. W związku z tym, nie mogę uruchomić aplikacji od pilnowania kwarantanny. Więc policja będzie mnie sprawdzać. Mam nadzieję, że będę miał siłę, by się z łóżka zwlekać. 

 

17 lutego 2021

 1. Po długiej przerwie media znów coś o mnie napisały: „Mamy 8694 nowe i potwierdzone przypadki zakażenia…”.

Pojechałem do szpitala na test PCR. Ruchem zarządzał dość sprawnie żołnierz WOT-u. Wymaz pani zrobiła tylko z gardła. Nie mogę się doliczyć, który to był mój test. Siódmy? Ósmy? Wszystkie wcześniej były z nosa. Dwa były z nosa i gardła. Ciekaw jestem, czy jeżeli PCR też będzie pozytywny [wszystko na to wskazuje], to system policzy mnie drugi raz. 
Bożena pojechała do Warszawy. Istnieje szansa, że nie jest zarażona, a gdyby siedziała tu ze mną – trudno by nam się w domu było od siebie izolować. 

Skończyłem „Miasto noży”. I to jest zła informacja, bo mógłbym jeszcze trochę je czytać. 
Wczorajsze norymberskie tramwaje przypomniały mi, jak w 90 roku wracaliśmy z południa Francji z wymiany szkolnej. Startując – popiliśmy i pospaliśmy. Więc pierwszy tysiąc kilometrów udało się nam pokonać zadziwiająco szybko. Obudziłem się na przedmieściach Norymbergi. Niezbyt przytomny. No i minęliśmy tramwaj. Nr 4 [chyba]. Norymberski tramwaj, bo to była Norymberga. Pierwsza myśl, która mi przez głowę przeleciała – dojechaliśmy? Tak szybko? 
Dlaczego to piszę? Bo wiem kiedy w Krakowie pojawiły się te tramwaje. 

2. Przez cały dzień umartwiałem się oglądając „30 srebrników” HBO. Złe jak polski serial, tylko lepsze plenery. Właśnie idzie ostatni odcinek. Ksiądz strzela z dwóch pistoletów maszynowych do wielkiego czerwonego diabła. Pistoletów maszynowych Ingram. MAC-11, to podstawowa broń automatyczna w kiepskich filmach.  
Inżynier Ingram miał na imię Gordon. Nie jest to popularne imię w Polsce. Według PESEL-u mamy 77. Mojżeszów za to 89. Jesusów 115 plus dwóch Jesusów Juniorów. I dwóch Jesusów Marii [Mariów?]. Ale to wszystko nic, przy dwóch Leninach. 
Nazwiskami się nie wypada zajmować. I to jest zła informacja, bo ciekawostek tam bez liku. 

3. Złą informacją jest, że Kocio postanowił utrudnić mi życie. Pewnie z okazji dnia kota. Wyszedł i nie wraca. Nie mam serca go zostawić na mrozie i iść spać, a doktorzy mówią, że powinienem się wysypiać. 

16 lutego 2021

 

Jeden pozytyw przebił dziś wszystkie negatywy. 

Więc wyjątkowo, poza tą jedną, będą dobre informacje.
1. Zalogowałem się do cyfrowego urzędu skarbowego (czy jak się to tam nazywa), zaakceptowałem PIT i zapłaciłem podatek. Później przeczytałem, że portal nie działa, nie da się zalogować i są błędy. Chyba to była informacja z DGP. Na pewno dobrze się klikała, a połowa narodu (aktywnej politycznie części) po raz kolejny ucieszyło się dowodem na to, że Państwo PiS nie działa. 

2. SANEPID działa. I jest pomocny. Wymyślono jak to zrobić, że mi zrobić test. SANEPID nie mógł mnie na test skierować, a nie miałem kontaktu z lekarzem POZ, który to powinien wystawić skierowanie. Trafiłem do Nocnej i Świątecznej Opieki Zdrowotnej. I nie musiałem stać trzech godzin w kolejce na mrozie – po tym jak odstałem 40 minut, dowiedziałem się, że się mogę umówić telefonicznie. No i się umówiłem. 

3. W szpitalu spędziłem trzy godziny, bo czekaliśmy na wyniki krwi. Całkiem znośne wyniki. Przynajmniej zbliżyłem się do końca „Miasta noży” Wojtka Muchy. Znowu się pojawiła ulica Retoryki, norymberskie tramwaje, które jeździły po Krakowie od 1989 roku, w 1997 roku trudno nazywać „zwiezionymi niedawno”. Ale co tam. Ważne, że pojawia się postać barmana z Free Pubu. Wszystkich wtenczas znałem. Żaden mojej osobie do tej postaci nie pasuje. 

15 lutego 2021

 1. W końcu wyszło słońce. Według fotowoltaiki to był najbardziej słoneczny dzień w 2021 roku. Dotychczas. Złą informacją jest, że jak na tak słoneczny dzień było zadziwiająco zimno. 

2. Pojechaliśmy na wycieczkę. Mieliśmy jechać do tego drugiego Gronowa, do sklepu, który był wyjątkowo zamknięty, kiedy tam pojechaliśmy ostatnim razem. Okazało się, ze tym razem też jest zamknięty. Pojechaliśmy więc do „Lamusa” w Boczowie. Dość przerażającego miejsca, o którym już kiedyś pisałem. Swoją drogą ciągle się boję, że zacznę się powtarzać. Na razie – jak w tym przypadku – ratuje mnie wyszukiwarka. 
W Boczowie było zimno i drogo. I to jest zła informacja. Kupiliśmy etażerkę, kosz wiklinowy, betonową tralkę i futro. Na etażerce, nim ją kupiliśmy leżała książka, którą w styczniu 1940 roku w Szczecinie ktoś dostał na urodziny od wuja. Książka była wspomnieniami pancerniaka z wojny we Francji i Belgii. Raczej Wielkiej Wojny, bo trudno, żeby ktoś w styczniu dostał książkę opisującą sytuację z maja. 
Z kolei na ścianie wisiała ramka, w którą oprawiono dziewięć zdjęć kota Petera 1. z Charlottenburga. Kot na świat przyszedł w kwietniu 1979, z zszedł był w kwietniu 1998 roku. 19 lat, piękny wiek dla kota. 
Gdyby ktoś potrzebował – można w Boczowie kupić skórę z niedźwiedzia. Znaczy nie tyle prawdziwą skórę z niedźwiedzia, co z jakiegoś futra uszyte przebranie. Niestety bez głowy, więc raczej się na Krupówkach nie przyda. Zresztą ostatnio Krupówki to nie jest jakieś specjalnie dobrze kojarzące się miejsce. 
Bożenie bardzo się nie podobał Torzym. Wracając ominęliśmy go więc przez Bielice i Bobrówko. Ostatnio coraz częściej zauważam, że Rokitnica jest w centrum cywilizacji. 

3. No i zaczęliśmy oglądać „Dolinę łez”. No i nas wciągnęła. Na razie siedem odcinków. Jeszcze chwila i nasi Żydzi zaczną łomotać ich Arabów. Choć właściwie większość bohaterów to akurat nie są nasi Żydzi.

Złą informacją jest, że się z tego wszystkiego zrobiła druga w nocy i pewnie znów się nie wyśpię. 

14 lutego 2021

 1. Miało być słonecznie i ciepło. Tak przynajmniej sugerowała prognoza w iPhone. Nie było. I to jest zła informacja. 

2. Nie oglądałem niedzielnej publicystyki. Rano zajmowałem się piecami patrząc jednym okiem na Złomnika i Motobiedę na Youtube. Złomnika chyba poznałem kiedyś w samolocie do Hiszpanii. Albo Portugalii. Skoda to musiała być jakaś albo citroen. Użył czasownika gnić w znaczeniu trzymać jakiś niesprawny samochód pod gołym niebem, łudząc się, że się go kiedyś zrobi. Mam za sobą takie doświadczenia. Nawet kilka. Swoją drogą powinienem się udać pod Siedlce, do miejscowości Borki-Kosiorki, żeby zobaczyć czy Suburban jest wciąż gnity czy może w końcu naprawiany. Złomnik zajmował się Passatem II kombi, Motobieda – Kadettem. 
Opel Kadett miał był w moim życiu ważnym samochodem – broń Boże nigdy takiego nie miałem, nawet chyba żadnego nie prowadziłem – zmienił moje spojrzenie na motoryzację. Otóż samochodami zacząłem się interesować dość późno. Prawo jazdy zrobiłem w roku, kiedy uzyskałem bierne prawo wyborcze na stanowiska wójta, burmistrza i prezydenta miasta. Wcześniej byłem raczej przekonany, że kiedy poprowadzę samochód to na pierwszym zakręcie wylecę z drogi, bo mi się nie będzie chciało skręcać. Pierwszym samochodem w domu był Ogórek T1, później Garbus. Garbus dłużej. Wersja jeszcze z płaską szybą. Garbus po kilku modyfikacjach silnika (na przykład zastosowaniu cylindrów i tłoków od Malucha) generalnie nie był za bardzo w stanie przekraczać prędkość 100 km/godz. No i żyłem w przekonaniu, że samochody tak jeżdżą. Aż do wakacji po liceum. Gośka Szumowska zaprosiła parę osób do domu na Mazurach. Właściwie z nikim z tego towarzystwa nie mam już kontaktu. Gośkę czasem widuję w telewizorze. A ze dwa lata temu przez szybę w Kieliszkach na rogu Hożej i Poznańskiej. Był tam też z synem człowiek, który był czegoś naczelnym, może kierował jakimś wydawnictwem – nie pamiętam. Miał w każdym razie Kadetta. Z którego był dumny. Łukasz – chłopak Małgosi – zauważył, że opel był po potężnym dzwonie, w co właściciel nie chciał uwierzyć. Sprzedawca się wszakże zarzekał, że auto bezwypadkowe. A Niemiec płakał. W każdym razie jakoś tak wyszło, że w tym oplu wracałem z Mazur do Krakowa. A właściciel, chcąc chyba udowodnić, że auto jest w stanie świetnym jechał przez cały czas 140. No i wtedy dotarło do mnie, że kiedy się jedzie 140, to się jest na miejscu szybciej niż kiedy się jedzie 90. Dużo szybciej. 
Następnym tej wagi było chyba odkrycie, że powyżej pewnej prędkości samochody (mogące tę prędkość osiągnąć) zaczynają tyle palić, że trzeba się zatrzymywać na tankowanie, a to przedłuża czas podróży. Ergo nie zawsze jazda z maksymalną prędkością maksymalnie skraca czas podróży. Wydaje mi się, że powinienem móc stworzyć wzór do obliczania maksymalnej opłacalnej prędkości. Powinienem móc. Ale jakoś mi się nie udaje. I to jest zła informacja. 

3. Cały dzień właściwie przed telewizorem. Z przerwami na przyniesienie drzewa, wstawienie samochodów do stołówki (miało być ciepło i słonecznie – więc liczyłem, że się resztki śniegu dziś stopią, dlatego ich nie wstawiłem wczoraj), gotowanie. Najpierw była końcówka filmu o smoku na amerykańskiej prowincji. Wszyscy jeździli Silverado z lat osiemdziesiątych. A smok – jak zauważyła Bożena – był z twarzy niestety podobny do Shreka. Potem „Małżeństwo z rozsądku” Barei. Młody Olbrychski był jakoś podobny do Dawida Wildsteina. Albo raczej odwrotnie. Kawałki „Dzięcioła”. Raczej z kuchni, której wyciągnął mnie dialog Gołasa z pracownikiem Teatru Wielkiego: –Widział pan może małego chłopca? –Wejście dla baletu po drugiej stronie. Takie rzeczy za tow. Wieslawa?
Na koniec amerykański walentynkowy produkcyjniak. Nudny jak flaki z olejem. Za to z gwiazdorską obsadą. Później już nic, bo telewizor nam zbrzydł. 
Bożena na którymś etapie nawet proponowała, by zacząć jakiś serial. Złą informacją jest, że jakoś ta propozycja ode mnie zrykoszetowała. A wczoraj wypatrzyłem na HBO serial o wojnie Jom Kipur.