17 lipca 2016

1. Nulla dies sine linea. I to jest zła informacja.

2. Wstałem dziwnie wcześnie. Na tyle, że obejrzałem „Woronicza 18”. Dyrektor Magierowski w swoim żywiole. W kwestiach międzynarodowych nikt nie może mu podskoczyć.
Mam jakiś problem z tzw. instalacją satelitarną. Znaczy – część programów mi nie działa, inne się pojawiają i znikają. Na przykład TVN24. Właściwie bez wiary w potencjalny sukces wykonałem zestaw czynności mających na celu obejrzenie „Kawy na ławę”. Na tyle bez wiary, że nie zauważyłem, iż czynności te przyniosły sukces. Nie słyszałem więc europosła Szejnfelda, który odkrywał w Polsce dyktaturę. Ale może to i dobrze. Usłyszałem za to jak jedna z pań posłanek z Nowoczesnej – nie wiedzieć czemu wszystkie mi się zlewają – nazwała wyrażenie solidarności z rodzinami ofiar nicejskiego zamachu – solidaryzacją. Jakoś fascynują mnie moi, wydawać by się mogło – rozsądni znajomi, którzy wciąż nazywają Nowoczesną partią polskiej klasy średniej. Patrząc w ten sposób polska krasa średnia wygląda dość średnio.
Nie zauważyłem momentu w którym redaktor Passent nazwał „Marsyliankę” „Międzynarodówką”. I to jest zła informacja, bo by mi to zrobiło dzień.

3. Wymieniłem w beemce siłowniki [czy jak je tam nazwać] maski. Znaczy najpierw szukałem instrukcji tej czynności w internecie. Znalazłem dyskusję na jednym z forów. Człowiek pytał jak to zrobić, wszyscy darli z niego łacha. Jeden nawet dostał ostrzeżenie od moderatora po tym, kiedy zasugerował konieczność odpięcia akumulatora i – po wszystkim – wykonanie pełnej komputerowej diagnozy auta.
Gdybyście kiedyś chcieli wymienić siłowniki [czy jak je tam nazwać] maski w E32 – podzielę się doświadczeniem. Najpierw trzeba zdjąć stare. Później założyć nowe.
Siłowniki [czy jak je tam nazwać] kosztują jakieś grosze. I to, że się zdecydowałem wymienić tak późno – to zła informacja.

Ciąg dalszy słabego kryminału: 

[Kryminał miał być tylko słaby, nie miał być wcale brytyjski]

Zasadniczo, to nikt nie wiedział jak to się stało, że Stefan Nowak został policjantem. Nie, no, zasadniczo ktoś wiedzieć musiał. Ktoś, kto, doprowadził do tego, że w pewne letnie przedpołudnie na biurku komendanta powiatowego policji w Międzylesiu Lubuskim zadzwonił telefon.

I nie chodzi wcale o zastępce komendanta wojewódzkiego, który numer wykręcił. Tylko o kogoś, kto stworzył ten skomplikowany – mówiąc językiem postsowieckich służb specjalnych – montaż.

Komendant powiatowy policji w Międzylesiu Lubuskim nie miał zbyt dobrego czasu. Choć, tak właściwie w tym przypadku stwierdzenie „nie miał zbyt dobrego czasu”, to eufemizm. Bo tak naprawdę komendant miał przesrane. Przejebane (jak to woli). Był w najczarniejszej z czarnych dup. I siedział tam już od dwóch tygodni.

Dwa tygodnie wcześniej kierownik jego wydziału kryminalnego został zastrzelony. Zastrzelił go, szef specjalizującej się w napadach na tiry, porwaniach, sutenerstwie, przemycie narkotyków, przerzucie nielegalnych emigrantów, haraczach (i wszystkich innych rzeczach, w których się mogła specjalizować) organizacji przestępczej.

Policjanci czasem giną na służbie. Taka, niestety, praca. W tym przypadku, było jednak trochę inaczej. Tylko nie wiadomo od czego zacząć. Zacznijmy od końca. Albo raczej od topografii. Miejscowość Płoty leży przy trakcie łączącym Paryż z Moskwą. Dwieście lat temu bogobojni mieszkańcy wsi nazwanej wtedy Plotten na jej środku wystawili kościół. 180 lat później na dużym placu obok kościoła powstały parking dla TiRów wraz z restauracją.

Dwa lata później na sąsiadującym z kościołek kawałku placu wybudowano dziwny budynek, który miał stosunkowo małe okna, w które wstawiono witraże i czerwony neon z napisem „Gentelmen's Club – Paradise”. Jadąc od strony Berlina mijało się więc najpierw kościół, potem burdel, na koniec restaurację. Restaurację polecaną na portalach zajmujących się przydrożnymi restauracjami.

16 lipca 2016

1. Kiedy się obudziłem było już po tureckim puczu. Druh Podsekretarz, z którym rozmawialiśmy wieczorem podczas jazdy okazał się lepszym ode mnie znawcą Turcji. Być może dlatego, że w przeciwieństwie do mnie w rzeczonej bywał. Wymyślona przeze mnie skomplikowana geopolityczna intryga nie wytrzymała nocy. I to jest zła informacja, bo już się chciałem mieć za wybitnego analityka.

2. Na budowę domu sąsiada Tomka przyjechała pompa do betonu i trzy gruszki. Dom wystaje już z ziemi. I to dobra informacja.

Pojechaliśmy na targ do Świebodzina. Na stoiskach z koszulkami wśród heavy metalowych czaszek pojawili się żołnierze wyklęci. Może byli wcześniej, ale zauważyłem ich dopiero teraz. W Mrówce ruch jak na Marszałkowskiej. Jakby wszyscy się nagle wzięli za remontowanie.

Odwiedziłem Suburbana. Skrzynia znowu wyjęta, bo po założeniu się okazało, że nie działa tak samo, jak przed remontem. W przyszłym tygodniu ma wrócić do naprawiaczy.

Do tego zupełnie nowy przed awarią akumulator jest do wyrzucenia. I to jest zła informacja, bo nie był to akumulator zwykły, tylko amerykański z przykręcanymi klemami.

3. Po raz pierwszy od nie pamiętam kiedy czytałem książkę w celach rozrywkowych przez dłużej niż kwadrans. Kryminał. Słaby. Brytyjski. O grubej czterdziestoletniej pani archeolog. Właściwie to gorzej niż słaby. Mógłbym taki napisać.

Kiedy rozstawiałem leżaki zauważyłem, że pod modrzewiem rosną maślaki. Zawsze tam rosły. Do momentu, kiedy panowie kopacze od kanalizacji dwa lata temu rozorali ten fragment działki. Rok temu maślaków nie było. Wróciły. Ciekawe, czy pojawią się odkryte niegdyś przez dyrektora Zydla rydze. Pojawiły się tylko raz. I to jest zła informacja.

Naprawdę mógłbym napisać słaby kryminał. O, proszę:

Padał deszcz ze śniegiem. Stefan Nowak patrzył, jak powoli lecz sukcesywnie przemakają mu buty. Przepełniało go poczucie bezsensu. Stał w lesie nad kanałem, słuchając leśniczego, rozwodzącego się o przepędzonej grupie ludzi próbujących, na pierwszy rzut oka – profesjonalnym sprzętem zrobić dziurę w wykonanym przez Niemców przed osiemdziesięciu laty betonowym murku oporowym.

Tak właściwie, to przestał słuchać leśniczego po tym, jak na generatorze zobaczył naklejkę wypożyczalni sprzętu budowlanego z nie najbliższego miasta wojewódzkiego.

Leśniczy, skądinąd sympatyczny człowiek, radny gminny –jak przypomniał sobie Stefan, zadał jakieś pytanie. Chyba zadał, Stefan tego nie jakoś nie usłyszał, zaś leśniczy, patrząc na Stefana wyraźnie oczekiwał odpowiedzi. Na szczęście policjant z gminnego posterunku również zapytał:

–Może faktycznie coś tu jest schowane, może trzeba to rozwalić do końca i wyciągnąć.

–Panowie, daję głowę, że nic tu nie ma. Tym… sprawcom, najwyraźniej coś się po… pomyliło.

Stefan był pewien swoich słów. Murek był monolitem z pobliskim jazem. Najwyraźniej od powstania, w latach 30-tych ubiegłego wieku, nic nie próbowało go naruszyć. Do dzisiaj.

A raczej mało prawdopodobne, by Niemcy schowali w nim coś sześć lat przed wybuchem wojny. Stefan był pewien. Znał historię murku, technikę wykonania, wiedział, że – na pierwszy rzut oka profesjonalny sprzęt, prędzej by się rozleciał, niż murek poważnie naruszył. Wiedział. Tak jak wiedział strasznie innych dużo rzeczy. Właściwie był najwięcej wiedzącym człowiekiem, że wszystkich jakich znał. Nie wiedział za to dwóch ważnych rzeczy: skąd wie to wszystko. I, jak to się stało, że został policjantem. Ne on jeden.

15 lipca 2016

1. Obudził mnie kurier. Przywiózł… No właśnie, nie wiem jak to nazwać… wygląda jak amortyzator, utrzymuje maskę w górze… siłownik? Chyba nie.

Kiedy beemka wyjechała od blacharza w zeszłym roku, dziwnym trafem się okazało, że przestały działać. Ciekawe, czy w remontowanej obok piątce nagle się nie naprawiły.

Ale pewnie nie. Człowiek poobraca się chwilę w geopolityce i wszystko zaczyna widzieć w czarnych barwach. I to jest zła informacja.

2. Wlazłem do wanny. Zacząłem przeglądać Tweetera. No i dotarło do mnie, że zapomniałem o tym, co się w nocy stało w Nicei. I to zła informacja.

Wczoraj mieliśmy iść wcześnie spać, ale oglądaliśmy „Lilyhammer”.

Mafiozo z Nowego Jorku trafia do norweskiej krainy powszechnej szczęśliwości i zaczyna ją nieco modyfikować. Oglądamy to z przerwami. Zaczęliśmy świeżo po moim powrocie z Norwegii. Mógłbym tam mieszkać. Mają bardzo fajnego króla, niesamowite krajobrazy i zdrowy stosunek do wschodniego sąsiada.

Mógłbym tam mieszkać, choć pewnie przez cały czas gdzieś z tyłku by się czaił strach, bym się tam na śmierć nie zapił. Dzień powinien się wszak różnić od nocy.

Poza widokami długo pamiętał będę kierowcę, który wiózł nas z Narwiku (dokładniej: z Håkvik) do Evenes. Miał pięćdziesiąt parę lat i chyba pierwszy raz w życiu prowadził szybciej niż z prędkością 90 km/godz. I wyraźnie sprawiało mu to przyjemność.

„Lilyhammer” jest nierówne. Początek śmieszny – autorzy fascynują się swoim pomysłem zestawienia dwóch nieprzystających kultur. Niestety fascynacja ta trwa nieco zbyt długo. Pod koniec pierwszej serii energia wraca. Druga – na razie wygląda bardzo dobrze.

3. Na wieś mieliśmy wyjechać rano. Wyjechaliśmy koło siedemnastej. Najpierw pojechaliśmy na Wiejską, żeby dać mojemu bratu klucze, by mógł doglądać słoneczników. Później na Mokotowską odebrać nowe okulary. Służba państwowa najwyraźniej nie służy mi na wzrok.

Jechaliśmy i jechaliśmy. A2 między Warszawą a Łodzią przytkana jak Autobahny w starym Reichu. Autobahny od lat parunastu poszerzane do trzech pasów.

Ciekawe o ile tańsze by było zbudowanie od razu pasów od poszerzania tego odcinka w przyszłości. Ciekawe? Chyba nie, bo nikt z tej wiedzy pożytku raczej mieć nie będzie.

Za Ołobokiem zobaczyłem na poboczu kanię. Pierwszą w tym roku. Kiedy wracałem do auta okazało się, że działa tylko jedno światło drogowe. I to jest zła informacja.

28 marca 2016

1. Postanowiłem przełożyć koła z 750 do 735, gdyż opony na tych pierwszych były wyraźnie lepsze. Wymiana koła w samochodzie osobowym wymaga wykonania serii czynności w pewnwj kolejności. Najpierw trzeba poluzować śruby. Później po zablokowaniu przynajmniej jednego z kół za pomocą podnośnika unieść samochód. Wtedy odkręcić śruby, zdjąć koło, założyć nowe, wkręcić koło nowe, wkręcić śruby, spuścić samochód, przykręcić śruby. Przy przekładaniu kół z jednego do drugiego auta trzeba czynności te wykonywać w obu naraz.
Więc zacząłem od luzowania śrub. Najpierw w 750. Udało się. Później w 735. Tył poszedł stosunkowo łatwo. Z lewego przodu udało się z trzema. Zostały dwie. I to była zła informacja.

2. Znalazłem nasadową 17, przedłużkę, grzechotkę i rurę, by ramię przedłużyć. Jedna poszła. Druga nie. Włożyłem drugą rurę. Kręcę. Strzeliła grzechotka. Wyszukałem takie coś, co się wkłada w to coś, co się nasadza na śrubę i z tego czegoś pod kątem prostym wystaje pręt. Pręt przedłużyłem jeszcze dłuższą rurą. Cięgnę – pręt się gnie. Czyli nic z tego nie będzie. Poszedłem do sąsiada Gienka. Wyszukał lepszy klucz, lepszą grzechotkę. Odkręcił. Przechodzimy na drugą stronę. Poszły cztery. Jedna nie chce. Zaczynają się rozsypywać kolejne klucze. Do akcji włączył się szwagier sąsiada Gienka – Darek. Męczymy kolejne klucze. Bezskutecznie. Główka śruby zatraca powoli swój wielokątny kształt. Darek mówi, że bez spawarki nie pójdzie. Znaczy – trzeba do śruby dospawać nakrętkę. Spawarki nie ma. Trzeba czekać na to, aż z Zielonej wróci Tomek. Zięć sąsiada Gienka.
[tu upływa parę godzin, które schodzą nam na powolnych przygotowaniach do wyjazdu]

Wraca z Zielonej Tomek. Nieźle wygląda w garniturze. Patrzy na śrubę, mówi, że trzeba spróbować z kluczem pneumatycznym. Bierzemy wózek od Gienka i jedziemy do garażu, który kiedyś był pierwszym warsztatem Tomka. Ładujemy na wózek sprężarkę i jedziemy nazad.
Przy aucie się okazuje, że nie wziąłem przewodu ciśnieniowego. Wracam więc do garażu. Po drodze się okazuje, że jednak go wziąłem, tylko po drodze spadł z wózka.
Podpinamy kompresor, zakładamy klucz. Przychodzi przyszły zięć Gienka. Mówi, że to nie zadziała, bo kompresor jest zbyt słaby. Nikt się tym nie przejmuje, bo mówi to po niemiecku – jest wszakże Niemcem. Próbujemy – nie idzie. Potem zaczyna, z tym, że nie tyle odkręcać, co okręcać się wokół śruby. Rozpoczynamy akcję spawarka. W ostatniej chwili przed wyruszeniem ekspedycji do garażu po spawarkę Tomek pyta, czy auto jeździ. Jeździ. Rezygnujemy więc z wiezienia spawarki. Jadę pod garaż. Na podwórku trzeba wykonać prosty Sokoban, bo na drodze stoi Polo. Nie ma do niego kluczyków, kierownica jest zablokowana. Przepychamy go więc najpierw do przodu, by mogła minąć go beemka, później do tyłu, by beemka mogła podjechać pod garaż.
Przychodzi Józek, ojciec Tomka. Pyta, co robimy. Mówimy, że nie możemy odkręcić śruby. Mówi, że ją odkręci. My odpowiadamy: dobra, dobra. Bierze młotek słusznej wielkości. Nieco mniejszy stalowy pręt. Wali młotkiem w przyłożony do śruby pręt. Później odkręca śrubę palcami.

Lat temu ze dwadzieścia. Na zwierzynieckim Placu na Stawach była budka z artykułami żelaznymi. Sprzedawał w niej siwy pan z siwą brodą. Wszedłem tam kiedyś byłem po przysłowiowe kilo gwoździ [nie pamiętam przysłowia o kilogramie gwoździ, ale w dzisiejszych czasach 'przysłowiowe' może być wszystko]. Nim się zdążyłem odezwać siwy pan patrząc na mnie powiedział: Bez majzla i młota chujowa robota. Czym mogę panu służyć?
I to był znak, którego naonczas nie dostrzegłem. I to jest zła informacja.

3. Zmieniłem koła. Auto mi w międzyczasie spadło z podnośnika. Bez strat w sile żywej i sprzęcie Bogu dzięki. Ruszyliśmy koło dwudziestej. Planowaliśmy o piętnastej. Przez pierwsze sto kilometrów tłukły się koła, a przynajmniej prawe przednie. Dopiero przed Poznaniem kupiłem na stacji odpowiedniej wielkości klucz i koło dokręciłem. Więc się zrobiło przyjemniej. Jechaliśmy i jechaliśmy aż dojechaliśmy do Strykowa, gdzie przed maską wyrósł nam policjant z świecącą na czerwono pałką. Najpierw kazał mi dmuchać w kierunku czegoś żółtego, aż się zapali zielona lampka. Kiedy się zapaliła na zielono po raz drugi pogratulował mi odpowiedzialności i tego, że nie prowadzę po alkoholu. Później koniecznie chciał od Bożeny dokument potwierdzający jej obywatelstwo. Dokument był zagrzebany w bagażniku, więc musiało mu wystarczyć nasze oświadczenie. Do końca miał z tym jakiś problem. Ale większym było, że się okazało, że zamiast potwierdzenia posiadania polisy OC, Bożena wydrukowała przez pomyłkę potwierdzenie wpłaty, na którym był numer polisy, ale nie było numeru rejestracyjnego auta, które ta polisa dotyczyła. Czyli mandat. Pan policjant bardzo chciał tego mandatu nie nakładać, sugerował, byśmy poszukali w mejlach, czy nie ma gdzieś polisy wersji elektronicznej – nie było. Więc potwierdził w CEPiK-u, że polisa jest, wypisał mandat, powiedział, że auto piękne. I się pożegnaliśmy.
Złą informacją jest, że trwało to wszystko z pół godziny. Więc zamiast być w domu koło północy, byliśmy przed pierwszą.

27 marca 2016

1. Świąteczny poranek rozpocząłem od rodzinnej scysji. Nikt poza mną nie był zainteresowany co do powiedzenia mają bardziej lub mniej światłe umysły polskiej polityki.
Rodzina miała rację – niczego się nowego nie dowiedziałem. I to jest zła informacja.
Wczesnym popołudniem nawiedzili nas goście. Poznany w Bukareszcie właściciel pałacu w Bojadłach wraz z rodziną. Poprzednim razem byli w okolicach Bożego Narodzenia, więc ich wizyty około świąteczne stają się tradycją. Poplotkowaliśmy na tematy z pogranicza kultury, sztuki i dyplomacji. Było miło.

2. Udało się nam zrobić świątecznie dobry uczynek.
Właściwie przypadkiem, stojąc na ganku usłyszałem dochodzące z rynny dziwne dźwięki. Byłem przekonany, że mi się zdawało, żeby nie kot, który najwyraźniej też je usłyszał. Dziwne dźwięki zawsze będą mi się kojarzyć z pionierskim obozem o swojsko brzmiącej nazwie „Артек”. Chyba w liceum była czytanka o tym, że ktoś będąc na owym obozie wyszedł na plażę i usłyszał странные звуки czyli dziwne dźwięki. Tamte dźwięki wydawał delfin i na pewno nie brzmiały jak te, które wydała rynna.
Wezwałem dziewczyny i zaczęliśmy odkręcać rewizję [czy jak się ta zatkana blachą dziura w rynnie nazywa]. Odkręcała się słabo, bo śruby były zardzewiałe. W końcu się udało. Zdjęliśmy blachę i nic, bo za nią było pełno czarno-brązowej masy powstałej z błota, opadłych liści i czegoś innego, nad czego pochodzeniem woleliśmy się nie zastanawiać.
Trochę z duszami na ramionach zaczęliśmy wydłubywać tę masę wydłubywać kijaszkiem, przy każdym dłubnięciu się zastanawiając, czy ze środka nie wyskoczy jakiś zmutowany krokodyl. Albo co. Wielki robak. Albo mrowie małych. Albo wąż. No więc dłubiemy i dłubiemy. W końcu przedłubaliśmy się na drogą stronę. I wtedy z rynny wyleciał ptak. Znaczy wyleciał to za słabo powiedziane. To było 'wyleciał' do kwadratu. Brakuje mi słowa. Prosto na najwyższe drzewo nad ruinami remizy. Na najwyższą gałąź. Gdyby to była kreskówka – historia wyglądałaby tak: ptak [ciemny, nieco większy od wróbla] wieczorem zapił. Usiadł na dachu. Przysnął. Zsunął się do rynny. Stamtąd do rury spustowej [jak się ta pionowa rynna fachowo nazywa]. Budzi się rano. Ciemno, ciasno, trochę śmierdzi. Wysoko nad głową jasny punkt. Podlecieć się nie da. Wyspindrać też nie za bardzo. Jedyne, co może robić, to sobie obiecywać, że już nigdy kropli alkoholu do dzioba nie weźmie. Do tego kac, czyli suszy. No nie jest dobrze. Ten stan trwa. Nie jest dobrze.
W pewnym momencie słychać coś spod spodu. Pierwsza myśl – coś zaraz wylezie i zje. Ale może to i lepiej, bo przestanie suszyć. Nagle czuć świeże powietrze. Ziemia się usuwa spod nóg. Światło. Trzeba spierdalać [nie ponoszę odpowiedzialności za wyrazy, jakie myśli sobie ptak]. Ptak leci. Na najwyższą gałąź. Siada. I zaczyna puszczać wiąchę za wiąchą. Wśród słów niecenzuralnych cenzuralne jest tylko 'nie wierzę'.
A my mamy dwa sukcesy: uratowany ptak i wyczyszczona rynna.

3. Wpadłem wieczorem na chwilę do sąsiadów. Darek, szwagier Gienka ma brodę większą ode mnie. Niestety zamierza ją zgolić. Z dużą to będzie dla świata stratą, bo świetnie z tą brodą wygląda.
Jego żona, pielęgniarka na m.in. SOR-ze opowiedziała dykteryjkę o tym, że powiat nie płacił okolicznym izbom wytrzeźwień za usługi, więc izby przestały delikwentów z powiatu przyjmować. Co więc robi z nimi Policja? Przywozi ich do szpitala, gdzie zajmują łóżka aż dojdą do siebie. Wszyscy zadowoleni – delikwenci, bo nikt od nich nie egzekwuje kasy, do tego lepiej są traktowani niż na izbie. Powiat, bo problem ma załatwiony. Policja, bo nie musi kilometrów robić. Prawie wszyscy, bo personel szpitalny musi się z pijaczkami użerać. A, kiedy się użera – nie może się zajmować tym, czym się zajmować powinien przede wszystkim.
Nadworny Fotograf, który mi właśnie patrzy na ręce [kiedy to piszę] skomentował, że PRL jest wiecznie żywy. I to jest zła informacja.

26 marca 2016

1. Śnił mi się Pałac. Nieco zmodyfikowany. Na przykład wyposażony w dziwną kolejkę z wagonikami wielkości deskorolek, na których się siadało i było wiezionym przez dziwne korytarze. Przy okazji śniła mi się też polityka, ale o tym już pisać nie będę.
Po późnym śniadaniu wróciliśmy do układania parkietu. Wieczorem wsypałem do trociniaka sieniawskie brykiety z brunatnego węglą, jakoś mi się udało je rozpalić. Płonęły przez jakieś dwanaście godzin. Nagrzały powietrze na tyle, że klepki przestały się aż tak prężyć.
Układaliśmy, aż się okazało, że zaraz braknie kleju. Bożena wsiadła w auto i pojechała z dziewczynami do Mrówki. My układaliśmy dalej. Po chwili zadzwoniła, że Mrówka klejów do parkietu już nie sprzedaje. Bo kiedyś próbowała na tyle bezskutecznie, że musiała wywalić, bo się na półce zestarzał.
W każdym razie klej się skończył zanim my skończyliśmy. I to jest zła informacja. Dobrą jest, że parkietu nie braknie. Nawet zostanie. Może na jakiś pokoik na strychu.

2. Przenieśliśmy się przed dom, gdzie Bożena z dziewczynami wygrabiała liście spod grabu. Udało nam się sprzątnąć całkiem sporą powierzchnię. Pogoda była idealna do palenia liści. Było sucho i prawie nie wiało, więc nie było niebezpieczeństwa, że zadymimy całą przedświątecznie posprzątaną wieś.
Zatęskniliśmy za dyrektorem Zydlem, który już wielokrotnie dowiódł swoich talentów w grabieniu. Z tym, że to grabienie jest ogrodniczym tego słowa znaczeniu. Dawno go u nas nie było. I to jest zła informacja.

3. Niestety nie udało się uniknąć rodzinnych rozmów o polityce. Berlińska wersja narracji na temat wydarzeń kolońskich brzmi: po śledztwie się okazało, że wiele z tamtych kobiet kłamało.
Za to o pani Merkel mówi się, że nie będzie kanclerzem, bo popełniła błąd.

Wieczór tak mi się przeciągnął, że zobaczyłem jak zegarek w komputerze przeskakuje z 01:59 na 03:00. I to jest zła informacja.  

25 marca 2016

1. Z łóżka wyrwało mnie dwóch panów w niebieskich, niezbyt czystych Verschalungach [nie mam pojęcia dlaczego tak w mojej tradycji nazywa się ubiór roboczy]. Przyjechali terenowym fordem z drabiną na dachu. Fordem z napisem „Pogotowie Energetyczne”. Przyjechali przeprosić za śliwki. Było trochę jak w kreskówce. [Ostatnio w strasznie dużej liczbie sytuacji widzę kreskówkę, znaczy widzę, jak by wyglądały, gdyby były kreskówką]. Panowie się wiercili, wzrok im uciekał w stronę ziemi. Mówili, że to nie oni osobiście, ale szef im kazał podjechać i powiedzieć, żebyśmy napisali pismo. Pojechali.
Później przyjechało dwóch kolejnych. Matizem. Ci mieli krawaty. Kilka razy użyli zwrotu „mleko się rozlało”. Coś tam tłumaczyli, że drzewa były wysokie i było zagrożenie. Innymi słowy śliwki od czasu, kiedy je ostatnio widziałem urosnąć musiały do metrów pewnie z siedmiu. I, że pukali ale nikt nie otwierał. Nic dziwnego, bo nas nie było. Swoją drogą, jeśli się spóźnimy z płatnością – świetnie wiedzą jak nas znaleźć. Jeden z panów w krawatach próbował tłumaczyć, że jakoś byli w prawie. Niesłusznie rzecz jasna. Drugi go tonował. Stanęło na tym, że mamy napisać pismo. I drugie – żeby uregulować stan prawny. Bo słupy stoją bez żadnej umowy.
Złą informacją jest, że śliwki od tego wszystkiego nie odrosną.

2. Akumulator się naładował na tyle, że 750 zapaliła. Najpierw pracowała chyba połowa cylindrów. To i tak więcej, niż na przykład w nowych volvo. Wyturlałem się szopy. Silnik zaczął pracować normalnie. Do tego naprawił się wentylator nawiewu. Żywotność modelu E32 jest niesamowita.
Pojechaliśmy do Gminy kontynuować rozmowy o subwodomierzu wody gospodarczej.
Wpadliśmy na Wójta. Zobaczył nas, zaczął monolog. Zaczął od Trybunału Konstytucyjnego, potem było o niskim poziomie klasy politycznej, że politycy są beznadziejni, do tego otaczają się samymi miernotami. Później było o sześciolatkach, że tylko kłopot ma, że nie wolno słuchać ludzi, bo nic nie rozumieją, że władza jest od tego, żeby podejmować decyzje. Potem wrócił do Trybunału, że nie ma nic ważniejszego niż prawo. Opowiedział, o tym, że kiedyś wprowadzono przepis, że gminy musiały zapłacić podatek gruntowy od jakichś gminnych dróg. Sobie. Wójt nie płacił. Przyszła kontrol – kazała zapłacić. W związku z tym, że Gmina sobie zapłaciła, wzrosły jej przychody. Więc cofnięto jej subwencję. Wójt dowiedział się, że inne gminy gdzieś na wschodzie Polski wymyśliły, że jeżeli wstecznie zmienią te drogi w jakieś inne, które od podatku są zwolnione, to nie będą musiały płacić. Tak to zadziałało. Chciał zrobić tak samo, ale mu nie pozwolono – bo prawo nie może działać wstecz. Na wschodzie Polski może, na zachodzie – nie. Nie za bardzo zrozumiałem, jaki to miało mieć związek z Trybunałem, ale właściwie nie ma się czemu dziwić.
Wójt mówił chyba z godzinę. Bożena bohatersko próbowała z nim dyskutować. Z takim sobie skutkiem. Generalnie przedstawiciela władzy samorządowej z długim stażem poznać można po nienawiści do władz państwowych. Zwłaszcza ustawodawców. I to jest zła informacja.
Wójt poprosił mnie o pomoc w jednej gminnej sprawie. Cóż, jako miernota z otoczenia polityków mogę sobie z tym nie poradzić. Ale na pewno będę się starał. Niech lokalna społeczność ma ze mnie jakiś pożytek.

3. Wieczorem Józka wywarła na mnie presję i wróciliśmy do przerwanego ze dwa lata temu procesu układania parkietu. Chyba nadam rzeczonemu imię Muzeum Narodowego w Krakowie. Gmachu imię. Toutes proportions gardées – powstawały w podobnym tempie.
Jednym okiem obejrzałem początek „Golden Eye”. Nie wiem który raz. Z tym, że po raz pierwszy dotarło do mnie, że Bond nie mógł szybując dogonić samolotu. I to jest zła informacja.
Widziałem kilkadziesiąt lat temu etiudę filmową o tym, jak jeden pan opowiedział dowcip: przychodzi facet do lekarza z bandażem na nodze. Lekarz pyta – co się stało? Ten odpowiada, że się w głowę uderzył. Lekarz pyta – a dlaczego bandaż na nodze? Zsunął się – odpowiada facet. No i film był o tym, że w towarzystwie, któremu ten dowcip pan opowiadał, był inny pan, który zaczął tłumaczyć, że to niemożliwe, żeby się bandaż z głowy na nogę zsunął. No i później do opowiadacza wydzwaniał, że się konsultował z różnymi lekarzami i też mu potwierdzili, że się bandaż z głowy na nogę zsunąć nie może.
Więc Bond nie mógł dogonić tego samolotu, przyspieszał z przyspieszeniem ziemskim, a samolot miał pracujący silnik. No po prostu nie mógł. 

24 marca 2016

1. Mamy w piwnicy kolekcję automatycznych pralek. Pierwsza przyjechała z meblami po ś.p. teściowej mojego stryja. [Stryj jest tak podobny do Gorbaczowa, że kiedy go spotykałem na ulicy myślałem: O, Gorbaczow! Ale tylko przez chwilę: Nie to jednak niemożliwe, żeby krakowską ulicą szedł Gorbaczow! No tak, to wujek Janusz!] Pralka była marki Indesit. Ładowana od góry. Najpierw szlag trafił jej grzałkę. Nie był to wielki problem, bo w zimnej wodzie też trochę prała. Później urwał się pasek. Wtedy Józka przywiozła z Berlina pralkę marki, której nie pamiętam. Z nią problem polegał na tym, że zawieszała się jedna ze szczotek. Musiałem ją rozbierać, wyciągać silnik, później składać. Tak często, że w końcu przestałem zakładać obudowę. Działała do momentu, kiedy szczotka przestała się dać poprawiać.
Wtedy prać zaczął Siemens od naszego kolegi, który raczej woli być anonimowy, żeby jego znajomi nie zarzucili mu, że wspiera niszczenie demokracji. Siemens podróżujący. Bożena miała go ze sobą w Pradze, czyli [poza drogą z fabryki do sklepu] przejechał z Warszawy do Rokitnicy, z Rokitnicy do Pragi [przez Drezno]. No i z Pragi do Rokitnicy. Siemens prał, aż dęba stanęło łożysko bębna. Ostatnią pralką była miniaturowa Candy od tego samego kolegi, którego nazwiska nie wymienię. Kolega pożycza mi smoking, w którym godnie reprezentuję Najjaśniejszą.
Miniaturowa Candy działała najkrócej. Puściłem pranie. Wracam po godzinie. W piwnicy śmierdzi spalenizną, w bębnie woda, do tego się okazało, że wywalony został bezpiecznik.
Nie wiem, co bardziej mnie przeraża – konieczność pozyskania kolejnej pralki, czy wynoszenie tych, co są z piwnicy. W każdym razie brak sprawnej pralki to zła informacja.

2. Postanowiłem wyprowadzić 750 na spacer. Akumulator okazał się martwy. Przez dobra pół godziny walczyłem z zamkiem w stodole zwanej stołówką, przedłużaczem, prostownikiem. Diody na prostowniku sugerowały, że akumulator nie chce współpracować. Postanowiłem się tym nie przejmować. I dobrze – po godzinie się okazało, że coś tam się naładował. Nie na tyle, żeby zapalić – ale zawsze coś.

Przyjechali panowie hydraulicy z Gminy. Weszli do piwnicy, popatrzyli na rury i stwierdzili, że nie założą wodomierza, bo rury mamy w technologii niekompatybilnej z ich technologią. I to jest zła informacja.

3. Wracając do pożyczanego od anonimowego kolegi smokingu. Świat schodzi na psy. Na oficjalnych posiłkach w Pradze i Budapeszcie wystarczał ciemny garnitur. Dobrze, że jeszcze na świecie są miejsca, gdzie należy [no dobra – poddam się dyktatowi purystów i nie napiszę 'ubierać'] zakładać frak.
Jest gdzieś na jakiejś wyspie placówka dyplomatyczna. Złożenie listów uwierzytelniających wymaga tam białego fraka ze złotym lampasem. Nikt oczywiście sobie takiego nie szyje ale jest na tej wyspie wypożyczalnia białych fraków ze złotym lampasem. Nie wiadomo, czy nie należy ona aby do jakiegoś krewnego gubernatora, który rzeczone listy przyjmując wymaga fraka białego ze złotym lampasem.
Oficjalne śniadanie czeski Prezydent wydał na Hradczanach. Do stołu podawali uczniowie jakiejś gastronomicznej szkoły – taka tam ponoć tradycja. Jednej dziewczynce coś się potłukło. Po wszystkim czeski Prezydent podszedł do niej i powiedział, żeby się nie przejmowała. To pewnie też tradycja.
Młodzież była strasznie zaangażowana. Blada, z wypiekami. 

Najpierw było wino białe. Później czerwone. Białe wypiłem, skosztowałem czerwonego. Przyszedł młody człowiek z piwem. Jak tu odmówić. Dopiłem czerwone. Piję piwo. Kelner nalewa mi czerwone. Trochę się zdziwiłem. Po chwili nalewa białe. Nie lubię, kiedy się dobro marnuje. Już miałem się zabierać za wypicie wszystkiego, co przede mną stało, kiedy skonstatowałem, że jeżeli wypiję, to mi znowu naleją. Więc przestałem. Nie dam z siebie zrobić Syzyfa.

Jednym z gości był poprzedni prezydent Czech, pan Klaus. Słyszałem historię, że kiedy był ministrem finansów doprowadził do tego, że państwo gwarantowało kredyty dla właścicieli odzyskiwanych kamienic. Dzięki temu wyremontowane praskie kamienice są własnością czeskiej klasy średniej, a nie – jak w Warszawie – dziwnych deweloperów z obcym kapitałem, którzy dość tanio odkupywali je od właścicieli. Czesi mają klasę średnią, my za to znanego i cenionego w świecie profesora Balcerowicza. Znaczy wygrywamy. I to jest zła informacja.

23 marca 2016

1. Coś mi się śniło. No dobra – śniła mi się praca. Sugestywnie. Tak sugestywnie, że budząc się byłem przekonany, że w pokoju ze mną śpi kilka osób. Osób o dość ważnych funkcjach.
W 1987 roku, w czteroosobowym, kempingowym domku nad jeziorem Głębokim spaliśmy w chyba 20 osób. Na każdego przypadał pasek podłogi szerokości 40 cm. Zasadniczo, w tym standardzie moglibyśmy zakwaterować cały Pałac z częścią Kancelarii.
Jezioro Głębokie jest za Międzyrzeczem.
Zrobiłem sobie wtedy dziurę w nodze czymś, co specjalnie zostało zaprojektowane, by dziurawić nogi. Do dziś mi zresztą została blizna. Łaziłem w okolicach natenczas ruskiej bazy w dzisiejszej Kęszycy Leśnej, szukając Panzerwerków cofniętych względem linii. Znaczy – łaziłem po krzakach. Krzaki pachniały kijowskim metrem – do ruskiej bazy szła bocznica, której podkłady zakonserwowane były takim samym zajzajerem jak te z metra. Znaczy, wtedy jeszcze nie wiedziałem, co to za zapach, bo w Kijowie pierwszy raz byłem dopiero rok później.
Panzerwerki były dwa. Oba [chyba] ze stalowymi klatkami schodowymi. Stalowe klatki schodowe mają to do siebie, że po czterdziestu paru latach potrafią tak zardzewieć, że częściowo znikają. A, że wcześniej ktoś wysadził to, co nad nimi było i do środka szybu wpadło sporo gruzu – schodów właściwie nie istniały. Trzeba się było wspinać po szybie windy. Dobre trzydzieści metrów. Wyłaziliśmy z kolegą Piromanem. Poszło gładko – po ciemku trudno o lęk wysokości. Było późno, szybko rozpoczęliśmy proces powrotu na kemping. Kilkunastokilometrowy proces.
Następnego dnia łaziłem po krzakach, chciałem zobaczyć co zostało z tego Panzerwerku. W pewnym momencie uderzyłem w coś nogą. Nawet niezbyt mocno. Po chwili poczułem, że w bucie chlupoce mi krew. Zupełnie, jak w góralskiej piosence. Okazało się że porządny, faszystowski potykacz przebijając opinacz komandosa [tak nazywaliśmy będące naonczas na wyposażeniu LWP buty] zrobił mi w nodze sporą dziurę. Niewiele myśląc wepchałem do tej dziury wiszące kawałki skóry, całość obwiązałem urwanym kawałkiem spodni i jakoś dokuśtykałem na kemping.
Centralny odcinek Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego odwiedzałem jeszcze wielokrotnie. Tyle razy, że dziś nie chce mi się tam włazić. I to jest zła informacja, bo nie prowadzam tam gości, na których kilometry podziemnych korytarzy zrobiłyby pewnie spore wrażenie.

2. Pojechaliśmy na Policję. Znaczy najpierw do Gminy. Wójta nie było, więc nie złożyliśmy mu wyrazów uszanowania. Za to wynegocjowaliśmy przyjazd panów, którzy mieli założyć nam wodomierz do wody gospodarczej. Od czasu uruchomienia kanalizacji podlewanie wyraźnie podrożało. Chyba, że się ma założony drugi wodomierz.
Kiedy ruszaliśmy do Świebodzina, z budynku Gminy wyszedł Gminny Strażnik. Niósł 20 jajek. Idą Święta.

Na Policji dyżurny kazał nam czekać na dzielnicowego. Siedzieliśmy w holu i obserwowaliśmy wychodzących z pracy pracowników komendy. Strasznie skrzypiały drzwi. Inaczej, kiedy się otwierały, inaczej kiedy zamykały. Na ścianie wisiał alkomat. Z instrukcją. Przez chwilę chciałem się skontrolować, ale pomyślałem, że nie ma co kusić losu. Jeszcze by się okazało, że mój organizm sam z siebie, wewnętrznie nie dość, że fermentuje, to jeszcze destyluje i to dlatego ciągle jestem taki zmęczony.

Przyszły dwie panie. Wyszedł do nich policjant. Tłumaczył, że jeśli ojciec dziecka przychodzi pijany i się awanturuje, to trzeba wezwać patrol. I patrol ojca dziecka zawiezie na izbę, bo dziecko musi mieć spokój.

Później ze środka komendy wyszedł niezupełnie ubrany pan i zapytał dyżurnego o jakieś klucze. Ten odpowiedział, że ktoś ich jeszcze nie oddał. Niezupełnie ubrany na to, żeby oddał, bo jak nie, to go w łeb walnie młotkiem. Przez chwilę się zastanawiałem, czy to nie groźby karalne, ale szybko przestałem – pan niezupełnie ubrany na pewno żartował. Inaczej dyżurny by inaczej zareagował.

W końcu przyjechał dzielnicowy. Właściwie dwóch. W tym jeden nasz. Sympatyczny młody człowiek, inteligentny, mówiący po polsku. Właściwie dlaczego się nie cieszyć z oczywistych rzeczy.

Bożena zaczęła zgłaszać podejrzenie popełnienia. W związku z rozmiarami szkód okazało się, że jest problem. Otóż zniszczenie drzew w ogrodzie, niezależnie od ich wartości to wykroczenie. W sadzie – przestępstwo. Wszystko rozbijało się chyba o definicję sadu. Czekaliśmy, aż się odezwie jakaś pani policjantka, która się na tym zna. Czekaliśmy i czekaliśmy. Для поддержения разговора zapytałem, czy bardzo im przeszkadza wakat na stanowisku Komendanta Głównego. Popatrzyli na mnie, jak na idiotę. –Może w Warszawie widać problem – odpowiedzieli.
Czekaliśmy. Znaczy Bożena czekała, bo ja pojechałem na dworzec po dziewczyny. Przyjechały. Koło przejścia, którym nie można przechodzić [przechodzi się sprawdzając wcześniej, czy nie stoi SOK] stał kontener na śmieci. Stał i dymił. Śmierdząco. Moja świętej pamięci babcia miała wdrukowany w przedwojennym gimnazjum strach przed chemicznym zapachem. Kiedyś przysposobienie obronne to było coś. Za moich czasów – już nie. W każdym razie nie czułaby się na tym dworcu komfortowo. Mimo iż szarą podkładową farbą odmalowano zadaszenia peronów i wejścia do podziemnego przejścia. Zawiozłem dziewczyny do Tesco i wróciłem na komendę. Jednak wykroczenie.
Bożena podpisała papiery i się pożegnaliśmy.

W Mrówce kupiliśmy węglarkę, szufelkę i jakiś nawóz. Wszedłem do Neonetu pooglądać telewizory. Podszedł pan sprzedawca. Powiedziałem, że szukam telewizora 4K z tunerem satelitarnym. Zaczął mi tłumaczyć, że od tunerów satelitarnych się teraz odchodzi. Jestem najwyraźniej starej daty. I to jest zła informacja. W Tesco przeczytałem tekst „Wprost” o Kindze. Red. Miziołek napisała, że Kinga była w Pradze budząc zainteresowanie czeskich mediów. Kingi w Pradze nie było. Ale właściwie jakie to ma znaczenie.

3. Wróciliśmy do domu. Chwilę po nas podjechał radiowóz z dzielnicowymi. Skoda Octavia. Z drzwi schodziła farba. I to jest zła informacja. Choć może raczej była to naklejona biała folia.
Poszliśmy za zwaną stołówką stodołę. Modus operandi szybko pozwolił im wskazać podejrzanego.

22 marca 2016

1. Opony stały ostatnio się ważnym elementem mojego życia. Mieliśmy wyjechać w poniedziałek. Jak najwcześniej. Znaczy miałem z pracy wyjść jak najwcześniej. Wyszło jak zwykle. Czyli, że im wcześniej chcę wyjść, tym wychodzę później. 

Wróciłem do domu, zdjąłem ubiór roboczy, przystąpiłem do próby zmiany koła w beemce, gdyż stała na flaku. Gdyby flak był PAX-em [powinno się pisać 'paksem', ale wtedy chyba nikt już by nie zgadł o co chodzi], mógłbym na flaku pojechać do męczygumy. I to byłby plus. Minusem by było, że bym pewnie męczygumy ze sprzętem do zakładania PAX-ów zbyt łatwo nie znalazł.

No więc próbuję zmienić koło. Znaczy najpierw nie mam czym ściągnąć plastikowego dekielka, który zasłania śruby. Szukam. Otwieram schowek. Niczego, co by się nadawało nie ma. Próbuję zamknąć. Przypominam sobie, że już trzy lata temu miałem się zająć naprawieniem zamknięcia, bo prawie nie działa. Prawie – czyli proces zamykania trwa dobre pół godziny, po którym się na czas jakiś zapamiętuje, że schowka otwierać nie należy. Szukam dalej. Bez skutku. W końcu próbuję użyć kluczyk do skrzynki na listy. Skutecznie i bez strat. Próbuję odkręcić śruby. Najpierw po dobroci. Później na siłę. Bezskutecznie. Myślę skąd wziąć kompresor, by na podpompowanym kole dojechać do męczygumy. Bezskutecznie. Wpadam na pomysł wezwania męczygumy samobieżnego. Dzwonię. Mówi, że może być za godzinę. Dobrze. Zaczekam. 

Idę do apteki. W aptece się przypominam sobie, że kartę zostawiłem na stole. Wracam do domu. Wracam do apteki. Moja ulubiona pani mówi, że widziała mnie w telewizji. Że fryzura mnie postarza. Zwłaszcza z tyłu. I to jest zła informacja. 

Przyjeżdża męczyguma. Porządnym kluczem z porządną przedłużką odkręca nieodkręcalne dla mnie śruby. Konstatuje, że jest młodszy od beemki. Na pierwszy rzut oka nie jest to takie oczywiste. Pytam jak idzie mu interes. Mówi, że myślał, że będzie lepiej. Nie znajduje dziury. Zakładamy, że rozszczelniło się przy feldze. Ściąga gumę, smaruje tym dziwnym smarem, zakłada, pompuje. Przed wyważeniem jeszcze raz dokładnie ogląda oponę. Znajduje gwóźdź. Ściąga gumę, wyciąga gwóźdź, łata, zakłada, pompuje, wyważa, przykręca, przeprasza, że tak długo trwało. Bez sensu, bo wcale długo nie trwało. [Gdyby ktoś potrzebował rozwiązać gumowy problem – szczerze polecam 504049142]

2. Z tego wszystkiego pojechaliśmy rano. Beemce należą się nowe amortyzatory, opony, przegląd instalacji elektrycznej. Zestaw naprawczy do skrzyni Suburbana czeka pod Waszyngtonem. Zanim trafi do Poznania, gdzie ta skrzynia leży. A później (już w skrzyni) do Boryszyna, gdzie stoi Suburban – upłynie jeszcze z miesiąc. Jak nie dwa.

Dom zimny. Nim się wypakowaliśmy – zaczął sypać grad. W związku z tym, że sypał na mnie pomyślałem, że lepiej by było, gdyby się dalej zajmował energetyką jądrową. Przestał sypać. Ubrałem gumofilce i udaliśmy się na obchód.
Za stodołą zwaną stołówką rosły śliwki. Węgierki. Bardzo smaczne. Tak bardzo, że rzadko udawało się nam je jeść, bo zazwyczaj, kiedy dojrzewały – dostawały nóg i gdzieś sobie szły. Od dobrych dziesięciu lat obiecywaliśmy sobie, że o nie zadbamy. Tak, by owocować mogły bardziej. Już nam się nie uda. Ktoś, podczas naszej nieobecności je ściął. Równo przy ziemi. Krzaki ułożył w dwóch rzędach. Nie dość, że pożytku z nich już nie będzie, to trzeba je będzie jeszcze uprzątnąć. Excusez le mot – kurwa mać.
W parku kilka przebiśniegowych dywaników. Bardzo ładnych dywaników.

Jakiś czas temu wywiozłem z domu do Pałacu telewizor. Patrzono na mnie dziwnie – wcześniej modny był transfer sprzętu RTV i AGD w przeciwną stronę. 

Miałem oglądać przy pracy. Okazało się, że nie mam właściwie czasu – ostatnio prawie mnie nie ma przy biurku.
Jestem więc od przekazu telewizyjnego odzwyczajony. A tu trafiłem na Brukselę. Ciężkie doświadczenie. Utkwiły mi dwie sceny. Młody psycholog nadużywający określenia „cholernie” i exposeł Zalewski siedzący obok pana Dziewulskiego. Jak by na to nie patrzeć – upadek naprawdę nigdyś niezłego specjalisty od spraw europejskich.
Jeszcze był sądowy rzeczoznawca od materiałów wybuchowych, który nim jeszcze cokolwiek było wiadomo zarzekał się, że materiały użyte w zamachach były zrobione na miejscu, z ogólnie dostępnym środków. Generalnie z tych w sumie trzech godzin, przez które oglądałem dwa informacyjne kanały – po wyciśnięciu waty – można by mieć informacji na jakieś trzy tweety. I to jest zła informacja.

3. Wieczorem, nie pamiętam dlaczego, przypomniała mi się uratowana flaga.
W zeszłą sobotę [tę zeszłą tydzień temu] pojechałem na Szaserów stomografować sobie głowę. Liczę na to, że dostanę zaświadczenie o posiadaniu mózgu. Na własne potrzeby – nikt, jak na razie, ode mnie takiego zaświadczenia nie wymagał. Tomograf kojarzył mi się z czymś strasznie hałaśliwym. Pani technik wyjaśniła mi, że najwyraźniej myliłem go z rezonansem.

Wracałem Trasą Łazienkowską. Przed mostem, na pasie dla autobusów leżała biało-czerwona flaga. Nie będę się wyzłośliwiał wymyślając skąd się tam wzięła, kto, w drodze na jaki marsz ją porzucił. Leżała. Kierowca autobusu, który mijałem delikatnie skręcił by na nią nie najechać. W połowie mostu postanowiłem po nią wrócić. Musiałem Wisłostradą dojechać do Poniatowskiego. Pomyliły mi się pasy, ale jakoś w końcu wbiłem się na most. Pogubiłem się trochę jadąc przez Saską Kępę. W końcu udało mi się wrócić na Łazienkowską. Stanąłem trochę utrudniając ruch. Wysiadłem i zebrałem flagę. Kiedyś bym czegoś takiego nie zrobił.

Miałem zagwozdkę z praniem flagi. Czerwona część sprawiała wrażenie farbującej białą. Zawierzyłem programowi pralki. Słusznie. Mam flagę. Nie mam kija. I to jest zła informacja. 

Obejrzeliśmy kawałek „Pulp fiction”. Nigdy wcześniej nie wsłuchałem się w cytat z Ezechiela. Reklamowa przerwa przerzuciła nas na „American Beauty”. Poprzedni raz oglądany z dziesięć lat temu. Tym razem jestem starszy od bohatera. Daje to inne spojrzenie. Niestety w połowie zasnąłem. Obudziłem się chwilę po strzale.
Generalnie dobrze się po strzale móc obudzić.  

17 marca 2016

1. Zasadniczo, to nie jest moja sprawa. Bo z redakcją „Rzeczpospolitej” dyskutować powinno Biuro Ochrony Rządu. No i pewnie będzie.
Ja się niestety nie mogę powstrzymać. Zwłaszcza, że z nazwiska wywołano mnie w tekście. Demokracja wymaga istnienia wiarygodnych mediów. Bez tego obywatel nie ma możliwości kontroli władzy – sam nie jest w stanie weryfikować informacji i łatwo może być manipulowany. Dziennikarz ma narzędzia, wiedzę i etykę, która daje mu szansę na to weryfikowanie. A przynajmniej mieć powinien. Jeżeli tego nie robi – jego praca nie ma sensu. Jest – tu użyje mojego ulubionego trudnego słowa – przeciwskuteczna.
Kiedy jeszcze pracowałem w redakcjach różnych – zawsze mówiłem, że wiarygodność gazety buduje stosunek do najmniej ważnych rzeczy. Drobiazgów. Jeżeli czytelnik może łatwo złapać redakcję na błędzie – jak ma mieć zaufanie w sprawach poważnych?
Tekst w „Rzepie” pokazuje niestety kondycję polskiego dziennikarstwa. I to jest zła informacja.

2. Mam nadzieję, że nikt nie wpadnie na pomysł traktowanie tego, co piszę jako oficjalnego zdania jakiegokolwiek urzędu. Piszę we własnym imieniu. Nie mogę się odnosić do całości tekstu. Mogę tylko do fragmentów opisujących sytuacje, których byłem świadkiem, jednakże to, że o czymś nie piszę – nie znaczy, że to musi być prawda.

Tekst jest tak wiarygodny, jak najmniej ważny jego element.

„Z naszych informacji wynika, że prezydent miał dolecieć z Warszawy do Karpacza śmigłowcem i wylądować na lądowisku hotelu Gołębiewski w kurorcie. Ustalenia w dniu wyjazdu zmieniła Kancelaria Prezydenta.”

No, nie. 

Od początku było wiadomo, że lecimy samolotem do Wrocławia. Pomysł lotu śmigłowcem z Warszawy do Karpacza jest w tym przypadku niedorzeczny. Osoba, która tych informacji „Rzepie” udzieliła nie ma pojęcia o procedurach obowiązujących w Kancelarii.

„Stromego, 100-metrowego odcinka od ulicy do stacji wyciągu na Śnieżkę nie mógł pokonać żaden samochód poza terenowym GOPR-u. Szef ochrony prezydenta Bartosz Hebda, który siedział obok prezydenckiego kierowcy, podjął decyzję o próbie wjazdu 3,5-tonowym bmw. Na pełnym gazie, z rozpędu mimo kamieni, lodu. Wiele wskazuje na to, że sparciała opona wtedy została uszkodzona.”

Teorię „stromego podjazdu” generał Janicki sufluje od samego początku. Dla każdego, kto nie wie, jak sytuacja wyglądała na miejscu [dokąd dojechały auta] brzmi wiarygodnie. Zima, śnieg, góry. A naprawdę asfalt był czarny. Droga umiarkowanie dziurawa. Kąt podjazdu normalny. I dla 3,5-tonowego BMW. I reszty aut. I tych przodem, i tyłem, i na cztery pędzonych. Opis wjazdu „na pełnym gazie” – robi wrażenie. Niestety z rzeczywistością nie ma specjalnie wiele wspólnego.

Dodam, że opowieści generała Janickiego na temat konieczności użycia samochodu z napędem na cztery koła powodują ataki śmiechu zarówno u kierowców BOR-u, jak i znanych mi dziennikarzy motoryzacyjnych.

Tu zrobię coś, czego obiecywałem sobie nie robić – użyję osobistego, nie do końca przystającego do tamtej sytuacji doświadczenia: otóż jest różnica pomiędzy jazdą na kapciu (oponie, z której uchodzi powietrze) a opony wystrzałem.

„Co więcej, zalecenia BMW mówią, że na pękniętej oponie można przejechać do 100 km, tyle że z prędkością nie większą niż 80 km na godzinę.” – to prawda.

Pod warunkiem, że opona istnieje, a nie rozpada się w ciągu kilkudziesięciu sekund na kawałki.

„W kolumnie z prezydentem jechał także samochód nieuprzywilejowany, czego zakazuje prawo i zarządzenia wewnętrzne BOR. Był to cywilny volkswagen sharan Kancelarii Prezydenta.”
Samochody Kancelarii (i inne) jeżdżą w kolumnie z Prezydentem bardzo często i od bardzo dawna. Jest specjalna procedura dopuszczania ich do tego [z powodów oczywistych nie będę jej opisywał]. Mam wrażenie, że istnienie tych wzmiankowanych przez „Rzepę” przepisów to taka sama prawda jak to, że „prezydent miał dolecieć z Warszawy do Karpacza śmigłowcem i wylądować na lądowisku hotelu Gołębiewski w kurorcie”.

„Szefowie BOR zapowiedzieli wymianę opon we wszystkich samochodach Biura, które mają powyżej dwóch lat i 10 tys. przebiegu. To oznacza wydatek kilkuset tysięcy złotych i unieruchomienie na pewien czas co najmniej połowy floty.” – ciekawe dlaczego BOR miałby zastosować normy dotyczące opon specjalnych do wszystkich aut w Biurze. ”

Wstyd się przyznać, ale wypadku mam nawyk sprawdzania daty produkcji opon w prezydenckich autach. Informator „Rzeczpospolitej” funkcjonuje chyba w innej rzeczywistości. I to nie jest zła informacja. Złą jest, że redakcji nie chciało się wykonać prostej pracy polegającej na obdzwonieniu fotoreporterów dokumentujących aktywności Prezydenta – fotografowanie opon to ich od wypadku hobby.

3. Nie odniosę się do rewelacji o wyciąganiu opon ze śmietnika. Nie bywam w garażach BOR-u. Mogę jedynie zauważyć, że skoro autorka tekstu łyknęła tyle rzeczy, o których wiem, że są nieprawdą wielce jest prawdopodobne, że jej informatorzy wkręcili ją również tutaj.

Pozostaje pytanie – gdzie była redakcja? I czy ktoś weźmie na siebie odpowiedzialność za publikację tych bzdur. Gdybym miał zgadywać – nie sądzę. 

I to jest zła informacja.
Jest moda na nadawanie słowom nowych znaczeń. „Prawda” w tytule tekstu może być tego przykładem.

Nikt chyba nie zwrócił uwagi na to, że jeżeli wersja podana przez BOR jest prawdziwa, to generał Janicki ponosi odpowiedzialność za narażanie życie prezydenta Komorowskiego, premiera Tuska, premier Kopacz [nie wiem, kto jeszcze mógł jeździć pancernymi autami].
Może tu leży klucz do obecnej medialnej awantury.  

12 marca 2016

1. Piątek rozpoczął się dla mnie upiornie wcześnie. Upiornie, bo czwartek zakończył się już w piątek. I to jest zła informacja.
Próbowałem pisać. Bez efektu. Próbowałem czytać. To z efektem, ale zdecydowanie niezamierzonym. Znaczy: zacząłem dostawać szewskiej pasji, bo liczba bzdur, na jakie trafiałem przekraczała moją tolerancję. Znaczy – nie było dobrze. Kiedy już miałem się pogodzić z tym, że cały dzień będzie bez sensu, nad autostradą przeleciały dwa bociany. Abstrahując od przesądów z tym związanych – widok bociana świadczy o szybko zbliżającej się wiośnie. A na wiosnę czekam coraz bardziej nerwowo, bo mój wyjściowy płaszczyk domaga się czyszczenia i chętnie by poznał jakiegoś krawca. Ech, ciężkie to urzędnicze życie.
Resztę drogi uprzykrzałem sobie za pomocą Spotify'a wyszukałem przebój i słuchałem 20 jego kowerów. W Gnieźnie tekst znałem na pamięć. W dwóch wersjach – z chórkiem i bez.

2. W Gnieźnie rozpoczynał się X Zjazd Gnieźnieński. Dawno temu czytałem książkę o Brunonie z Kwerfurtu, kapelanie Ottona III. Została mi po niej pamięć o Zjeździe, Pięciu Braciach Męczennikach i oczywiście świętym Wojciechu.
Tym razem do Gniezna na bosaka nie przyszedł żaden Divina favente clementia Romanorum imperator semper Augustus. Był za to biskup Sawa, którego jestem coraz większym wielbicielem.
Kiedy Jego Świątobliwość obserwuję, przypomina mi się „Wybór wiary przez księcia Włodzimierza” z cerkwi św. Andrzeja w Kijowie i myślę sobie, że książę Włodzimierz nie przez przypadek nazywany jest Wielkim.

Zwiedzaliśmy Muzeum Początków Państwa Polskiego. Przypomniał mi się nasz kolega Grzela, który zbuntował się przeciwko pani od plastyki i w ramach tego buntu napisał [w ramach kartkówki], że rzeźby [i tu niestety nie pamiętam, czy chodziło o romańskie i gotyckie, czy gotyckie i renesansowe] różnią się jedne od drugich tym, że tym starszym już poodpadały nosy, a tym drugim nie.
No więc tu były te młodsze.
Pani od plastyki nie miała z nami lekko. To był tzw. brak chemii.
Mnie się zdarzyło w związku z nią mieć na półrocze obniżone zachowanie. Zupełnie niechcący. I to jest zła informacja. Otóż na którejś z lekcji rozrabiałem. Z czegoś się tam śmialiśmy. Pani od plastyki zapytała –Kędryna, z czego się śmiejesz? Ja niewiele myśląc rozejrzałem się po sali. I odpowiedziałem –Z lampy. Zrobiło się cicho. Pani od plastyki się zrobiła czerwona. Po chwili i ja się zrobiłem czerwony, bo dotarło do mnie, że pani od plastyki na nazwisko ma Lampa.
Nauczka na całe życie. Kiedyś, już w liceum, opowiadałem na lekcji przysposobienia obronnego koledze Grzeli historie ze studiów naszego nauczyciela przysposobienia obronnego, które w wczasie wakacji opowiedział mi kuzyn mojego ojca, który z rzeczonym nauczycielem przysposobienia obronnego studiował. Nauczyciel przysposobienia obronnego zapytał: –z czego się Kędryna śmiejesz. Powiedz głośno, to się wszyscy pośmiejemy. Nauczony tamtym doświadczeniem odpowiedziałem: –Panie profesorze, nie wszystkim może być do śmiechu, więc nie powiem. No i nie powiedziałem. Zresztą nauczyciel przysposobienia obronnego nie naciskał.

W podstawówce, pod koniec, mieliśmy zajęcia, które miały nas przygotowywać do wyboru zawodu. Pamiętam, że jedną z pożądanych w zawodowej karierze możliwości było poznawanie ciekawych ludzi. Mimo, iż w podstawówce jakoś specjalnie tego nie planowałem – teraz ciekawych ludzi poznaję bardzo często. W Gnieźnie – byłego Nuncjusza i Prymasa (w jednej osobie). Ekscelencja wspominając Pałac Prezydencji opowiedział dykteryjkę. Otóż prezydent Kuczma przywiózł prezydentowi Kwaśniewskiemu dwie słusznej wielkości mozaiki (w stylu – rzecz jasna – bizantyjskim). Jedna przedstawiała świętego Aleksandra, druga świętą Jolantę.
Widząc je prezydent Kwaśniewski powiedział, że on się na sprawach duchowych zna słabo, ale jest tu Nuncjusz, który się zna z powodów oczywistych, więc może on skomentuje. Ekscelencja na to: Z tego, co się orientuję mozaiki mogą być hiperrealistyczne, bądź profetyczne. I tu mamy do czynienia z tą drugą możliwością. Artysta przedstawił, jak państwo będą wyglądać w przyszłości.
Cała sala klaskała. Prawie cała. Nie klaskali prezydent Kwaśniewski i jego małżonka. Jolanta.
Właściwie żałuję, że nie widziałem tych mozaik.

3. Do Warszawy wracaliśmy z Druhem Podsekretarzem. Z namaszczeniem założyliśmy nogę na nogę, majestatycznie się oparliśmy i prowadziliśmy długie, abstrakcyjne, filozoficzne rozmowy.

W Warszawie, wieczorem spotkałem Prezydenta Obywatela Jóźwiaka, z jego wiernym dyrektorem Zydlem. Pod Beirutem. Rzucili się na mnie w kwestii wykształcenia Marii Pereirowej.
Jest to o tyle zabawne, że trudno by mi było sobie wyobrazić kogoś, kto dziś ma jakieś wykształcenie w temacie mediów społecznościowych. Ci, którzy mają pojęcie – pracują. A jest ich jak na razie niewielu. Ale o tym Prezydent Obywatel Jóźwiak powinien wiedzieć – zdając sobie sprawę z tego ile pieniędzy jego matka-partia wywaliła podczas dwóch ostatnich kampanii na specjalistów, którzy pojęcie w tym temacie mieli ograniczone.
Sam bym chętnie pracował z Marią Pereirową, teraz to już niemożliwe bo podkupiła ją konkurencja.  I to jest zła informacja.  

9 marca 2016

1. Z Pałacu do Biura Bezpieczeństwa Narodowego idzie się po schodach. W dół. Czyli szybciej niż w drugą stronę. By wyjść z Pałacu trzeba przejść przez piwnice, gdzie prezydent Wałęsa grał w ping-ponga. Swoją drogą hałas tam wtedy musiał być niezły.
Wychodzi się na fontannę. Jak zauważył jeden z oficerów BOR-u – nadejście wiosny najłatwiej można poznać po tym, że w fontannie pojawia się woda.

Rada Bezpieczeństwa Narodowego ma to do siebie, że obraduje ile chce, a w związku z tym, że obraduje w zamknięciu – nie wiadomo, kiedy obradować skończy. Wszyscy więc czekają bardziej lub mniej pod drzwiami, w większym, bądź mniejszym napięciu.
Ja mniej pod drzwiami i w mniejszym napięciu. Siedziałem u naszego nowego generała. Rozmawialiśmy na tematy ogólnowojskowe, z których powoli przeszliśmy na koszarowe. Z koszarowych na ekskrementalne. Defekacja w Iraku na przykład jest trudna, gdyż temperatura w toi toi-u w ciągu dnia może osiągać 70 stopni Celsjusza.
Generał opowiadał, jak kiedyś wiózł Gwiazdę Estrady wraz z zespołem. Z lotniska do bazy. Helikopterem. Wsiedli. Generał załadował taśmę do kaemu (zespół Gwiazdy był na tyle duży, że brakło miejsca dla strzelca). Gwiazda Estrady zbladła –Po co to – zapytała. –Szanowna Pani, znajdujemy się w strefie działań wojennych. Jeżeli zaczną do nas strzelać, odpowiem ogniem – odpowiedział Generał. Helikopter wystartował. Leciał bojowo, czyli nie prosto. Bardziej we wszystkie strony. Generał w pewnym momencie zauważył, że jeden z członków zespołu wygląda na dotkniętego dolegliwościami żołądkowymi, które potęgowane są ruchami śmigłowca. Członek zespołu wyglądał coraz gorzej. W związku z niemożliwością zatrzymania na poboczu – Generał zasugerował, że w takich sytuacjach można wziąć nylonowy worek i udać się na tył śmigłowca. –Przy damach? Nigdy! – członek zespołu odkrył w sobie siłę, która pomogła mu doczekać do końca podróży.
Złą informacją jest, że mimo mojego wieku wciąż się zdarza, że fascynują mnie opowieści o defekacji. Zupełnie, jakbym miał lat sześć i był właśnie uchroniony przed koniecznością pójścia do podstawówki.
Z drugiej strony jakże to cudowny obrazek. Black Hawk nad iracką pustynią. Generał [wtedy pewnie pułkownik] lustrujący znad kaemu perymetr, Gwiazda Estrady z zespołem.
Ten polski serial o Afganistanie był tak beznadziejny, bo zamiast prawdziwych historii opowiadał historie wydumane. A tylko prawda jest ciekawa. Również ta nieco podkręcona.

2. Rada Bezpieczeństwa Narodowego w końcu zakończyła obrady. Uczestnicy się rozeszli. My pojechaliśmy na lotnisko. W BBN-ie dostałem pendrive w kształcie pistoleciku. Nie pozwolono mi go wnieść do samolotu. I to jest zła informacja. Mógłbym wpaść na pomysł sterroryzowania nim BOR-owców i załogi i zażądania lotu na Tempelhof. Mógłbym się wmieszać w tłum mieszkających tam uchodźców i rozpocząć nowe życie jako ofiara niemieckiego przemysłu zbrojeniowego.
W Monachium widziałem demonstrację pięciu niemieckich komunistów, którzy z użyciem obrazków tłumaczyli, że niemiecki przemysł zbrojeniowy produkuje broń, broń używana jest w Syrii do burzenia domów, których mieszkańcy jadą do Niemiec. Złą informacją jest, że brakowało obrazka, na którym zaczynają pracę w przemyśle zbrojeniowym. Niemieckim, który ponoć potrzebuje rąk do pracy. 

3. Mój brat miał urodziny. Nie zadzwoniłem do niego. I to jest zła informacja.

8 marca 2015

1. Na kredensie stoi u nas kotek. Złoty. Chiński. Stoi i macha łapką. Ponoć jak macha, to przybywa pieniędzy. Nie jestem do końca o tym przekonany, ale pilnuję, żeby zawsze były na wymianę baterie. Proszę, nie mówcie o tym Robertowi Tekielemu, bo jak się dowie, to mnie zapisze do satanistów, bo kotek – w jego rzeczywistości – na pewno ma coś wspólnego z jakimś demonem.
Od pewnego czasu, w okolicy kredensu słyszałem dziwne dźwięki. Jakby coś kapało. Wydawało mi się, że mi się to wydaje, bo się okazało, że chiński kotek tłukł w łeb aniołka, który był elementem stojącego obok świecznika. Wojna kultur. Chiński plastik versus europejski alabaster. Nierozstrzygnięta wojna kultur.
Tłuczenie w łeb aniołka ograniczało ruch łapki kotka. Znaczy, kotek machał mniej. Machał mniej – istnieje poważne podejrzenie, że gdyby machał bardziej, to pieniędzy by bardziej przybywało. Więc mogę być stratny. Nie ma tego jak sprawdzić. I to jest zła informacja.

2. Szarym Sharanem jechaliśmy do Świerku. Trasą lubelską. Bogu dziękować nie muszę zbyt często tamtędy jeździć. Najpierw dojechaliśmy pod zamkniętą bramę pilnowaną przez policyjny radiowóz, którego załoga z pełna skondensowanej przez nudę energii odesłała nas do właściwego wjazdu. Narodowe Centrum Badań Jądrowych o tej porze roku wygląda dość smutno. W środku trzeba było ubrać fartuch. Postaliśmy chwilę nad reaktorem. Reaktor ma na imię Maria. Jak – na przykład – małżonka redaktora Pereiry. Z tym, że Maria-reaktor jest starsza.
Oprowadzający nas pan profesor tłumaczył, że Maria-reaktor została przerobiona, by móc działać na uboższym paliwie, bo ze starszego – bogatszego dało się zrobić bombę.
Bomby są przereklamowane. Ostatnio, grając w samolocie w Cywilizację, zbombardowałem Moskwę i wcale to nie rozwiązało problemu.
Po wyjściu znad reaktora zmierzyłem się licznikiem Geigera-Müllera. Wyszło, że jedną rękę mam bardziej radioaktywną niż drugą. Niestety nie pamiętam która jest ta bardziej. I to jest zła informacja.
Swoją to właściwie całe to Centrum to mogłaby być mistyfikacja. Jak lądowanie na księżycu. Wiele lat temu grupa naukowców zaczęła udawać, że buduje reaktor. Później, że go zbudowała. Że reaktor działa. Jeżeli ktoś jest zainteresowany scenariuszem – proszę się nie krępować.

3. Oglądamy „House of Cards”. Zasadniczo, dlatego zacząłem płacić za Netflix. Kiedy przyszło co do czego, okazało się, że muszę i tak ściągać tłumaczenia grupy Hatak, bo mojego angielskiego nie staje do wszystkich niuansów.
Przy okazji: na 'motorcade' mówi się u nas 'kolumna', nie 'eskorta'. A G7 spotkałoby się raczej w 'Brandenburgu' niż 'Brandenburgii'.

UWAGA BĘDĄ SPOJLERY!
Wyparłem jak bardzo od międzynarodowej rzeczywistości oderwana była poprzednia seria serialu. Wyparłem, później „Homeland” [IV i V] przyzwyczaił mnie do wrażenia, że twórcy próbują się rzeczywistości trzymać. Więc teraz, kiedy usłyszałem, że problemem jest cena ropy spowodowana zmniejszaniem przez Rosję wydobycia – poplułem ekran, a później sprawdziłem, czy aby odcinka nie reżyserowała Agnieszka Holland.

Po południu, kiedy wracaliśmy zza Wisły, jeden z kolegów zaczął opowiadać o książce, którą kupił na wyprzedaży. „Osobista ochrona Hitlera” – tytuł oddaje treść, ale to ponoć częste wśród książek historycznych. No więc Kolega, po lekturze zachwycał się tym, jak dokładnie planowana była Hitlera ochrona, żeby były warianty na wiele okazji i inne takie. „A BOR tego nie robi” – powiedział podsumowując. Myślałem, że zabiję go śmiechem.

Ostatnio wszyscy się znają na ochronie osobistej. Wszyscy, czyli ja też. Z tym, że moja wiedza bierze się z obserwacji. No więc, gdy zobaczyłem scenę zamachu na Underwooda – pomyślałem: czemu ci agenci tak dziwnie są rozstawieni. Już miałem przyszpanować – zgadując, że zaraz Frank dostanie w łeb jakimś jajkiem. No i nie zgadłem. I to jest zła informacja.