24 lipca 2021

1. Wstałem zbyt rano. Przed wszystkimi. Zrobiłem kawę. Nie dla mnie, gdyż kawę piję tylko w gościach. W dużej kawiarce, którą źle skręciłem. Zrobiona kawa powoli, acz sukcesywnie wyciekła z kawiarki zalewając kuchenkę. Ale może to i dobrze, bo klienci na kawę pojawili się jakieś trzy godziny później. 
No właśnie. Wzmiankowani wczoraj goście, to Mieszko z narzeczoną. Narzeczona – się pewnie oburzy, że się pojawia przez pryzmat narzeczenia się z Mieszkiem, miast jako postać całkowicie autonomiczna. Cóż, w pewnym momencie się okazało, że ma rodziców młodszych ode mnie. Znaczy młodszych moich rodziców i ode mnie też młoszych. 
Nazywany przeze mnie Stedkem, redaktor Wolfke – z którym pracowałem w magazynie „Viva Futbol!” – objawił mi dwadzieścia prawie lat temu, że jednym z pierwszych symptomów starości jest świadomość, że się pracuje z ludźmi, którzy są w wieku naszych dzieci. 
Mieszko, jak to zwykle bywa, dyskutował z Bożeną na tematy moralno-filozoficzne. Było to o interesujące, gdyż Mieszko – jak na filozofa przystało – pojęć używał w znaczeniach znormalizowanych, a Bożena – niekoniecznie. Więc zdarzało im się dyskutować o dwóch różnych rzeczach. 
W każdym razie po popołudniowym śniadaniu, posiedzieliśmy czas jakiś pod połamanym drzewem no i państwo pojechali. 

2. Ja, w międzyczasie kontemplowałem media. Grabiec rano, w Trójce sugerował, że amerykańska zgoda na NS2 to skutek ataku na TVN. Tak że tak. 
Zaś Sławek Sierakowski w „Drugim Śniadaniu Mistrzów” powiedział, że „Polska to jest kraj, na który można machnąć ręką”. 

3. Na wsi żniwa. Mówią, że rzepak. Sąsiad Tomek kosił trawę przed kościołem, gdyż teraz jest ich dyżur. Obejrzeliśmy kolejny odcinek applowskiego „Home before dark”. Bardzo budujący film o małoletniej dziennikarce. W tym odcinku jej siostra miała problem, gdyż jej przyjaciółka przyznała się do homoseksualizmu i powiedziała, że jest zainteresowana czymś więcej niż przyjaźnią. Siostra małoletniej dziennikarki miała z tym kłopot, gdyż jeszcze w sobie nie odkryła homoseksualizmu. No i miała chłopaka, który się zrobił zazdrosny. Ale się z filmu dowiedzieliśmy, że jeżeli jakiś nasz przyjaciel nagle się homoseksualistą okazuje, i się do nas zaczyna przystawiać, to jak mu się grzecznie powie, że nie jesteśmy gotowi na taki związek, nie zepsuje to z tym kolegą stosunków. 

A z poważnych spraw: Rudzia wchodzi do nas jak do siebie. No i pozwala się głaskać. Widać, że głaskanie to dla niej nowość. Kocio świata poza nią nie widzi, choć udaje, że widzi. 

 

23 lipca 2021

1. Wstałem za bardzo rano. Przeniosłem meble ogrodowe z betonu, na drugą stronę, przed połamane drzewo. Meble ogrodowe po parkowej stronie domu to nowa jakość. 
Wziąłem udział w dwóch onlajnowych zebraniach i pojechałem do Zielonej. Spory kawałek wlokłem się za lorą wiozącą minikoparkę. Od pewnego czasu łapię się na tym, że nie chce mi się wyprzedzać. Starość nie radość. 

2. W związku z najazdem gości udałem się do „Bagietki” po jagodzianki, serniczek i szarlotkę. Jako że udałem się po szesnastej – jagodzianek już nie było. Nabyłem serniczek i szarlotkę. Sprzedająca pani okazała się odessyjką. Powiedziała, że na Ukrainie są trzy miasta Lwów, Kijów i Odessa. We Lwowie wciąż nie byłem. Zmarnowałem okazję do wjechania bez kolejki na granicy. 

3. Przyjechali goście. Usiedliśmy na ogrodowych meblach po parkowej stronie. I była to nowa jakość. Przyszedł Kocio. Siedział nawet na kolanach. Ale się przez cały czas rozglądał. W końcu poszedł szukać Rudzi. Po jakimś czasie przyszli oboje. Kocio był tym faktem tak podekscytowany, że wręcz uniemożliwiał jej jedzenie. Jakoś sobie radziła. Choć muszę przyznać, że nie wychowaliśmy Kocia na porządnego chłopca.

Przez cały dzień narastała żniwna akcja. Chwilami ruch na drodze wokół parku był jak na nieprzymierzając Marszałkowskiej. 

 

22 lipca 2021

 1. 22 lipca. Dawniej E. Wedel. Jeśli mam być szczery (a ja od dzisiaj chcę być szczery) odzwyczaiłem się od chodzenia do pracy. Cały dzień mi się dziś posypał. 

Pojechałem do Zielonej przez Skąpe, Kije, Sulechów (tylko trochę) i S3. W Zielonej poza obowiązkami dałem się nagrać do Radia. No i jeszcze uruchomiłem alarm. Przypomniało mi się, jak dwie dekady temu, w redakcji krakowskiego „Przekroju” też się uruchamiał alarm, gdyż nikt nie pomyślał, że można do nocy pracować. 

2. Wracałem przez Przylep i prom w Brodach. W Czerwieńsku chyba pierwszy raz zatrzymał mnie szlaban kolejowego przejazdu. Wagony-cysterny z napisami „Siarkopol”. Nazwa ta kojarzy się mojej osobie z Tarnobrzegiem, gdzie spędziłem kilka wczesnych lat mojego życia. Coś tam pamiętam. Na przykład, że skutecznie pogryzłem szklankę. Albo, że było miejsce, gdzie stało dużo flag. Wietnam w telewizorze. I turniej miast z przepychaniem parowozów. Turniej miast to bym chętnie w dzisiejszej wersji zobaczył. Na promie było więcej aut niż zwykle. O jedno więcej. Drodze między Nietkowicami a Sycowicami pełni jednak rolę deptaka. Nie jest to fajne, gdy za zakrętem wpada człowiek na grupę jeżdżących na deskorolkach młodych ludzi. 

3. Kiedy wróciłem, trzeba było szybko jechać do miasta, żeby kupić kotom jedzenie. Rudzi bardzo się nie podobało, że nie czeka na nią pełna miska. Sytuację nie najlepiej znosił Kocio. Można odnieść wrażenie, że na tę miskę Rudzię podrywał. Od jutra znowu może kontynuować

Zaczęły się żniwa. Po wsi jeździ kombajn. 

21 lipca 2021

1. Trawa wczoraj została skoszona jako tako. Powinienem zdjęć kosisko, obejrzeć noże. Pewnie je naostrzyć. Ale wizja siłowania się z paskiem zdecydowanie mnie zniechęca. 
Odkryłem za to, co się popsuło w napędzie kosiarki Bożeny. Nie to, co myślałem. Bogu dzięki, że przy próbach naprawy nie uszkodziłem czegoś innego. Otóż wykręciła się śrubka blokująca koło pasowe na osi wirnika. Koło zaczęło się kręcić, a jako że zrobione było z aluminium trochę się powycierało. Bardzo trochę. No i lata, jak nie powiem kto po pustym sklepie. Wszystko teraz w rękach sąsiada Józka. I jego tokarki. 

2. Jako dziaders pewnie lubię oglądać filmy wyreżyserowane przez Eastwooda. Obejrzeliśmy na Netfliksie „Richarda Jewella”. Co za film. 

3. Rudzia, przez cały dzień zjadła wszystkie puszki z Rossmanna. Przyszła wieczorem i pełna pretensji łypała to na pustą miskę, to na mnie. Zacząłem więc ją karmić twarogiem. Półtłustym z Pątnicy. Zjadła. Z tego wszystkiego ser zaczął też jeść Kocio.
Wieczorem jeszcze późniejszym wystawiałem kosz z segregowanymi. Śmieciarka jeździ za bardzo rano, by ryzykować ranne wystawianie. Zauważyłem zjeżonego Kocia i jego czarnobiałego konkurenta. Viribus unitis pogoniliśmy go za stołówkę. Szkoda, że Kociowi ambicja przesłania zdroworozsądkowe widzenie świata. Przychodził by po mnie i czarnobiały konkurent za każdym razem by był pogoniony. 

 

20 lipca 2021

1. No więc Kocio rano wyawanturował sobie nieco zawartości rossmannowej puszki. Bardzo rano. Za bardzo. Na mnie sobie wyawanturował. Potem gdzieś polazł. Kiedy go nie było, przyszła Rudzia. Wyjadła, co Kocio zostawił i zaczęła szukać kogoś, kto jej dołoży. Padło na mnie. Zjadła właściwie całą puszkę. 
Potem Kocio przyszedł. Coś tam zjadł. Poszedł. Spotkałem go pod stołówką. Wszedł do środka, pomiauczał. Wyszedł. Zaległ na betonie. Ja wyciągałem rusztowanie. Kiedy mi się udało je wyciągnąć. Przeskoczył przez płot do sąsiada, który ma gołębie i dwa psy w niezbyt obszernych kojcach. 
Przywiozłem rusztowanie pod dom. I za jego pomocą zacząłem demontować daszek. Nad wejściem przymocowany był daszek. Falisty. Z niegdyś żółtego sztucznego tworzywa. Bożena chciała go zdjąć od zawsze. Ja się buntowałem, gdyż doceniałem daszku użyteczność. W końcu z tego butu wyrosłem. Demontaż daszku był męczący, acz niezbyt skomplikowany. Kilka śrub okręciłem. Kilka obciąłem. Praca trzymaną jedną ręką szlifierką kątową, która nie ma osłony, bo tarcza nie chciała wejść. A to wszystko na jednaj nodze, gdyż rusztowania nie da się bliżej przesunąć. W każdym razie – daszku nie ma, a dom nieco bardziej przypomina siebie sprzed przynajmniej 100 lat. Musiałem pójść do sąsiada Józka pożyczyć tarczę do cięcia. Przy okazji kupiłem jajka (18 zł za 30). Kiedy wracałem, nad lasem za wsią przeleciał Mi-24. W zasadzie, to nie byłem pewien, co to za śmigłowiec był. Teraz powiększyłem sobie zdjęcie. I ani chybi Hind.
Przyszła Rudzia, wyjadła to, co Kocio zostawił. Poprosiła o jeszcze. Zjadła poszła. Przyszedł Kocio. Coś tam zjadł. Poszedł. Rudzia już więcej nie wróciła. Kocio przynajmniej dwa razy. 

2. Postanowiłem obejrzeć Druha Sekretarza w Polsacie. Rozmowa o odbudowie Saskiego. Z Kwiatkowskim. Tym razem Robertem. 
Rzeczony Kwiatkowski (Robert) zasugerował, że odbudowa Pałacu Saskiego służyć ma jedynie przeniesieniu pomnika Poniatowskiego z Krakowskiego Przedmieścia, by zrobić miejsce na pomnik prezydenta Kaczyńskiego. Bardziej by mi taki tekst pasował do powróconego Tuska, niż doświadczonego lewicowca. Ale z drugiej strony, po tym jak odjechał Leszek Miller – wszystko jest możliwe. 
Kwiatkowski (Robert) powiedział też, że komunizm dał Polsce Ziemie Zachodnie. O ile mnie pamięć nie myli, to 2/3 decydujących w sprawie przesuwania granic z komunizmem miało raczej niewiele wspólnego. Ale co ja się tam znam. 

3. Po zmroku zebrałem się w sobie i założyłem nowy pasek do kosiarki. Ciut był za krótki, więc łatwo nie było. Jak już założyłem, to postanowiłem chwilę pokosić. Kosiłem dłuższą chwilę. Kosiarka niby ma reflektor, ale jednak do tego, żeby zobaczyć jak mi koszenie wyszło – nie wystarczy. Zobaczymy jutro.

Mój Nowy Szef donosi, że w nocy nie było aż tak źle. A dziś pada. Więc też spokój. Bogatemu to i byk się ocieli. 

19 lipca 2021

I nawet jeśli mówię coś od rzeczy 
Czy nawet kiedy nie chcę mówić nic 
To nawet wtedy kołysz swój berecik 
To nawet wtedy kołysz, kołysz się 
Nawet w deszczu.

1. Poniedziałek. Rozmawiałem z Sławkiem, któremu się wydawało, że Jaś Kapela, to ten chłopak, któremu prąd spalił nogi. Ten, który później był z Kamińskim (Markiem) na biegunie. Zdziwiony był bardzo, gdy docierały do niego (Sławka) echa spotkania Kapela/Stanowski. Dziś trudno nie wiedzieć o istnieniu Jasia Kapeli. 
Wypiłem później kawę z ważnym człowiekiem, który zasadniczo nie miał dla mnie czasu. Wróciwszy do domu przygotowałem do przeprowadzenia biblioteczną szafkę. Przygotowanie było proste. Trudniejsze było zniesienie szafki do Lawiny. Sam bym sobie nie poradził. Wsparł mnie kolega Czapliński. Trzeci z rzędu czytelnik negatywów, który zrobił zdjęcie Kocia. 
Przed wyjazdem spotkałem się jeszcze w Beirucie z nie mogę powiedzieć kim. Powiem tyle, że jest to zdecydowanie córka swojego ojca, co niektórym może jeszcze kiedyś zacząć przeszkadzać. 

2. Podróż. Niby łatwo poszło, bo ruch był do wytrzymania. Ale Kocio się nudził. Minęliśmy gdzieś za Wrześnią ciężarówkę Pekaesu. „Pekaes – More than expected” – jakoś mnie ten slogan rozbawił. Na odcinku Konin – Poznań przed mostami stoją żółte znaki z czołgiem i ciężarówką. Pamiętam ekscytację, gdy pierwszy raz widziałem takie znaki trzydzieści ponad lat temu w Reichu. Za Nowym Tomyślem się skończył gaz. Zjechałem na Trzciel, w którym po ulicy goniła się grupka młodzieży. 
Zatankowałem za przejazdem kolejowym w Lutolu. Kiedyś był to omijany przeze mnie Lukoil. W Świebodzinie, mimo późnej pory, spory ruch. Za to później żadnego po drodze zwierzęcia. 

3. Mój Nowy Szef zawiózł rodzinę do Krakowa, a konkretnie: na Kazimierz. Załamaliśmy z nadredaktorem Muchą ręce, gdy się nam pochwalił, że wynajął locum przy placu Nowym, zwanym w pewnych kręgach – Żydowskim. Wczesnym popołudniem przysłał zdjęcie widoku z okna. Plac Nowy, zwany w pewnych kręgach – Żydowskim. Ludzi mało. Ostrzegłem, że to się zmieni. Odezwał się po paru godzinach. Ludzi przybyło. Odkrył wśród wyposażenia locum zatyczki do uszu. Nie będę go jutro pytał jak było. 

 

18 lipca 2021

1. Nie oglądałem porannej publicystyki, gdyż znowu się musiałem udać na spotkanie związane z moją nową pracą. Wracając musiałem wracać raz jeszcze, bo zapomniałem plecaczka. Wcześniej z dziewczyną z Wrocławia szukałem nieistniejącego bagnetu od oleju w volvo. Cudowna historia, żeby sprawdzić poziom oleju trzeba chwilę autem pojeździć. W Audim nie ma bagnetu od skrzyni. I to już jest nieco deprymujące. W Lawinie są oba bagnety. Co prawda poziomu oleju w skrzyni sprawdzić mi się nie zdarzyło. Ale zawsze mogę. 
W knajpie naprzeciwko majstrowali ogródek. Wiertarka, wkrętarka, wyrzynarka. Niedziela po piętnastej. O ile mogę wytrzymać knajpiany gwar o pierwszej w nocy, to niedzielne wiercenie to dla mnie przegięcie. Nawet się zastanawiałem, czy nie pójść i się wyawanturować. I powiedzieć tam komuś, że mogę wykorzystać know-how od pana, który terroryzuje Kraken, ale Bożena zauważyła, że jak się chce mieszkać w mieście, to się trzeba z niektórymi rzeczami pogodzić.
W kamienicy na rogu Hożej i Skorupki wciąż działa introligator. Muszę tam kiedyś pójść coś w coś oprawić. 

2. Debata ‚Zawód dziennikarz” w TVN24. Ewa Ewart, Agnieszka Holland, Klaus Bachmann, Marcin Matczak rozmawiali z Kraśką o pluralizmie. 
Od Agnieszki Holland się dowiedzieliśmy, że Polsat jest uzależniony od rządu. (Kraśko niemrawo zaprotestował. Powiedział, że w Polsacie jest kilku niezależnych dziennikarzy. W sumie ciekawe którzy to) Wcześniej Ewart opowiadała, że nikt nigdy nie wpadł na pomysł likwidacji publicznej stacji, jaką jest BBC. A u nas wpadli. Nawet podpisy zbierają. Agnieszka Holland pytana o „House of Cards”, powiedziała, że przy Trumpie Underwood był kulturalnym starszym panem. Coś w tym jest. Underwood to tylko morderca, Trump wygrał wybory z panią Clinton. 
W 1939 roku Polska zebrała owoce nieodpowiedzialnej polityki. I teraz też zbierze – to też Holland. 
Jeżeli nie będzie TVN-u w Polsce, to będzie pluralizmu w polskim kościele – to ks. Prusak (przez Skype).
Zdanie pani Ewart, że w związku z lex TVN NATO raczej nie wycofa wojsk z Polski – raczej się nie spodobało dyskutantom. Ponad godzinę to wszystko trwało. 
Bronił będę TVN-u przed zakusami pisowskiego reżimu. Bo gdzież by można było coś takiego obejrzeć. 

3. Poszliśmy z nadredaktorem Muchą do Krakena. Przy sąsiednim stoliku John Porter tłumaczył komuś, że Krakow był kiedyś stolicą Polski. Po drugiej stronie rosyjskojęzyczni panowie dyskutowali o etymologii nazw zup. Ja to na przykład wiem, że kapuśniak to щи. A wiem to stąd, że kiedyś w podstawówce przyszła na rosyjski jakaś pani na zastępstwo i powiedziała, że rosyjskim odpowiednik wpadania jak śliwka w kompot jest попал как кур во щи. Podobało nam się oczywiście najbardziej кур во. W każdym razie wydaje mi się, że tamta pani na zastępstwo już więcej nie przyszła. 
Kocio daje radę. Choć mu ciężko.