27 stycznia 2015

1. Obiecałem sobie rano, że skomentuję film „Marsz KOD w Częstochowie”. Jednak tego nie zrobię. Byłoby to zbyt proste.

Nie zdążyłem zjeść śniadania, a na lotnisku skończyły się słone paluszki. I to jest zła informacja.

W samolocie, obok pana Prezydenta usiadła pani Zofia Pilecka. Cóż, udało się nam do niej dodzwonić.

2. Przylecieliśmy do Krakowa. Chwilę po nas przyleciała Chorwatka. Samolotem wyczarterowanym od LOT-u. Widać, nie tylko my mamy ten problem. Żeby było protokolarnie – musieliśmy szybko wyjechać z lotniska, żeby się z nią nie spotkać. Jechaliśmy najpierw autostradą, później bocznymi drogami. Gdzieś przed Oświęcimiem, dojeżdżając do jakiegoś ronda zauważyliśmy taki obrazek: na chodniku leżała jakaś pani. Nad nią dwóch policjantów, jeden przykrywał ją zdjętą z siebie kurtką.

Spotkanie z Chorwatką odbyło się w jakimś hotelu, który jak po zdjęciach na ścianie można poznać – jest chyba jedynym miejscem w okolicy, gdzie mogą się prezydenci spotykać.

Wcześniej jakiś obcy BOR-owiec chciał przegonić Druha Podsekretarza. Nie chciał uwierzyć, że Druh Podsekretarz jest podsekretarzem. Po wszystkim pochwalił BOR-owca. Każdy w garniturze może przecież mówić, że jest ministrem. I to jest zła informacja.

Nie będę opisywał obchodów w Auschwitz. Napiszę tylko, że na miejscu robią dużo większe wrażenie niż w telewizorze. Rok temu siedzieliśmy z kolegą Olszańskim w „Paranie” – to taka knajpa przy Marszałkowskiej, która ponoć nie zmieniła się wcale od dobrych trzydziestu lat. Piliśmy piwo, jak większość gości, nad głowami których wisiał telewizor transmitujący obchody.
Goście pili zerkając. My piliśmy zerkając, To na telewizor, to na gości, by obserwować na telewizor reakcje. Filmowa trochę sytuacja.

Tym razem oglądałem wszystko na własne oczy. Auschwitz trzeba obejrzeć kiedy się już jest dorosłym.Wycieczki szkolne są trochę bez sensu. Kiedy byłem tam dwadzieścia parę lat wcześniej mało co do mnie docierało. Nie zauważyłem wtedy oczyszczalni ścieków. Niemcy w obozie zbudowali oczyszczalnie ścieków. Trzy. Bardzo nowoczesne.

Bogu dzięki, że mój niemiecki jest tak mizerny, bo przez chwilę byłem gotów podejść do niemieckiego Ambasadora, by mu pogratulować, że jego krajanie tak wysoko stawiali dobro planety.

3. Wieczorem w Pałacu było spotkanie, które zasadniczo powinno być w sierpniu, ale to zasadniczo inna historia. W każdym razie wyszło na to, że znam mniej ludzi, niż ludzi zna mnie. I to jest zła informacja.

26 stycznia 2016

1. Dzień pod hasłem faux pas. Teraz, kiedy to sobie przypominam to i przechodzą mnie dreszcze. I to jest zła informacja.

2. Pierwszy raz byłem w borze. Znaczy BOR-ze. Przypomniało mi się, że miesięcy temu parę jeden z dziennikarzy gazety, której nazwę pominę, tłumaczył mi, że płk Pawlikowski to zły bardzo człowiek. Z perspektywy tych paru miesięcy muszę przyznać, że tego nie udało mi się jakoś zauważyć. Może dlatego nigdy w tamtej gazecie nie pracowałem. Ale może to i dobrze.

W Pałacu wpadłem na ekscelencję generała Soczewicę, który reprezentuje Pana Prezydenta w Bratysławie (nazywanej za życia mojej prababci Preszburgiem). Pana Generała poznałem byłem w Sromowcach, kiedy nasz Pan Prezydent spotykał się z Panem Prezydentem Słowackim [nazywanym w slangu dyplomatycznym – Słowakiem] I muszę przyznać, że ta znajomość okazała się bardzo przyjemnym doświadczeniem. Zacytowałbym tu chętnie którąś z setki dykteryjek, którą od Pana Generała usłyszałem, na przykład o tym jak będąc podsekretarzem w ministerstwie ministra Sikorskiego nie założył sobie konta na Twitterze, ale tego nie zrobię, gdyż smakowitość ich może świadczyć o tym, że opowiadane były w dyskrecji.
Najsmakowitsze historie, które słyszę w obecnym mym życiu opowiadane są właśnie w dyskrecji. I to jest zła informacja.

Dawno temu wymyśliłem, że gdybyśmy [w znaczeniu Polska] prowadzili politykę zagraniczną w rosyjskim stylu, to Pan Generał Soczewica wysłany by został na placówkę do Berlina.

[Ostatnio się w takich sytuacjach boję, że pewne moje koncepty są zbyt – że tak powiem – wysofistykowane, więc tym, którzy nie złapią delikatnie sugeruję, by poczytali o buncie wójta Alberta]
[przy okazji wpadł mi taki średniowieczny wierszyk:
Natura niemiecka do tego mnie wiodła.

Niemiec gdziekolwiek stąpi swoją nogą,

Trzyma się stale zawsze tego godła:

Wszystkich poniżyć, nie słuchać nikogo.

Żaden natury swej zmienić nie zdoła.]

Z Panem Generałem mam nadzieję rychło się zobaczyć. Widząc przy okazji Słowaka.

3. Wieczorem byliśmy na gali „Człowiek Wolności 2015”. Żeby nie pisać o sprawach poważnych – będę się wyzłośliwiać.
Otóż jeden z mówców pomylił Mickiewicza z Sienkiewiczem. Inny ożywił Bogusia Łyszkiewicza. Cóż, każdemu się może zdarzyć. Ale do tego, żeby wynająć zespół muzyczny, którego wokalista tak niemożebnie fałszuje utwory Marka Grechuty – trzeba mieć naprawdę wielki talent.
Boję się, że niedoceniony. I to jest zła informacja.

25 stycznia 2016

1. Chyba się wyspałem. Zjadłem śniadania i się spakowałem. Rękawiczki w żaden czarodziejski sposób się nie znalazły. I to jest zła informacja, bo mróz może jeszcze wrócić, a iPhone mimo iż się grzeje nie robi tego wystarczająco.

2. Wsiedliśmy do pojazdów, kolumna ruszyła. Dzięki uprzejmości nie powiem kogo jechałem na tylnym siedzeniu A8. Wentylowane siedzenie doprowadziło mnie do wzruszenia. Poprzednim razem A8 na tylnym siedzeniu jechałem z półtora roku temu nad morze, na prezentację A6.

Na prezentacjach Audi przed hotelem zawsze stoi nazwa modelu z wielkich styropianowych liter. Przez jakiś czas funkcjonował zwyczaj przestawiania tych liter. Najlepiej, by układały się w jakiś inny logiczny napis. Wtedy z Audi A6 udało się ułożyć 6 dni AA. Znaczy nie tyle fizycznie, bo co przestawiono literki, zaraz pojawiali się ochroniarze i poprawiali. 6 dni AA powstało w Photoshopie. Obawiam się, że od czasu, kiedy przestałem jeździć na prezentacje Audi, zwyczaj przestawiania literek umarł. I to jest zła informacja. Znaczy chyba jest, bo nie mam pewności.

Wysłałem zdjęcia pani, która wieczorem czekała na pana Prezydenta pod hotelem, by zrobić sobie z nim rodzinne zdjęcie. Kiedy przyszło co do czego okazało się, że pamięć telefonu jest przepełniona i nic z tego nie będzie. Pan Prezydent w łaskawości swojej sugerował, by pani usunęła zdjęć kilka. Niestety nerwy to uniemożliwiły. Zrobiłem więc zdjęcie swoim i dałem pani wizytówkę obiecując, że jej je wyślę. Pani od rana zaczęła mnie bombardować telefonami, SMS-ami, mejlami. Pisząc, że to jej córka na zdjęcie czeka. Chytrze – dziecku nikt nie odmówi. Złą informacją jest, że stosując ten manewr wyraziła swoje ograniczone do mnie zaufanie. A je przecież i tak bym jej to zdjęcie wysłał.

3. Wieczorem w Pałacu pan Prezydent spotkał się z dziennikarzami. Przez dwa dni wbrew temu, co komunikowała Kancelaria tłumaczyłem dzwoniącym z pretensjami o to, że nie są zaproszeni – że to nie jest żaden Tweetup, tylko spotkanie z aktywnymi na Twitterze dziennikarzami. Tłumaczyłem i tłumaczyłem. Impreza się zaczęła, przyszedł pan Prezydent i powitał wszystkich na Tweetupie. Jak żyć?
Jak bum, cyk, cyk, będzie w Pałacu prawdziwy Tweetup. Kiedy się zrobi ciepło.

Impreza bardzo interesująca. Bohaterem początku wieczoru był starszy analityk Szacki. A właściwie jego tweet ze przedwyborczego Tweetupu w Trzeciej Wazie, w którym starszy analityk Szacki stwierdził, że bliżej Pałacu Prezydenckiego Andrzej Duda to raczej nie będzie.
Kancelaria abonuje serwis Polityki Insight. Każdy znajdzie tam coś dla siebie: poważne analizy dotyczące bezpieczeństwa i dostarczające rozrywki analizy polityczne. Dobrze wydane pieniądze.

Druh Podsekretarz założył się z redaktor Kondzińską o butelkę wina. Redaktor Kondzińska twierdziła, że kiedy przewodniczący Tusk wróci do Polski, to odzyska władzę. Druh Podsekretarz – wręcz przeciwnie.
Druh Podsekretarz to jednak człowiek o gołębim sercu – mógł się założyć w tej sprawie o 40 skrzynek wódki. Proszę nie mówić nikomu, że redaktor Kondzińska z redaktor Grochal były w Pałacu. Jeżeli ktoś się o tym w Gazecie dowie – mogą mieć kłopoty.
Pan Prezydent przez parę godzin odpowiadał na pytania o Trybunał. Efekt był taki, że jedna z reporterek telewizji, która w żadnym wypadku nie jest publiczna powiedziała, że jeżeli ktoś przy niej powie, że Prezydent w sprawie TK łamie Konstytucję, to go zabije śmiechem.
Mam nadzieję to zobaczyć. Złą informacją jest, że raczej nie będzie to zabicie na śmierć.

24 stycznia 2016

1. I znów poranek z umysłem zadziwiająco świeżym. Po śniadaniu przebazowaliśmy się do hotelu, który gwiazdek miał mniej, ale był lepszy. Hotelu, w którym oczekiwaliśmy na przybycie Głowy Państwa wraz z Małżonką.

Nie obejrzałem „Kawy na ławę”. Znaczy widziałem kawałek na ekranie telewizora. Dyrektor Magierowski nie prezentował na ekranie swoich kul. A szkoda – bardzo wygląda z nimi godnie.
Później mignął mi skład „Loży prasowej”. Naszła mnie konstatacja, że autorzy tego programu zmierzają w kierunku „Szkła kontaktowego”. Tym razem było czworo na jednego, niedługo będzie pięć do zera. Później liczba gości zostanie zmniejszona do dwóch. A właściwie jednego. Będzie pani prowadząca i red. Passent.

Doczekaliśmy Pary. Przyjechał z nimi Doradca ds. Sportu. Z unieruchomioną stopą. I to jest zła informacja. Niestety nie wypada mi żartować. To, że unikam zimowych sportów i przeżyłem niepołamany ślizganie po Chińskim Murze nie znaczy, że się zaraz gdzieś nie wywrócę. I wyląduję w gipsie na jakieś pół roku.

2. Pojechaliśmy na skocznię. Witali najpierw górale, później publiczność. Trąbiąc w te swoje cholerne trąbki. Ewentualnie jestem się gotowy przyznać, że na tego rodzaju sportowej imprezie te trąbki mają jakieś ślady sensu. Mogę, ale tyko pod warunkiem, że przyzna mi się rację w kwestii karania ciężkim więzieniem używających trąbek poza obiektami sportowymi.

„Gazeta” zapowiadała jakieś przeciwprezydenckie działania K.O.D. Ciekaw, kiedy redaktorzy z Czerskiej pójdą w ślady red. Kurkiewicza, który w ostatnim zarządzanym rzez siebie „Przekroju” zamieścił instrukcję jak zrobić dobry koktajl Mołotowa. 

Cóż, jedyna na zawodach z K.O.D.-em związana postać antyszambrowała pod wejściem do VIP-owskiej loży, w żaden sposób nie wyrażając protestu przeciw niszczeniu demokracji.
[Swoją drogą wciąż uważam, że sprowadzanie uczestników K.O.D.-owych demomstracji do wspólnego mianownika , jakim miały by być utracone zyski jest pozbawione sensu. Ludzie przychodzą tam z różnych powodów. Część z naprawdę godnych szacunku. Złą informacją jest, że tych akurat tak mało widać]

Po zawodach było wręczanie pucharów. Podczas austriackiego hymnu ktoś z trybun rozpaczliwie ryknął „Adam Małysz, kurwa!”. I było to jakoś wzruszające.
Po wszystkim grupa fotoreporterów poprosiła o możliwość zrobienia sobie z panem Prezydentem zdjęcia. I to było jakoś zabawne.
Do hotelu wracaliśmy saniami. Droga była kamienista. I to było jakoś męczące.

3. W hotelu spotkaliśmy się z kadrą skoczków. Prezes Tajner robi się trochę na Davida Lyncha. Choć mógłby jeszcze trochę popracować nad fryzurą. Spotkanie było spoko. Skoczkowie byli spoko. Prezydent był spoko. Warto sobie obejrzeć.

Później poszliśmy na kolację. W karczmie praktykowano zwyczaj, że co czas jakiś znienacka walił czymś w komin. Brzmiało to jak wystrzał.
No więc walnął, myśmy podskoczyli. Patrzymy na państwo oficerów BOR-u. Siedzą jak gdyby nigdy nic. Znaczy – nic się nie stało. Próbowałem namówić ich na jakąś zemstę – bezskutecznie.

Wieczorem dotarło do mnie, że zgubiłem rękawiczki. I to jest zła informacja. Następne połącze sznurkiem – tak, jak robiła to moja śp. babcia.

23 stycznia 2016

1. Jak by nie narzekać na Zakopane, jedno trzeba przyznać, mikroklimat wciąż bardzo dobrze przeciwdziała zatruciom. I to jest dobra informacja.
Po śniadaniu udaliśmy się na Skocznię, by oglądać przygotowania do zawodów.

Szliśmy po górę, do Drogi pod Reglami. Przez las. Z niewiadomych przyczyn dostałem zadyszki. I jest to zła informacja, bo myślałem, że jestem w lepszym stanie.
Koło skoczni jest zamek zbudowany z lodu. I tysiąc kramów sprzedających flagi, trąbki, czapki, szaliki, frytki, oscypki, kaszankę, więcej mi się nie chce wypisywać.

2. Wróciliśmy do hotelu ma obiad. Był dużo lepszy niż tzw. twarda infrastruktura hotelu. Rzadko spotykana sytuacja, bo na ogół jedzenie jest gorsze niż hotel.

Skoki narciarskie okazały się kolejną dyscypliną, którą lepiej widać w telewizji. Choć może chodzi o coś innego. Lat temu prawie dwadzieścia miałem w Krakowie za sąsiada myśliwego. Myśliwy jeździł miał sztucer i dubeltówkę. Jeździł na polowania. Ale właściwie nigdy niczego z tych polowań nie przywoził. Może ze dwa razy w roku. Zastanawiało mnie po co na te polowania wciąż jeździ skoro efekty ich są tak mizerne. Zastanawiało, aż zrozumiałem, że nie chodziło o mordowanie zwierząt, tylko o picie wódki w lesie. Bez żony.
Podobnie chyba jest ze skokami. Chodzi o to, że się powydzierać i upić grzańcem. Ale w tym wypadku z rodzinami.
Niech o tym, że nie o skoki chodzi świadczy, że szyby w loży VIP były tak zaparowane, że nic przez nie nie było widać, co jakoś nie bardzo przeszkadzało korzystającemu z cateringu towarzystwu zebranemu w środku.
Nie przeszkadzało, choć do tego, by przez szyby było coś widać wystarczyła trzydziestosekundowa interwencja pana od spraw technicznych. I to jest zła informacja.

W loży VIP spotkałem szefa małopolskiej Platformy. Co dziwne – bez znaczka K.O.D.

3. Wieczorem pojechaliśmy do Bukowiny. Gdzie Sejmowa Komisja Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki w okrojonym składzie oglądała na wielkim ekranie mecz Polska-Norwegia.
Mecz przegrany. I to jest zła informacja

22 stycznia 2016

1. Musiałem wstać nieprzyjemnie wcześnie. Kancelaryjny Viano powiózł mnie do Zakopanego. W poprzednim moim życiu – muszę przyznać – samochody miały lepsze fotele. Tym Viano mogę jechać do czterech godzin. Później jest słabo. I to jest zła informacja, bo jechaliśmy godzin z siedem. Dziwną trasą. Przez Wadowice Suchą Beskidzką i Zawoję. Za Zawoją była przełęcz i było pięknie.

2. Na Magurce (między Suchą i Zawoją) Chatę miał prof. Marek Eminowicz. Fejsbuk przypomniał mi, że trzy lata temu był jego pogrzeb. Trzy lata temu w kościele św. Szczepana piękną mowę wygłosił prof. Andrzej Nowak, którego akurat historii w V zakładzie uczył prof. Luty – antyteza Marka Eminowicza.
Przypomniała mi się ostatnia z nim rozmowa. Zadzwoniłem z dość głupim pytaniem, z odpowiedzi na które miał powstać tekst do gazety. Zastałem go już ciężko chorego – czyli w stanie, który zdecydowanie mi do niego nie pasował.
Pół roku później był pogrzeb. I strasznie dużo ludzi, którzy mówili, że by nie byli w tym miejscu, gdzie są, gdyby nie Stary [bądź Emin – ale tak mówili ci starsi].
Muszę przyznać, że chętnie bym ze Starym pogadał. Nie, żebym to robił po liceum jakoś specjalnie często, ale wiedziałem, że była taka możliwość. Dziś już jej nie ma. I to jest zła informacja.

3. Dojechaliśmy do Zakopanego. Zakwaterowano nas w hotelu, którego nazwy prze litość nie wymienię. W każdym razie liczba gwiazdek pod nazwą nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Razem z jednym z bardzo ważnych kancelaryjnych dyrektorów jechaliśmy windą, która nagle odmówiła współpracy. Dzwoniliśmy przyciskiem z dzwonkiem – bez efektu. Ważny Kancelaryjny Dyrektor – zadzwonił telefonem do recepcji. Usłyszał, że pracują nad problemem. Mnie się w końcu przypomniały amerykańskie filmy – otworzyłem drzwi siłowo. Okazało się, ze jesteśmy w piwnicy. Na schodach minęliśmy ekipę ratunkową w postaci pana w nibyliberii.

Człowiek, który wymyślił trąbki używane przez kibiców powinien w piekle siedzieć w idealnej ciszy. Bądź wręcz przeciwnie. Ważne, by to było dla niego dotkliwe.
Chodząc po Krupówkach chciałem mordować. Ale boję się, że nikt by mnie nie zrozumiał.
Krupówki straszne. Zakopane straszne. I to jest zła informacja. Mam nadzieję, że w okresie bezeventowym jest lepiej.

Z niewiadomych przyczyn co chwile natykałem się na napis „Viel Spass in Zakopane”.

Das ist kein Spaß.

21 stycznia 2016

1. Zacząłem dzień od Wiejskiej. Znaczy – Kancelarii. Wcześniej poszedłem na pocztę, by odebrać awizowaną przesyłkę. Okazało się, że awizowano ją po tym, kiedy ją odebrałem. I to jest zła informacja, bo liczyłem, że to coś fajnego, co Bożena kupiła na Allegro.

2. U Druha Podsekretarza wiszą obrazy. Trzy. Na każdym widać kopiec Kościuszki. Raz zza Wisły, raz z Wawelu, no i raz z Bielan. Na dwóch stoi już fort. Na trzecim – nie. Znaczy trzeci pokazuje stan pomiędzy 1823 a 1850.
Kaplicę na forcie przy kopcu projektował ten sam architekt, który postawił Collegium Novum. Feliks Księżarski. Księżarski jest absolwentem gimnazjum św. Anny [która przez chwilę – 1818–1928 – była patronką szkoły imienia Nowodworskiego]. Szkoły Druha Podekretarza, Pani Prezydentowej, mojego pradziadka, redaktora Kolanki i jeszcze paru innych osób.
Pradziadek mój Michał Rożen, góral, urodzony w Zakopanem, choć rodzina bardziej z okolic Nowego Targu. Legionista, więc piłsudczyk. Dwóch braci pradziadka zginęło w Bitwie Warszawskiej. Jego wykończyła Komuna. Psychicznie. Wziął i umarł. 

Złą informacją jest, że już nie bardzo mam kogo o niego pytać.

3. Pani Premier przedstawiła propozycję rozwiązania kryzysu T.K. Zasadniczo była to strata czasu.
Chytry plan PO i prof. Rzeplińskiego polega na tym, by namówić Prezydenta do przyjęcia przyrzeczeń od „trzech sędziów”. Gdyby Prezydent to zrobił – musiałby stanąć przed Trybunałem Stanu. Gdzie trudno by mu się było wybronić, gdyż 15+3 nie równa się 15, a artykuł 194. Konstytucji zaczyna się od słów: „Trybunał Konstytucyjny składa się z 15 sędziów…” Piętnastu.
Plan chytry. Jednak na nieszczęście planu tego pomysłodawców Prezydent liczyć nie uczył się od ministra Rostowskiego więc raczej się nie da podpuścić.

A poważnie: złą informacją jest, że wygląda na to, iż zanim się wszystko uspokoi jeszcze narobione zostanie strasznie dużo – że tak powiem – gnoju.
Rozpadająca się Platforma walczy nie walczy demokrację. Walczy o życie. Nie jest w stanie narzucić żadnej innej narracji, więc trzymać się będzie Trybunału jak pijany płotu.  

20 stycznia 2016

1. Bożena zawiozła mnie na do Pałacu. Jak zwykle, na parking przed kościołem seminaryjnym. Parking zawsze był używany przez pracowników Kancelarii. Od jakiegoś czasu samochodami tam stojącymi zaczęły się interesować miejskie służby, nakładając na ich właścicieli mandaty. Mandaty, których wcześniej nie nakładano. Komuś w Mieście nie pasuje wynik wyborów prezydenckich i postanowił swoją frustrację rozładować w ten sposób. Z tym, że tak się składa, że jego zemsta nie uderza w złych PiS-owców, tylko ludzi, którzy pracowali w Kancelarii za poprzedniej kadencji, bo to oni tam parkują. Małość nawet stosunkowo dużych ludzi bywa zaskakująca. I to jest zła informacja. Cóż, kto się czymś tam urodził, skowronkiem nie zdechnie.

2. Przez cały dzień członkowie PO tłumaczyli, że to, co widzieliśmy dzień wcześniej w Parlamencie Europejskim to nieprawda. Z miernym skutkiem. Jeden z moich samochodowych mechaników utrzymywał, że był w M.O.N. za czasów rządów Olszewskiego podsekretarzem stanu. Przyznam, że podchodziłem do tego ze sporą rezerwą. Ciekawe ilu w przyszłości parlamentarzystom Platformy nikt nie będzie chciał uwierzyć, że kiedyś zasiadali w Sejmie.

Rzepa, piórem Konrada Kołodziejskiego pojechała po Ryszardzie Petru.
Gdyby ASZ-dziennik nie był aż tak – że tak powiem – spolaryzowany, wysłałbym Ojcu Redaktorowi pomysł na wpis: Władze PiS, mając świadomość zagrożenia, jakim dla ich rządów jest Nowoczesna.pl, postanowiły wynająć kogoś, by tę partię skompromitował. Dość szybko zgłosił się poseł Petru. Szczegóły kontraktu są tajemnicą.

To jednak nie jest śmieszne. I to jest zła informacja.

3. Wieczorem byłem na proszonej kolacji, na której się nasłuchałem plotek z rynku mediów. Generalnie wygląda na to, że zmiana władzy coś tam rozruszała, bo wszyscy się wzięli do roboty. Szkoda tylko, że nie ma czego czytać.

Parę dni temu rozmawiałem z pewnym korespondentem prasy zdecydowanie zachodniej, który narzekał, że nie ma skąd czerpać informacji, bo „Wyborcza” jako strona sporu całkowicie straciła wiarygodność, „Gazeta Polska” jakoś go odrzuca. „Rzeczpospolitej” właściwie nie ma.

Gospodarz wieczoru, człowiek zdecydowanie zaangażowany twierdzi, że w Polsce nie sprzeda się żadna gazeta, która będzie próbować relacjonować rzeczywistość z dystansem, rzetelnie – w niezaangażowany sposób. Mam nadzieję, że nie ma racji.

Strasznie dziś łatwo się usprawiedliwiać wyższymi ideami. I to jest zła informacja.  

19 stycznia 2016

1. W pracy dzień pełen spotkań. Poznałem człowieka, kierującego fundacją zajmującą się tzw. polskim dziedzictwem materialnym. Z tym, że poza granicami. Kościoły na Wschodzie, biblioteki na Zachodzie. Wszystko marnieje. I to jest zła informacja.
Kiedy byliśmy w Londynie, gdzieś w kuluarach usłyszałem, że jest problem ze skanerem, którym by można digitalizować zbiory Instytutu Sikorskiego. Mam nadzieję że to się zmieni.

2. Obejrzałem debatę w Parlamencie Europejskim. Bogu dzięki nie była to pierwsza tamtejsza debata, jaką widziałem więc do pewnych zwyczajów tam panujących mogłem podejść z większą rezerwą. Mogę sobie wyobrażać, co czuli ludzie, którzy zwykle drętwieją, gdy o Polsce mówi ktoś w obcym języku. Pani dr Fedyszak-Radziejowska mówi, że większość Polaków ma wdrukowane w czasie zaborów problemy z poczuciem wartości. Mnie tam trudno się wypowiadać, bo ja z Galicji. A akurat ta część Polski radziła sobie wtenczas całkiem nieźle.

Kolega Krzysztof jakiś czas temu zauważył, że Platforma funkcjonuje w społecznym polu widzenia wyłącznie przez to, że wspominają ją członkowie PiS. Może coś w tym jest. I to zła informacja.

3. Bożena poszła na służbową kolację. Korzystając więc z okazji poszedłem do Wietnamczyka, nazywanego niesłusznie Chińczykiem na zupę Pho. [Bożena nie przepada za tą kuchnią] Zupa chodziła za mną od dłuższego czasu. Chyba nawet od Chin. Zamówiłem, zapłaciłem, usiadłem, zjadłem. Bez satysfakcji. I to jest zła informacja.

18 stycznia 2016

1. Zamiast na plac Schumana, na demonstrację K.O.D. udałem się na śniadanie. 

Takie sobie i to jest zła informacja. 

Pułkownik, z którym śniadałem sugerował, bym nie narzekał, bo nie musiałem jadać MRE – amerykańskich racji żywnościowych. Prawda. Nie musiałem, ale od tego śniadanie nie zrobiło się lepsze.

Przez hotelowe lobby co jakiś czas przeciskał się policjant z karabinkiem Steyr AUG. Z palcem na spuście. Policjant miał brodę, furażerkę i był podpisany w dwóch językach.

W hotelu było jeszcze kilka delegacji, liczba rządowych aut przekraczała miejsce na podjeździe, więc policjanci bawili się w coś jakby samobieżną wersję Sokobana. Z całkiem niezłym skutkiem. Udało im się nie blokować sąsiadujących ulic.

2. Mam dziwne wrażenie, że minister Graś wziął mnie za kogoś innego. W korytarzu na poziomie osiemdziesiątym, gdzie czekaliśmy, na ścianach wisiały zdjęcia. Wśród nich – prezydenta Kaczyńskiego. Koleżanka, która była na wizycie przygotowawczej zauważyła, że wcześniej tego zdjęcia nie było. Powieszono je specjalnie dla nas. To miłe.

Swoją drogą niezłym trzeba być megalomanem, żeby ósme piętro nazywać poziomem osiemdziesiątym.

Budynek Rady trochę brzydki. Określenie „jak za Gierka”, które zupełnie nie pasuje do wędlin, świetnie pasuje do architektury. Budynek Rady „za Gierka” otrzymałby tytuł mistera miasta, w którym by go postawiono. Gdyby rzecz jasna wybudowano go w Polsce.

Z korytarza przegnano nas do pomieszczenia, które pełniło rolę baru. Na półkach mnóstwo kieliszków, na barze kilka napoczętych flaszek. Wlazłem za bar, nalałem do kieliszka wody z kranu, wypiłem [dzięki Komisji Europejskiej woda z kranu musi się nadawać do picia] natychmiast pojawił się jakiś pan i łypnął. Gdyby to nie była Rada Europejska, można by sądzić, że sprawdzał, czy zachowuję bezpieczną odległość od napoczętych flaszek. Dolałem sobie wody. On zaczął majstrować przy ekspresie. Wypiłem. Wróciłem na korytarz.

Uczestniczenie w wizytach oficjalnych generalnie polega na czekaniu. Kiedyś prosiłem Andrzeja Hrechorowicza, by robił mi zdjęcia, kiedy siedzę w dziwnych miejscach. Przez chwilę robił, ale już wysyłać mi tych zdjęć się mu nie chciało.

Inną czynnością jest szybkie maszerowanie. Spotkanie się skończyło. Szybko przemaszerowaliśmy do sali, gdzie były oświadczenia i pytania z mediów. Zaliczyłem peryskopowy rekord. Nie wiedziałem, że tylu ludzi korzysta z tej aplikacji.

Nie chciałem oceniać samych wypowiedzi. Łatwo by mi było zarzucić brak dystansu. Ale przyznać muszę, że gdybym pracował w sztabie wyborczym #PAD, przeciw któremu startowałby #PDT przed ich debatą nie czułbym raczej niepokoju.

Przewodniczący Tusk jest dużo starszy niż w telewizorze. I niższy. Garnitury za to świetne. Raczej długo nie będzie mnie na takie stać. I to jest zła informacja.

Kiedy wyjeżdżaliśmy po demonstracji K.O.D. nie było śladu. Uczestnicy musieli najwyraźniej wrócić za urzędnicze biurka. Została grupka wielbicieli Prezydenta, która zatrzymała kolumnę i odśpiewała Prezydentowi „Sto lat”.
Nie przywieźliśmy ich ze sobą samolotem.

3. Wszystkie trzy znane mi obiekty NATO są tak samo brzydkie w środku. Pewnie chodzi o to, żeby żołnierze czuli się tam swojsko. 

Z jednego, do drugiego NATO jechaliśmy koło Waterloo. Z autostrady widać było lwa na kopcu. 

W drugim NATO, po ceremonii powitania musieliśmy się pozbyć telefonów komórkowych. I to jest zła informacja. Gdybym miał telefon, to bym próbował zrobić sobie selfie z generałem Breedlovem, który, po tym jak rozkazał przejechać strykerom przez Polskę – jest moim bohaterem.

Swoją drogą – jeżeli ktoś mi będzie powtarzał, że PiS próbuje wyprowadzić Polskę z NATO, to go zabiję śmiechem.  

17 stycznia 2016

1. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów się wyspałem. „W Kawie na ławę” był jakieś bezhołowie. Później w „Loży prasowej” prof. Majcherek powiedział, że „Lament w mediach zachodnich podniosły media”. Trudno by się było nie zgodzić, gdyby nie to, że jednak było przejęzyczenie. Na tak rozsądne słowa prof. Majcherka dziś nie stać. I to jest zła informacja.

2. Na lotnisku prof. Szczerski udzielał wypowiedzi dla mediów różnych. TVP Info retransmitowało to z niewielkim opóźnieniem. Niewielkim, ale na tyle dużym, że można było mieć wrażenie bilokacji Profesora.

Dolecieliśmy do Brukseli. Orange przywitało mnie SMS-em: Witamy w Niemczech. Może więc coś, czego ja jeszcze nie wiem.
Pod hotelem (parę minut piechotą od placu Schumana) stało dwóch żołnierzy, z hełmami, długą bronią, w kominiarkach. Stali i łypali. Nie mam problemu z uzbrojonymi ludźmi. Nowoczesne mundury polowe też wyglądają nieźle. Gorzej z tą długą bronią. Człowiek jakoś się stara nie stać naprzeciw lufy. A kręcąc się pod hotelowym wejściem – jest to trudne. Do żołnierzy ze szturmowymi karabinkami na ulicach zachodnich miast trzeba się przyzwyczaić. I to jest zła informacja.

3. Poszliśmy na frytki. Po raz pierwszy w życiu poczułem jak są ciężkostrawne. I to jest zła informacja.

W hotelu wśród 80 kanałów była TVP Polonia. Niestety. Lepiej nie wiedzieć jaka to zła telewizja.  

16 stycznia 2016

1. Spaliśmy w „Royalu” – znaczy hotelu garnizonowym. Znaczy, trudno powiedzieć, gdzie, gdyż przed wojną były to cztery hotele. Po wojnie połączono je w jeden. Nie udało się to do końca, gdyż każdy z nich miał nieco inaczej dzielone piętra. Czyli wyjeżdżając windą z jednej strony na piętro pierwsze, w drugiej części jest się na piętrze drugim. Choć tego też nie należy być pewnym. Postanowiłem pójść na śniadanie. Na logikę i zgodnie ze znakami noża i widelca udałem się w okolice recepcji. No i tam była restauracja. Ale nie podawano śniadania. Siedzące tam panie stwierdziły, że nie są w stanie wytłumaczyć mi, gdzie podawane są śniadania i wysłały mnie do recepcji. Tam pani tłumaczyła mi długo i zawile – wyjedzie pan na pierwsze piętro, pójdzie w prawo, później w lewo, potem będą schody, potem znowu prosto aż do pokoju dwieście coś, potem coś tam i na końcu będzie winda, tam pan zjedzie piętro niżej i już. Windy nie znalazłem. Znalazłem śniadanie. Właściwie pod moim pokojem. Śniadanie było niedobre. I to jest zła informacja.

2. Wracaliśmy trasą kielecką. Po drodze, telefonicznie doprowadziliśmy do tego, że komórka niemieckiego dziennikarza, którą zostawił w prezydenckim sekretariacie wróciła do właściciela, znaczy do niego wróciła. Państwo po raz kolejny zdało egzamin. A zaangażowane były dwa biura i jedna służba specjalna.

Jechaliśmy z pięć godzin. Na koniec zostawiłem w samochodzie telefony. I to jest zła wiadomość, bo musiałem jechać po nie aż na Augustówkę.

3. Wieczorem oglądaliśmy retransmisję Złotych Globów. Szczerze mówiąc wolę Globy niż Oscary. Zwłaszcza, kiedy prowadzi ten z piwem, choć nie rozumiem sporej części jego dowcipów. Jim Carrey wygląda z brodą, jakby ubrał maskę z „Maski”.
Ale najciekawsze było to, że z tego, co mówili przemawiający ze sceny ludzie najważniejszą rzeczą dla ich środowiska jest liczba przychodzących do kin ludzi, i to, ile pieniędzy ci ludzie w tych kinach zostawiają.
U nas niestety filmowcom chodzi o coś innego. I to jest zła informacja.

Być może dlatego nie robi się u nas filmów na miarę „Zjawy”.

15 stycznia 2016

1. Wpadłem na drugą część konferencji ministra Łopińskiego. Na ile udało mi się to ogarnąć małym moim rozumkiem – frankowicze zapłacić mają mniej, ale nie mniej niż ludzie, którzy w tym samym czasie brali kredyt w złotówkach. Banki zarobią mniej, za to coś tam by mogły sobie odpisać od podatku bankowego.
Projekt nie zachwycił tych, którzy się trzymają kurczowo pomysłu o przewalutowaniu po kursie z dnia udzielenia. Pomysł, który osobiście bardzo mi odpowiada.
Wbrew pozorom wciąż istnieje grupa ludzi, którzy mimo ubiegłorocznego skoku franka i tak zyskali biorąc walutowy kredyt. W znaczeniu, że gdyby wzięli w złotych – zapłaciliby więcej.

Gdyby pomysł wprowadzić w życie – frankowicze mieliby dużo fajniej, niż złotówkowicze. Żeby było sprawiedliwie – trzeba by coś zrobić dla złotówkowiczów. Wtedy by się mogło okazać, że pokrzywdzeni są ci, którzy nie wzięli kredytów wcale.

Właściwie można by wydać książkę o powodach dla których ktoś byłby niezadowolony. Pewnie by można uzyskać dofinansowanie, gdyby na początku pojawiła się wzmianka, że obniżone zyski banki zawsze wyrównują sobie podnosząc klientom koszty obsługi. Dotacja mogłaby być całkiem spora. I to jest zła informacja.

2. Pan Prezydent udzielił wywiadu dla FAZ. Poprzedni był w sierpniu, przed wyjazdem do Berlina. Tym razem red. Schuller przyszedł z fotografem i panią tłumaczką.
Rozmawiali zasadniczo o dwóch sprawach. Trybunale i uchodźcach. [Wywiad powinien się zaraz pojawić].
Redaktor pytał o europejską solidarność. I można było odnieść wrażenie, że sugeruje iż Polska dopiero wtedy będzie „solidarna”, jeżeli będzie uchodźcom oferować warunki [również finansowe] identyczne jak Republika Federalna. I to jest generalnie zła wiadomość, bo może znaczyć, że część Niemców oderwała się już całkowicie od rzeczywistości.

3. W śnieżycy jechaliśmy na lotnisko. Jak by to zabawnie nie zabrzmiało – zima zaskoczyła drogowców. Samolot odladzano chyba ze trzy razy. Za to w Krakowie było na tyle ładnie, że halę, w której był mecz było widać z samolotu.
O meczu pisać nie będę. Chyba się nie znam. Przyznać muszę, że dawno nie widziałem tylu naraz w brzydki sposób nawalonych ludzi.
Co ciekawe – na Narodowym jest inaczej, choć też jest alkohol. Słabe to było. I to jest zła informacja.

Wieczorem wyszedłem z hotelu przejść się po Kazimierzu. W Psie tłum. W Alchemii tłum. W Singerze tłum. Wypiłem piwo w knajpie, w której wcześniej nie byłem i nazwy nie udało mi się zapamiętać. Poznałem tam chłopaka, który najpierw w Polsce, później we Francji studiował energetykę jądrową. No i został z tymi studiami jak Himilsbach z angielskim.  

14 stycznia 2016

1. Już tak bywało. Kładę się spać o trzeciej, budzi mnie o szóstej. Nieodwracalnie. Wstaję, coś tam robię. Koło dziewiątej zaczynam zasypiać. I tak już do wieczora. Dzień w plecy. I to jest zła informacja.

2. Odbyło się noworoczne spotkanie z przedstawicielami religii i wyznań obecnych w Polsce. Nie wiem na czym polega różnica między jednym, a drugim. I to jest zła informacja.
Pięknie przemawiano. Zdziwił mnie Mufti, który był dziwnie roszczeniowy. Ale może takie czasy.

3. W łaskawości swojej Prezydent spotkał się z księdzem Stryczkiem. Tym od paczki. Szlachetnej. A tak naprawdę spotkał księdza Stryczka z dwiema paniami Minister. Ksiądz opowiadał o swoim projekcie społeczno-edukacyjnym. Dobrym bardzo projekcie. W przerwach puszczano krótkie filmy promocyjne. W przynajmniej trzech Ksiądz wystąpił osobiście. 

Ksiądz przemawiał, ja zasypiałem. Nie dlatego, że mówił jakoś nieinteresująco, czy wyłącznie o sobie. Po prostu taki dzień. Byłem twardy. 

Przypomniała mi się wizyta w pekińskiej filharmonii. Jedno z bardziej traumatycznych doświadczeń – jet lag plus ogólne zmęczenie. Delegacja walczyła dzielnie. Poległ tylko prezes jednej z agencji. Zachrapał. A sprawiał wrażenie starego wyjadacza.

Po spotkaniu ksiądz Stryczek wręczył po egzemplarzu książki, którą napisał i na której okładce występował. Ponabijałem się z niego trochę. Ktoś musi, bo kiedy już Szlachetna Paczka przegoni WOŚP, to może być potrzebny jakiś potomek starego bociana Wojtka Kulasa.

Złą informacją jest, że pewnie nie wszyscy czytali „Koziołka Matołka”.