19 sierpnia 2017

1. Straszono, że będzie padać. Kiedy wstałem przekonany że jest sobota – czekało na mnie niebieskie niebo i słońce. Wstałem dumny, że zdążę na program, który niektórzy złośliwi nazywają kolegium redakcyjnym „wSieci”. Niesprawiedliwie nazywają. Włączyłem „Info”. Przedstawiciela braci Karnowskich nie widać. No i dotarło do mnie, że jednak mamy piątek. I to nie zwykły, tylko taki, po zamachu terrorystycznym. I to jest zła informacja.
Bogu dziękuję, że nie pracuję w kanale informacyjnym. Bo to kanał jednak. Reporterzy miotają się po perymetrze szukając kogoś żywego, kto się na temat odezwie. Znaleziony ktoś niekoniecznie ma coś do powiedzenia. Dziesiątki wyciągniętych z dupy ekspertów [niegdyś ich wszystkich rolę wypełniał płk Dziewulski] opowiadających dotkliwie dotkliwe truizmy. Później wyrwani z wakacji politycy. Ech, szkoda gadać. Pani reporter w „Info” na żywo rozmawiać miała z restauratorem z Las Ramblas. Rzeczony gdzieś się zgubił, więc go szukała… Porzuciłem telewizor, żeby pojechać do Świebodzina.

2. Podwieźliśmy panią, która od lat trzech mieszka w Holandii. Przyjechała do rodziny. Samochód jej się zepsuł. Poszła na przystanek i się okazało, że jeżdżą dwa autobusy dziennie. I to jest zła informacja.
Dojechaliśmy na dworzec. Dziewczyny ekspediowały do Vaterlandu koleżankę, która przyjechała do nas w poniedziałek. Odbiły się od obiadowej przerwy kasy, my z Bożeną udaliśmy się do „Atelier u Iwonki”, gdzie nabyliśmy dwa poniemieckie przedłużacze i dwie ramki. Jedną z czarnobiałym zdjęciem bliżej nieokreślonego zamku na górze.
Później pojechaliśmy do Tesco. Bożena chciała kupić szczotkę do kibla w promocji. Prawie się udało, bo przy kasie się okazało, że w systemie Tesco wzięta z półki szczotka do kibla za 19,90 nie istnieje. Problemem zajęły się z cztery osoby. Sprawdzając ustaliły, że ta nieistniejąca szczotka do kibla, w innym systemie kosztuje 1,90. Ale też nie istnieje.
Walki trwały dobre pół godziny. W końcu, w zgodzie z mądrością Sun Tzu, się poddaliśmy. Bożena udała się do dyskontu z niemiecką chemią, ja do Lidla. Wbrew pozorom dyskont z niemiecką chemią jest sklepem polskim. W przeciwieństwie do Lidla.

3. Minister Soloch udzielił wywiadu portalowi wPolityce. Jak tylko wywiad pojawił się na portalu, pod wywiadem pojawiły się dziesiątki anonimowych komentarzy odżegnujących ministra Solocha od czci i wiary. I porównujących go do Fransa Timmermansa. Nie wiem dlaczego akurat do niego. Nie wiem też dlaczego przypomniał mi się minister Misiewicz i dlaczego poczułem zażenowanie przypominając sobie, jak tłumaczyłem, że potrafi on ogarniać internety.

Wieczorem oglądaliśmy z dziewczynami na Netfliksie Defenders. Znaczy, nie tyle oglądaliśmy, co dziewczyny oglądały. Ja zasnąłem. I to jest zła informacja, bo teraz nie bardzo mi wypada ten serial recenzować.

Przez cały wieczór strasznie błyskało. Później parę razy zagrzmiało. I polało. Ale tylko przez chwilę.

9 sierpnia 2017

1. Miejscem roweru jest piwnica. Nie mogłem wstać, gdyż bolały mnie mięśnie. Te, o których istnieniu zdążyłem zapomnieć. A to było tylko 16 kilometrów.
Coś mi się wiesza Press Service. I to jest zła informacja, bo poranne prasówki weszły mi w krew. Przeczytałem tekst red. Krzymowskiego o pani Premier. Śmieszny.
Nie rozumiem dlaczego red. Krzymowski ze swoim niezaprzeczalnym talentem nie zajmuje się tworzeniem powieści political fiction. Pieniądze większe. Stres mniejszy. Mogłyby być nawet te powieści oparte na motywach jego tekstów z tygodnika na N.

2. Z pomocą brata odpaliłem kosę. Wykosiłem trochę. Zgasła. Z bólem odpaliła. Zgasła. Michał wykręcił świecę. Nie wyglądała zbyt dobrze. Pojawił się pretekst by zawiesić próby koszenia i pojechać do Świebodzina.
Najpierw pojechaliśmy na targ nazywany rynkiem. Rynek w Świebodzinie jest placem Jana Pawła II i stoi na nim ławeczka z brązowym Niemenem.
Później do „Atelier u Iwonki”. W budynku dworca kolejowego jest sklep z przywożonymi z Niemiec śmieciami. Interes prowadzi bardzo miłe małżeństwo. Udało się nam pozyskać tam kilka perełek. Na przykład dość porządny gramofon firmy Perpetuum-Ebner za jedyne pięć dych. Gramofon odtwarzający również z prędkością 78 obrotów na minutę, a nie wiadomo skąd miałem dwie płyty z ariami z lat trzydziestych.
Torbę na garnitur nazywaną przez oficerów [bardziej w angielskim tego słowa znaczeniu] likwidowanego Biura Ochrony Rządu – szafą. Za jedyne trzydzieści złotych. Była ze mną w Gruzji. Nie do końca zdała egzamin, gdyż nie zapiąłem uchwytu na wieszaki i wszystko się pomięło.
Firma Perpetuum-Ebner przestała istnieć rok przed moim urodzeniem. Znaczy nie tyle znikła, co została wchłonięta przez Dual.
Kupiłem też za jakieś grosze komplet urządzeń firmy Devolo umożliwiający zsieciowanie domu przez przewody z prądem. Fachowcy się na to krzywią, a mi działa.
Firma Perpetuum-Ebner siedzibę miała w St. Georgen im Schwarzwald. Mam wrażenie, że przejeżdżałem lat temu kilka przez to miasteczko w czasie objeżdżania Cayenne GTS. Bardzo to przyjemny był wyjazd. Zwiedziliśmy muzeum Porsche w Stuttgarcie, dzięki czemu z czystym sumieniem mogę powtarzać za redaktorem Pertyńskim, że wszystko w motoryzacji zostało wymyślone wiek temu. [Wszystko, poza elektroniką, lepszymi materiałami i smarowaniem].
Bożena zazwyczaj kupuje u Iwonki ceramikę. Tym razem kupiliśmy stół. Okrągły. Z marmurowym blatem, więc zupełnie niepodobny.
Później pojechaliśmy do Mrówki, gdzie wśród sześciu rodzajów zapłonowych świec nie było takiej jak trzeba.
Z Mrówki do Grene, gdzie świec nie było wcale.
Z Grene do Stihla. W Stihlu świece były. Pan przede mną też po świecę przyjechał. Kiedy przyszło co do czego, się okazało, że zapomniał wziąć starej. Zrobił jej, co prawda zdjęcie, ale w sposób taki, że nie było widać gwintu. Metodą dedukcji sprzedawca wybrał najbardziej prawdopodobną.
–Jeżeli nie będzie pasować, będę mógł zwrócić? – zapytał klient.
–Tak, ale niech pan przywiezie też starą – odpowiedział sprzedawca.
–A Pile świecę starą, nie pańską starą – dodał.
Świeca kosztowała siedemnaście złotych. Moja też siedemnaście.
–Wszystko u pana kosztuje siedemnaście złotych – zapytałem.
–Tak, to taki sklep. Wszystko za siedemnaście – odpowiedział.
Na parkingu przed Biedronką dopadła mnie informacja, że 15 VIII nie będzie generalskich nominacji. Cóż, jak napisał kiedyś red. Skwieciński: „Nie jest mądrze doprowadzać do desperacji kogoś, kto może wywrócić stolik”.
Zaczęli dzwonić do mnie przedstawiciele mediów. Wśród nich jedna Gwiazda. Po paru minutach rozmowy z Gwiazdą dotarło do mnie, że rzeczona Gwiazda ni w ząb nie rozumie, co do niej mówię. Nie rozumie, ale mimo to stworzy z tego jakiś przekaz. Zupełnie oderwany od rzeczywistości. I to jest zła informacja.
W Lidlu promocja tego ich podstawowego piwa. Kupujesz 18 butelek – płacisz za 12. „Słuchajcie, to jest butelka, z siedemnastego wieku, do której dziedzic nalewał wódkę. I rozpijał tą wódką pańszczyźnianych chłopów.” Tym razem się nie uda. Poza mną chyba nikt nie pije lidlowego Perlenbachera, bo to jednak sikacz.

3. Kosą z nową świecą odpaliła. Zacząłem kosić. Nie pokosiłem zbyt długo, bo kolega dyrektor Marcin przysłał mi zdjęcie stojącej przy A2 tablicy „Świebodzin zaprasza”.
Poszedłem w ślady Świebodzina i też zaprosiłem. Przyjechali [Marcin z żoną i synem]. Zwiedzili posiadłość. Kolega dyrektor Marcin skomentował, że Iwaszkiewiczowski klimat. Nie napiszę, co odpowiedziałem. I to jest zła informacja, bo autocenzura świadczy o słabości charakteru.
Pojechali, choć syn jednorocznoisiedmiomiesięczny nie chciał zejść z kosiarki. Za jakieś siedem lat może być z niego pożytek – nogi dosięgną do pedałów.
Pojechali nad morze. Może wpadną, kiedy będą wracać. Mnie nie będzie, bo to będzie piętnasty. Ponoć pierwszy taki piętnasty od czasu, kiedy Święto Wojska Polskiego przestano świętować swoje święto w rocznicę bitwy pod Lenino.

19 sierpnia 2016

1. Wstaliśmy zadziwiająco późno. I to jest zła informacja.
Bożena wysłała mnie z misją obudzenia dziewczyn. Wymyśliłem odrażająco dotkliwy sposób. Biorę leżący koło łóżka telefon, ustawiam budzik na za pięć minut i kładę na tyle daleko od łóżka, żeby było trzeba wstać, by budzik wyłączyć.
Bycie nibydziadkiem dostarcza wielu dziwnych przyjemności.

2. Po długo trwającym śniadaniu śniadaniu przez czas jakiś zajmowałem się drewnem. Nie tak może efektywnie, jak bym chciał. Wsiadłem więc do auta i pojechałem do Tesco oddać zepsutą pilarkę. Najpierw podjechałem do Mrówki, żeby kupić tarczę do krajzegi. Miły pan nie był mi w stanie wyjaśnić na czym polega w efekcie różnica pomiędzy taką, która ma zębów 40, a inną, która ma ich 80. Wziąłem więc najtańszą.
W Tesco spędziłem 40 minut przy ladzie w oczekiwaniu, aż przyjdzie ktoś z obsługi. W końcu zobaczyłem kierownika sklepu, dzięki którego protekcji udało się doprowadzić do tego, że sprawa została rozwiązana.
W Lidlu przeprowadziłem zabawny dialog z panią kasjerką.
Ona [widząc pięć paczek sera Gran Padano]: Faktura?
Ja: Nie, żarłok.
Ona: A, smakosz.
Od tygodnia chodzi za mną Orangina. I to jest zła informacja, bo nie ma jej w Lidlu.

3. Wymieniłem tarczę w krajzedze. Nowa rżnie jak stara. I to jest zła informacja. Jednak z tymi zębami, to o coś chodzi.
Wykosiłem część parku wokół grabu/lipy. Z niewiadomych przyczyn znowu zaczął mi spadać klinowy pasek, więc koszenie nie było tak przyjemne jak ostatnio.
Później 750 pojechaliśmy z Tośką po Józkę na dworzec. Pociąg spóźnił się dwadzieścia minut.
Wyremontowano podziemne przejście pod peronami. Ściany wyłożono granitowymi płytkami. Z jednym wyjątkiem. Podczas remontu odkryto niemiecki napis: wyjście do miasta. I na peron, z którego odchodzą pociągi do Sulechowa. Znaczy, odchodziły. Dziś nie odchodzą. Dziś torów już nie ma. Znikły w latach dziewięćdziesiątych. Wydaje mi się, że za unijne pieniądze zrobiono na części szlaku ścieżkę rowerową. Zarosła, bo nikt nią nie jeździł.
Zazwyczaj, kiedy wracam z Berlina jeżdżę bocznymi drogami. Przez małe wsie, bardzo podobne do tych, po naszej stronie Odry. Czasem na przejeździe kolejowym przepuszczam pociąg wielkości przegubowego autobusu. Niemców utrzymują takie linie. Ale to oni przegrali wojnę.

15 sierpnia 2015

1. Niedzielny poranek był tak dawno, że właściwie nie pamiętam co robiłem. I to jest zła informacja. Znaczy, pamiętam, że sąsiad Gienek wrócił z ryb. Coś tam złowił, ale nie był to taki rodzaj, o jaki chodzi. Chciał mi nawet ten połów ofiarować, ale się szybko zreflektował, że raczej bym tych ryb sam nie filetował [czy jak się tam ta czynność nazywa].
Pojechałem do miasta, żeby zwrócić kolejny niedziałający cyfrowy prostownik. Stanąłem przy ladzie, ochroniarz pokazał mi kartkę – w związku z awarią systemu zwrotów nie przyjmujemy. Kupiłem więc prostownik jeszcze jeden.
W Lidlu sprzedają makrelę. Surową. Do smażenia. Polecam.
Nowy prostownik zadziałał, ca samo z siebie jest dobrą informacją. Do tego wykonał serię dziwnych czynności i martwy akumulator z Suburbana jakby ożył. Znaczy – zaczął się ładować.

2. Późnym popołudniem wpadł Cyfrowy Szogun z rodziną. Porozmawialiśmy o starych czasach. Złą informacją jest, że i ja, i oni musieliśmy jechać, więc nie porozmawialiśmy odpowiednio długo.

3. Ruszyłem w kierunku Warszawy. Tłoku specjalnego nie było. Więcej aut jechało w kierunku przeciwnym.

Zatrzymałem się na Orlenie przed Koninem. Gaz za 2,23, a w Warszawie, przed wyjazdem tankowałem z 1,37.
Na stacji była pani, która koniecznie chciała dolać olej do swojego Lupo, nikt nie mógł jej pomóc wybrać jak olej dolać powinna. Lupo miało lat nieco ponad dziesięć. Zasadniczo olej wlany mógł być dowolny. Zapytałem, czy świeci się kontrolka ciśnienia oleju. Pani powiedziała, że nie. Ale informacja, że trzeba zmienić. Powiedziałem, że powinna do Warszawy dojechać. No i pewnie dojechała.
A ja, się przez dobre pięćdziesiąt kilometrów zastanawiałem, jak rozwiązać problem, kiedy nie wiemy, jaki olej jest, a koniecznie trzeba dolać. Chyba bym dolał półsyntetyk. Ale nie jestem pewien. I to jest zła informacja.
Dojechałem do Warszawy przed północą. Wpadłem na moment do hotelu do Druha Podsekretarza. Właśnie rozstawiano barierki i znaki zakazu ruchu 15 sierpnia. Trójka w serwisach nadawała, że warszawscy kierowcy przeżyją gehennę.
Muszę sprawdzić, czy o warszawskich maratonach informuje w taki sam sposób.

9 sierpnia 2016

1. Ruszyłem do Świebodzina. Trochę z duszą na ramieniu, wyobrażając sobie próby tłumaczenia policjantowi z drogówki, żeby się wstrzymał chwilę z odsyłaniem dowodu rejestracyjnego do warszawskiego Wydziału Komunikacji bo przecież zaraz przegląd zrobię.
No więc jechałem. Pierwszy radiowóz (tajny) trzepał jakiegoś delikwenta pod elewatorem, którego właściciel chyba występuje w „Służbach specjalnych”. Następny – przy Łużyckiej.
W Krakowie z piętnaście lat mieszkałem przy Łużyckiej. Wyglądała zupełnie inaczej, niż ta w Świebodzinie. Na przykład nie było nad nią wiaduktu, pod którym podczas rzęsistych deszczów zbierałaby się woda. Był za to podjazd, z którego w czasie gołoledzi zsuwały się miejskie autobusy. Choć może, na tym odcinku, to była jeszcze Trybuny Ludów.
W Mrówce kupiłem zaworek, trójnik i dwa nyple. Musi istnieć jakieś polski tego słowa odpowiednik. Z czasów rugowania rzemieślniczej niemczyzny. Coś fajniejszego niż „złączka hydrauliczna”.
W Tesco wypłaciłem gotówkę na przegląd. Po drodze kupiłem pasek klinowy do kosiarki i wpadłem do Lidla, gdzie okazyjnie kupiłem wkrętarkę. I mniej okazyjnie – sześciopak Żywca.
Pan diagnosta ze średnim przekonaniem pozachwycał się przez chwilę 750. Rzucił, że kiedyś samochody miały dusze, a dziś komputery. Najwyraźniej nie wiedział, że E32 miała prawdopodobnie najdłuższą instalację elektryczną w historii samochodów osobowych.

Pod spodem się okazało, że korozja napoczęła podgryzanie przewodów hydraulicznych. I to jest zła informacja.

2. Pasek klinowy okazał się w sam raz. Mimo iż kupowany był na oko. Stuningowana kosiarka zyskała dodatkową efektywność. Kosiłem obserwując jednym okiem, jak na budowie domu sąsiada Tomka rurami wylewany jest beton.
Później się zabrałem za hydraulikę. Z podłączonej do wody lodówki zaczęło się lać. Zanim znalazłem przyczynę, którą okazała się przerwana rurka doprowadzająca wodę do drzwi – zrobiłem w kuchni straszny bałagan. Rurkę udało się połączyć takim czymś termokurczliwym i srebrną taśmą. I to była dobra informacja. Zła – ciekło spomiędzy nypla i trójnika.
Nie miałem czym dokręcić. Więc podstawiłem garnek i postanowiłem naprawić drzwi pasażera w 750 [otwierają się tylko z zewnątrz]. Okazało się, że klamka ma ułamane to coś, do czego przymocowany jest drut prowadzący do zamka. Czyli z naprawy nici.

3. Postanowiłem więc uruchomić radio. Przekonany, że musiałem sfotografować kod do radia, kiedy je montowałem – zacząłem przeglądać zdjęcia z ostatnich lat. To w połączeniu z muzyką z playlisty, do której wrzucam różne znaleziska, w znakomitej większości z lat osiemdziesiątych oraz testowaniem lodu ze świeżo uruchomionej kostkarki zaowocowało atakiem kryzysu wieku średniego.
Atak był całkiem mocny. Wyrwał mnie z niego sąsiad Gienek. Ale wcześniej, oglądając zdjęcia doszedłem do wniosku, że życie moje było dotychczas bardzo interesujące.
I gdybym zmarł dziś wieczorem, pochowajcie mnie w moich ulubionych żółtych lakierkach.

Z sąsiadem Gienkiem piliśmy piwo na jego podwórku. Z podwórka przegnała nas burza, która zalała mi skrzynkę z narzędziami. Mimo iż stała owa na ganku. Nie znoszę mieć mokrych narzędzi.

Wieczorem w telewizorze był „Raport Pelikana”. Chwilę oglądałem. I zupełnie nie wiem dlaczego przypomniał mi się taksówkarz z „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”. Ten, który opowiada o pościgach w Ameryce.
Swoją drogą jakoś nie mogę sobie wyobrazić informacji czy tekstu prasowego, który by w Polsce mógł być dla kogoś tak niebezpieczny, że mógłby zmobilizować kogoś do takich takich działań, jak w tym filmie.
Może dlatego, że w Polsce zasadniczo nie ma mediów. I to jest zła informacja.  

20 lipca 2016

1. Postanowiłem zmienić system koszenia. Zamiast robić spirale wielkie, postanowiłem robić mniejsze. Strasznie byłem dumny z tej innowacji. Niestety nie przełożyła się ona na efektywność koszenia. I to jest zła informacja.

2. Od niepamiętnych czasów chcieliśmy na wieś kupić lodówkę podobną do bramy triumfalnej. Frustracja spowodowana niemożnością przyklejenia ostatniego trójkącika zaowocowała determinacją. Zadzwoniłem do znalezionej na Allegro pani, która w miejscowości Trzciel [ehemalige Tirschtiegel] miała do sprzedania taką lodówkę Samsunga. Cztery lata temu zwiedzając fabrykę we Wronkach zamieniłem słów kilka z Panem Inżynierem Technologiem, od tego czasu jestem pełen wiary serwisowalność lodówek tej marki. Pani z Trzciela [ehemalige Tirschtiegel] zobowiązała się dostarczyć lodówkę podobną do bramy triumfalnej na miejsce darmowo małżonkiem.
My zaś musieliśmy się udać do Świebodzina po gotówkę. W Ołoboku były trzy bociany. Dwa te, co zwykle i jeszcze jeden na kominie kilka domów dalej. Najpierw wpadliśmy do Lidla, gdzie zasadniczo nie było nic ciekawego, później do Mrówki, gdzie Bożena kupiła doniczkę. Doniczki dziś nie muszą być ceramiczne. Mogą być plastikowe.
Z rok temu poznałem pana, który zarobił sporo pieniędzy na imporcie chińskich doniczek. Ceramicznych. Robił to pracując w naszej pekińskiej placówce. Wspominał te czasy z rozrzewnieniem.
Wróciliśmy równo z przyjazdem pana małżonka. Przyjechał z dwójką dzieci. Niestety żadne nie nadawało się do wyciągania lodówki podobnej do bramy triumfalnej z samochodu, którym przyjechał. Przez chwilę próbował namówić mnie, byśmy to zrobili we dwóch. Lodówka podobna do bramy triumfalnej waży ponad sto kilo, więc szybko spasowałem.
Poszedłem na budowę domu sąsiada Tomka. Majster w łaskawości swojej pozwolił ekipie udać się z pomocą. Przyszli w pięciu. Pomagali we trzech. Wszystkim dałem po piwie. Wszystkim pięciu.
Małżonek wręczył Bożenie paragon fiskalny i pojechał. Nam została lodówka podobna do bramy triumfalnej.
Będę musiał ją jakoś podłączyć do instalacji hydraulicznej. I to jest zła informacja, bo nie ma zestawu złączek, który temu służy.

3. Rozebrałem krajzegę. Na tyle, by wyciągnąć silnik. Czyli właściwie – zupełnie. Razem z sąsiadem Gienkiem rozebraliśmy rzeczony silnik. Przednie łożysko właściwie znikło. Łożysko 60 00 – to ponoć ważna informacja.
Uruchomiliśmy kupionego przez Bożenę Bang Olufsena. Przyszedł z płytą „Bach na śniadanie”. W związku z tym, że było już po południu wsadziłem pierwszą płytę, jaka mi wpadła w ręce. Niesłuchaną z dziesięć lat „Pogodno gra Fochmana”. Zapomniałem zupełnie piosenkę „Rozstaje”. I to jest zła informacja, bo przekaz jej jest ponadczasowy.


Kryminał ciąg dalszy:

Tak się złożyło, że tego dnia z wizyty u kolegów w bratnim Berlinie, do Warszawy wracało pięciu najlepszych w kraju funkcjonariuszy jednostek antyterrorystycznych. Mieli lekkiego kaca po pożegnalnej kolacji. Jeden słyszał kiedyś wiele dobrego o restauracji, więc postanowili się nawpierdalać. W środku było trochę duszno. Do tego dwa milioncalowe telewizory, połączone z odpowiedniej skali systemem audio, nadawały na przemian rosyjskie i niemieckie teledyski. Usiedli więc na zewnątrz. Akurat wolny był najbardziej na zachód wysunięty stolik.

Jedli milcząc. Kotlety schabowe, frytki i kapustę zasmażaną. Zamówili po dwa zestawy. I w momencie, w którym jeden zapytał resztę – czy też są głodni? – padł strzał. Później drugi i trzeci. Po trzecim (zupełnie jak na filmach) odezwały się kobiece krzyki.

Panowie wstali od stołu, z bagażnika samochodu wyjęli trzy pistolety Glock, i dwa maszynowe MP-5 chyba w wersji A5 (wszystkie – prezent od prezydenta berlińskiej policji) . Później taktycznym krokiem weszli do burdelu, gdzie, wzięci za żołnierzy konkurencyjnego gangu, zostali ostrzelani, (jeden nawet został lekko ranny). Odpowiedzieli ogniem. Po dziesięciu minutach organizacja przestępcza nieodwracalnie straciła szefa, (właściwie dwóch szefów – braci), ich cztery prawe ręce i sześciu żołnierzy.

Tak się złożyło, że tego dnia ta właśnie organizacja przestępcza przeprowadzała największy w swojej historii przerzut kokainy do Niemiec. Narkotyki ukryte w przeciwwagach wózków widłowych przywiezionych na remont do Polski wracały pociągiem za Odrę. Pociąg był ochraniany przez resztę organizacji przestępczej i specjalnie wynajętych do tego celu Ormian.

Tak się złożyło, że dzień wcześniej po półrocznej obserwacji Wydział Wewnętrzny Straży Granicznej zdjął opłacanego przez organizację przestępczą dowódcę strażnicy, ten szybko poszedł na układ – powiedział, że następnego dnia coś będzie przerzucane pociągiem. Dowództwo Straży informacje zinterpretowało błędnie i założyło, że pociągiem będzie przerzucana wielka grupa nielegalnych imigrantów i obstawiła stację oddziałem składającym się z prawie trzystu średnio wyszkolonych, lecz uzbrojonych funkcjonariuszy.

Gdy pociąg wjechał na stację został otoczony. Ormianie – trochę dzicy – zaczęli się ostrzeliwać. Wyszła z tego jatka, zwłaszcza, że wybuchły zbiorniki gazu w wózkach widłowych. To, że zginął tylko jeden strażnik, może świadczyć jedynie o tym, że Bóg lubi chroniących granice.

W każdym razie tego dnia organizacja przestępcza kierowana przez braci Gawronów z Kasznicy Wielkiej zakończyła definitywnie swoją prawie trzydziestoletnią działalność. No i właściwie tego dnia ta część województwa lubuskiego została całkowicie pozbawiona zorganizowanej przestępczości.

W burdelu w Płotach zaroiło się od policji. Komendant powiatowy próbował przez moment ukryć fakt, że przed śmiercią kierownik jego wydziału kryminalnego razem ze starszym Gawronem wypili chyba dwa litry wódki Chopin i jeszcze skorzystali z usług trzech – niestety 14-letnich – prostytutek, specjalnie prowadzonych z Tajlandii, na świętowanie największej akcji braci.

Próbował przez chwilę, ale szybko zrezygnował, widząc, że koledzy z Warszawy – jakby to powiedzieć – nadają na innych falach.

Starał się wyrzucić ze świadomości to, że gdyby nie zbieg okoliczności byłby w Płotach kilka godzin wcześniej i brał w imprezie udział. Jak to wcześniej bywało. (Trzecia Tajka zasadniczo czekała na niego)

31 stycznia 2016

1. Świadomie zaspałem na kawę na ławę. Prawie zaspałem. Kiedy włączyłem telewizor właśnie kończyła się przerwa. Dwojga nazwisk pani od Petru mówiła coś o sobotniej imprezie „Gazety Polskiej”. Imprezie sponsorowanej przez Skarb Państwa.

Na imprezie GazPola byłem w piątek. Zauważyłem, że imprezę sponsorowała Biedronka. Podawano trujące wino. Na imprezę sobotnią zaproszony nie byłem. I to by była zła Informacja, gdyby nie to, że sobotnia, sponsorowana przez Skarb Państwa istniała wyłącznie w świadomości pani dwojga nazwisk od Petru.

2. Pojechałem najpierw po opał do Castoramy. W kolejce przede mną dwie panie rozmawiały o tym, w jaki sposób działają supermarkety: –Przychodzę po konkretną rzecz. Kiedyś kosztowała 7 zł. Później 8,20. 8,50. 9. Teraz 12. Różnicę zauważyłam dopiero, kiedy porównałam rachunki z paru lat.
Później byłem w Makro. Kupiłem 2 z trzech ostatnich pięciolitrowych butelek Kingi Pienińskiej. Trzecia ciekła, a nie byłem aż tak zdeterminowany, żeby brać cieknącą. Na Makro stacji zatankowałem. Przy tych cenach paliwa aż się chce jeździć. Ciekawe, co na to Minister Finansów [VAT to procent od ceny].
Potem był Lidl. Właściwie nie było wina. I to jest zła informacja. Kupiłem piwne precle. Bogu dzięki tym razem nie były słodkie. Słodki piwny precel to jak słony pączek. Z marmoladą.
Na koniec zatankowałem gaz. 1,65. Pamiętam, że lat temu z piętnaście widziałem w Radomiu lpg poniżej złotówki. Ale tylko przez chwilę.

3. Wieczorem przyszli goście. Najpierw brat mój z córką, która zaległa na podłodze i zaczęła coś malować. Poźniej Bartek z małżonką. Było miło, choć dotykaliśmy tematów poważnych.
Usłyszałem historię powstania „Idy”. Gdyby w autorzy South Park żyli w Polsce – mieliby używanie. Nie żyją. I to jest zła informacja.

28 grudnia 2015

1. Zabrałem się za alternator. Odkręciłem pierwszą śrubę. Spróbowałem odkręcić drugą. Nie udało się. Przykręciłem pierwszą. Pojechałem do Świebodzina. W pierwszym z brzegu warsztacie miły młody człowiek odkręcił pierwszą śrubę, odkręcił drugą, kiedy opowiedział, że ma mercedesa 123 przestałem mu patrzeć na ręce.
Męczył się przez chwilę, w końcu wyciągnął alternator z którym poszliśmy do sąsiedniego budynku do elektryka. Elektryk powiedział, że jest zajęty i się nie zajmie, wziął do ręki alternator, mruknął pod nosem, że jest prosty i że na jutro zrobi.

Poszedłem do Lidla.
W Lidlu nie było już choinek. Był za to przeceniony olej z pestek dyni. Z tego wszystkiego zapomniałem kupić chleb, bo który do Lidla wszedłem. I to jest zła informacja.

2. Przyjechała po mnie Bożena. EML potraktował ją ulgowo. Pojechaliśmy po chleb do Tesco. Po drodze wpadliśmy do Mrówki po dwa worki węgla. [Ozdoby świąteczne z 25% zniżką naliczaną przy kasie]. W Tesco przejrzałem „W Sieci” red. Mazurek w łaskawości swojej umieścił mnie w swojej [z red. Zalewskim] rubryce. „Krasnal ogrodowy” rozbawił mnie za pierwszym razem. Teraz jest już trochę nudny. I to jest zła informacja, bo przez chwilę miałem nadzieję, że przeczytam o sobie coś naprawdę zabawnego.

3. Wieczorem trafiłem na „Stan zagrożenia”. Clancy – jeden z trzech ulubionych autorów mojej młodości. Harrison Ford – najlepszy ze wszystkich Jacków Ryanów. Niestety moja praca odebrała mi również przyjemność z oglądania tego filmu. I to jest zła informacja. Zamiast z zapartym tchem zachwycać się tym, że Suburban trafiony z RGPPanc. jest w stanie dalej jechać, zastanawiałem się, dlaczego ochrona nie zauważyła dziwnego zachowania asysty.

Z tego, co widzę Eryk Mistewicz chciałby zostać polskim Clancym. To symptomatyczne. Ciekawe skąd się bierze to, że analitycy polskiej sceny politycznej muszą się zajmować uprawianiem fantastyki, fikcji politycznej, bądź satyry.
Choć może jest odwrotnie – analizą polskiej sceny politycznej zajmują się satyrycy i bajkopisarze. No i dr Migalski – ten jest do tego spindoktorem. Kowal – Podkowa – PJN – Czarny koń.  

24 grudnia 2015

1. Z prędkością 60 km/godz. pojechaliśmy do Świebodzina zrobić zakupy, których nie zrobiliśmy dzień wcześniej. Mam wrażenie, że było dużo mniej ludzi niż rok temu. To chyba jakaś zmiana cywilizacyjna – ludzie wolą wigilijny poranek spędzać w domach niż w sklepach.
W Lidlu nie było już ogórków kiszonych. I to jest zła informacja.
W „Mrówce” węgiel „orzech” [bardziej włoski niż kokosowy] po coś koło 17 zł za 25 kg. Czyli prawie 700 zł za tonę. Jak będzie mi się chciało zeskanować QR kod na opakowaniu – może przeczytam, że importowany z Czech.

2. Zanim wstałem przeczytałem, że gazeta red. Jastrzębowskiego ustaliła, iż bohater ostatnich tygodni nie dość, że nie płaci alimentów, to jeszcze nie ma z tym osobiście specjalnego problemu.
Od paru dni chodzi za mną tekst o „obrońcach demokracji”. W znaczeniu, że mi się w głowie akapity układają. Doświadczenie mówi, że takiego ułożonego w głowie tekstu zwykle nie zapisuję. I to jest zła informacja.
Chciałem napisać, że sprowadzanie protestujących do beneficjentów ostatniego ćwierćwiecza jest – nie bójmy się tego słowa – głupie. [zastanawiam się, czy nie lepiej by było – niż głupie, napisać „bardzo nowogrodzkie”. Z drugiej strony gdybym tak napisał, to by się okazało, że bardzo dużo ludzi by nie zrozumiało o co mi chodzi i musiałbym tłumaczyć i tłumaczyć, a niekoniecznie mi się chce]
Poza beneficjentami ostatniego ćwierćwiecza, [choć – nawet bez specjalnej złośliwości – pewnie by można o niektórych napisać, źe są beneficjentami ostatnich lat ze czterdziestu] są ludzie, którzy jeszcze benefitów ostatniego ćwierćwiecza nie zdążyli pozyskać.
Nie zdążyli ale wierzą, że prędzej czy później to nastąpi. Na razie są gnojeni przez korporacyjnych szefów, ze swoich śmieciówek spłacają wzięte na osiemdziesiąt lat kredyty, tygodniami czekają na prywatną wizytę u lekarza specjalisty, ale kiedyś los się do nich uśmiechnie. Chyba, że coś się zmieni. Zmieni się i lata ich wyrzeczeń pójdą psu w rzyć. Chętnie bym posłuchał, co ma o tych ludziach do powiedzenia red. Sroczyński.

No i jest grupa, której przykładem idealnym jest dla mnie mój były kolega Jerzy. Czyli ludzie, którzy z większym lub mniejszym zaangażowaniem działali w opozycji, później całymi siłami wspierali budowę 3RP. Niestety ta 3RP specjalnie im się za to nie odwdzięczyła. Znaczy wcale się nie odwdzięczyła. [Nie licząc jednego z dziesiątek tysięcy wręczonych przez prezydenta Komorowskiego medali] Jednak dla nich jedynym życiowym osiągnięciem jest właśnie ta 3RP. Dlatego jakakolwiek jej krytyka jest dla nich atakiem na ich życiowy dorobek. Na wszystko co osiągnęli.
UWAGA: te trzy grupy są jedynie częścią protestujących.

Protestujących, którzy na ustach mają ochronę porządku prawnego. A na ich czele stoi ktoś, kto nie płaci alimentów.
[Żeby nie było niedomówień – nie oceniam moralnie. Zostawiam to red. Jastrzębowskiemu.]
Walczymy o autorytet sędziów by dalej mieć gdzieś wydawane przez nich wyroki?

Kiedy wyjechaliśmy ze Świebodzina EML z sobie znanych powodów postanowił wyjść z trybu serwisowego. M70 to w takich sytuacjach wspaniały silnik.

Gdyby zrobić listę problemów, których 3RP nie udało się rozwiązać – kwestie alimentów na pewno by się na niej znalazły. Ciekawe, jak by zareagowano gdyby PAD powiedział kiedyś, że się z tego powodu wstydzi. Tak samo jak po przemówieniu w Gdyni?


3. W zeszłym roku przeszliśmy z choinek ciętych na doniczkowe, które po świętach sadzimy w parku, bądź przed domem. Na korzeniach kupionych w Lidlu świerków ktoś dokonał szpadlem egzekucji. I to jest zła informacja, bo nie wiadomo, czy się przyjmą.

25 października 2015

1. Śniło mi się coś tak natarczywego, że obudziłem się przekonany, iż jest niedziela. Już miałem włączać telewizor, kiedy przypomniało mi się, że jest cisza wyborcza, więc nie będzie „Kawy na ławę”. Chwilę później dotarło do mnie, że jest sobota, ale to już nie miało specjalnego znaczenia.

Dzień wcześniej Bożena zrobiła mi coś, co podmiot liryczny piosenki o onucach [której autorem, jak się dowiedziałem po latach jej śpiewania jest Jacek Kaczmarski] [jednak ponoć nie jest][piosenka ma być Zembatego] miał zamiar zrobić ze swoim chorym ojcem. Z tym, że chodzi nie tyle o samo skrócenie cierpień, co o sposób w jaki by to miało zostać zrobione.
Piszę o tym tylko dlatego, że kiedy rano kontemplowałem lustro zauważyłem ślad po tym działaniu.
Przypomniała mi się historia o Marianie, kowalu, sąsiedzie mojej matki, którego żona łaziła przed laty za nim pytając: Marian, a ty mnie kochasz, czy mnie nie kochasz. [dla młodszych czytelników – to cytat ze skeczu kabaretu Koń Polski]. Kowal Marian, przekonany, że żona robi sobie z niego jaja, bardzo się denerwował. Im bardziej – tym z większą radością jego małżonka łaziła za nim pytając: Marian, a ty mnie kochasz, czy mnie nie kochasz. Znaczy – eskalacja. I jak się ta eskalacja wyeskalowała, kowal Marian nie wytrzymał i małżonce – excusez le mot – jebnął. Ta zaś nieprzyzwyczajona do tego, żeby mąż, kowal, Marian, stosował wobec niej przemoc, chwyciła co bądź i mu oddała. Tym co bądź okazała się siekiera. Kowal Marian łaził przez jakiś czas z zabandażowaną głową. Kiedy pytano go, co się stało odpowiadał, że to przez kabaret.
Cisza wyborcza mi najwyraźniej szkodzi. I to jest zła informacja.

2. Śniadanie koncelebrowaliśmy do jakiejś czternastej. Później kontynuowaliśmy porządki. Od czasu, kiedy zobaczyłem z bliska daniele i to, co robią z parkowym zielskiem bardzo bym chciał sprawić sobie kilka. Mam nawet pomysł skąd je wziąć. Niestety rodzina nie chce uwierzyć w danieli bezobsługowość.
Próbowałem w rozmowę o danielach wciągnąć sąsiada Gienka i jego szwagra Darka. Dyskusja zaczęła dryfować aż doszła do sposobu danieli przewiezienia. Znaczy, wiezienia w samochodzie osobowym. Ważne, żeby w okresie po zrzuceniu poroża, bo by trudno było z rogami przez drzwi.
Nikt mnie nie chce zrozumieć. A chodzi tylko o to, żeby w parku był porządek, a ja mógł czemuś dać na imię Passent.
Sprzątaliśmy dalej. Znaczy najbardziej Bożena, bo dziewczyny niekoniecznie, a ja we własnym tempie. Poźniej mgły wymieszały się z dymem palonych liści i zrobiło się bardzo ładnie. Poszliśmy pod świerk gigant, żeby sprawdzić, czy nie ma śladu po rydzach. Nie było. I to jest zła informacja.

3. Po zmroku pojechałem do Ołoboku do sąsiada Tomka. Rozpędziłem się tak, że wylądowałem w Lidlu w Świebodzinie, po drodze znajdując na poboczu dorodną kanię. W Lidlu grupa małoletniej młodzieży przymierzała plastikowe stroje halloweenowe.
Sąsiad Tomek kupił sobie nowe auto. Też volvo. Jest zadowolony i to jest dobra informacja. Sąsiad Tomek ma akwarium większe niż telewizor. W środku wielkie ryby. Pielęgnice wielu wersji.
Gdybym miał akwarium, a mam nadzieje mieć, raczej bym w nim trzymał ryby mniejsze. Nie byłoby to aż tak widowiskowe.
Całkiem spore akwarium stoi w jednej z prezydenckich rezydencji. Wstawione w miejsce, gdzie mało kto wchodzi. [Któryś z wcześniejszych gospodarzy musiał nie lubić.]
Kiedy tam wlazłem ze zdziwieniem zauważyłem, że wszystkie ryby (poza glonojadem) podpłynęły prostopadle do szyby i zaczęły się we mnie wgapiać. Ciekawe doświadczenie.

Wróciłem do domu. Kania okazała się zeżarta przez robaki. I to jest zła informacja. W telewizorze był „Rambo 2”. Ech, te czasy nieskończonych magazynków w kałasznikowach. Rosjanie, którzy – żeby nie było niedomówień – gwiazdy mieli także na słuchawkach, a na hełmach to nawet po dwie.
Wariacje na temat Mi-24. W latach 80. inaczej się ten film oglądało. Mieliśmy Związek Radziecki, nie mieliśmy żołnierzy, którzy wrócili z misji.

Jutro o tej porze coś powinno być już wiadomo.  

24 października 2015

1. Dzwonek bezprzewodowy może człowiekowi utrudnić poranek. Dawno temu w redakcji czasopisma „Networld” wyjaśniono mi, że WiFi zawsze będzie gorsze niż kabelek. Bo coś tam. Dzwonek bezprzewodowy potrafi zadzwonić sam z siebie. Furtka niestety nie jest widoczna z żadnego z okien, więc trzeba wystawić głowę na zewnątrz. Czyli się trzeba ubrać. Ubrany byle jak człowiek staje na progu i widzi, że przed furtką nie ma kuriera/listonosza z kupioną na Allegro koroną pieca. Nie ma nikogo. No i zostaje człowiek z tym przedwcześnie rozpoczętym dniem jak Himilsbach z angielskim.

Listonosz płci żeńskiej przyjechał później. Poza koroną przywiózł album o Pałacu Prezydenckim. Wydany za czasów Aleksandra Kwaśniewskiego. Z jednej strony pokazujący Pałac, z drugiej historię prezydentury. Album brzydszy niż ten wydany za czasów Bronisława Komorowskiego. Za to zdecydowanie bardziej sensowny.
No i jest w nim zdjęcie stołu z gabinetu wojskowego. Z intarsją w czołgi, samoloty i okręty (również desantowe). Stół, który państwo Komorowscy kazali wywieźć wstawiając na jego miejsce dość paskudny stół z Lucienia.
Gabinet wojskowy bez mebli stracił sens. I to jest zła informacja.

2. Pojechałem do szklarza. W Świebodzinie na każdym kroku radiowóz. Zresztą przed Świebodzinem też. Idzie nowe. Znaczy jedzie. Szklarz zaszklił. W czynie społecznym poprawił jeszcze kit. Kit w wieku Karola – syna sąsiada Tomka. Istnieje podejrzenie, że okna trzeba malować co jakiś czas. Ten czas wkrótce nadejdzie. I to jest zła informacja.
Byłem w Lidlu. Kupiłem chleb. Znaczy: dwa chleby. Nie było precli. Były za to wielkie gotowane krewetki. Nie kupiłem ich, bo miały strasznie dużo nóg.
Na parkingu chyba Tuareg zablokował TIR-a. TIR wyglądał to majestatycznie, ale miał cienki klakson.

3. Byli pilarze z podnośnikiem. Podocinali poszkodowane lipcową wichurą lipy. Człowiek nie zdaje sobie sprawy ile jest drewna w drzewie. Wszędzie są gałęzie. Z liśćmi, bez liści, cienkie, grube. A lipy wcale nie wyglądają na bardzo ogołocone. Mniej-więcej rok temu udało się nam uporządkować miejsce między domem a zbiornikiem gazu. Dziś znowu jest tam góra drewna. Poprzednim razem sprzątanie trwało dziesięć lat. I to nie jest dobra informacja.

Jest cisza, więc nie napiszę o galerii plakatów, jaka pojawiła się na naszym płocie. Na początku byłem – jak to się mówi – porażony bezczelnością. Przeszło mi. Myślę nawet, że to interesujący sposób na zamknięcie pewnego etapu w historii Polski.

Trawa wyrosła. Prawie nie ma śladu po panach kopaczach kanalizacyjnych.

12 lipca 2015

1. Wstałem, obszedłem gospodarstwo, straty dużo większe niż myślałem. Urwany kawałek topoli przygniótł kilkunastoletnią lipę, inny kawałek – brzozę. W sadzie legł jakiś klon, no i jeszcze jakiś poniemiecki iglak stracił czubek. Do tego lipy… Cóż, przez moment przez głowę przeleciała mi myśl, że klimat się zmienia. I to jest zła informacja.

2. Pojechaliśmy do Świebodzina. Zaczęliśmy od pana od drzew. Tym razem poznaliśmy nestora rodu. Obiecał, że w tygodniu podjadą. Zobaczą, co trzeba przyciąć, co zabezpieczyć, żeby było dobrze.
Później wpadliśmy do Lidla. Nie było Châteauneuf-du-Pape w promocji. I to jest zła informacja.
Ze Świebodzina pojechaliśmy do Gronowa, do mechanika, który miał ogarnąć problem skrzyni w Suburbanie. Niestety go nie zastałem. I to jest zła informacja. Za to zobaczyłem kilka dziwnych samochodów, jakie (najprawdopodobniej) sprowadził z Ameryki kuzyn rzeczonego mechanika.
Po drodze, przez cały czas mijaliśmy motocyklistów. Parafrazując popularny w pewnych kręgach dowcip – poznawaliśmy ich po kaskach.
W Łagowie najprawdopodobniej był motocyklowy zjazd. Zjazd w pierwotnym tego słowa znaczeniu.
Przypomniało mi się, jak lat temu kilka, wysłałem do Łagowa pewnego motoryzacyjnego dziennikarza telewizyjnego z rodziną. Tłumaczyłem, że to takie spokojne miejsce. No i właśnie kiedy przyjechali, okazało się, że jest zjazd motocyklistów. Tysięcy. Taka sytuacja.

3. Wieczorem integrowaliśmy się z sąsiadami. Christian, przyszły zięć sąsiada Gienka integrował się z sąsiada Gienka ojcem. Kominiarzem. Christian – jakby na to nie patrzeć – Niemiec, nie dość, że związał się z Polką (co od setek lat w Niemczech uchodzi za świetny pomysł), to jeszcze trafił na niemieckojęzycznego dziadka.

Impreza zaczęła się rozkręcać, polsko-niemieckie rozmowy zaszły na temat trzeciej wojny, masonów, grupy Bilderberg i kapitalizmu – słowem: zaczęło być ciekawie. No i wtedy Bożena kazała mi iść do domu. I to jest zła informacja. Choć i dobra, bo gdybym kontynuował, to bym rano pewnie umierał. A miałem naprawdę poważne przed sobą zadania.

20 maja 2015

1. Przypomniała mi się taka historia sprzed prawie ćwierćwiecza. Do redakcji „Gazety Krakowskiej” przychodził praktykant o nazwisku (o ile pamiętam) Marzec. Zanim zaczął przychodzić do „Gazety Krakowskiej” praktykował w „Tempie”. Z tego czasu pochodzi legenda jak redaktor naczelny „Tempa”, Ryszard Niemiec ryknął: Panie Marzec, jeżeli pan pisze, że [tu nazwa pierwszego klubu z ligi okręgowej] zremisował z [tu nazwa drugiego klubu z ligi okręgowej] 0:0, to proszę nie pisać, że do przerwy było 0:0.
Budynek przy Wielopolu, gdzie mieściły się wtedy redakcje obu gazet przed wojną mieścił „IKC”, ale wcześniej powstał jako dom towarowy. Z wielkim, przez wszystkie piętra holem w środku. Więc ryki redaktorów naczelnych było bardzo dobrze słychać.
Jak napisałem, z „Tempa” Marzec trafił do działu miejskiego „Gazety Krakowskiej”. Wydaje mi się, że wtedy już „Krakowska” z Wielopola przeniosła się na Warneńczyka. No i w tym dziale miejskim strasznie się męczył. Znaczy, nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, że się męczy. Strasznie się starał ale mało co z tego wychodziło. Trwało to chwilę, aż nad praktykantem Marcem pochylił się mój były kolega Skoczylas. I z dobrego serca poradził mu, żeby raczej przestał wierzyć w to, że coś osiągnie w mediach, bo talentu nie ma, a wręcz przeciwnie.
Praktykant Marzec się obraził. I znikł.
Jakiś czas później mój były kolega Skoczylas opowiadał, że spotkał praktykanta Marca, który przestał być praktykantem. Został sprzedawcą i świetnie sobie radził. Był szczęśliwy, bo znalazł swoje miejsce na świecie. Podziękował za to serdecznie mojemu byłemu koledze Skoczylasowi.

Historia mi się przypomniała, kiedy zobaczyłem film z wizyty kandydata Dudy w Springerze. Konkretnie z tego, jak zaskoczył go redaktor Lis. No i wtedy sobie pomyślałem, że ktoś powinien chyba powiedzieć biuru prasowemu PiS-u, że może powinno jednak poszukać sobie jakiegoś miejsca w życiu, bo to, czym się nie zajmują wyraźnie im nie wychodzi.
Istnieje niestety poważna obawa, że biuro nie ma aparatu, by z takiej rady skorzystać. I to jest zła informacja.

2. Była burza. Zmokłem. I to jest zła informacja. Ale dla zrównoważenia mam dobrą – mimo niedomkniętych okien w SVX-ie nie nalało się do środka. Rację pewnie miał kolega Podłoga mówiąc, że w tym samochodzie można palić w deszczu.

W telewizji zauważyłem dawno nie widzianego prezydenta obywatela Jóźwiaka. Niestety nie mogłem znaleźć pilota i nie wiem w sprawie czego tam się pojawił.

3. Pojechałem z kolegą blogerem Rybitzkym do Lidla, znaczy jadąc do Lidla podwoziłem kolegę blogera Rybitzky'ego do domu. W Lidlu zasadniczo nic specjalnego nie było. Poza ogórkami małosolnymi (które okazały się całkiem niezłe). Za to kolega Rybitzky opowiedział mi wiele ciekawych rzeczy o Ursusie. Wcześniej, kiedy wyjeżdżałem z Lidla w prawo zawsze się w tym Ursusie gubiłem. Teraz, dzięki Rybitzky'emu to się nie powtórzy. I to jest zła informacja, bo będzie mi tych przygód brakować.  

4 kwietnia 2015

1. Rano usłyszałem o co chodziło Monice Olejnik, kiedy coś sugerowała w związku z młodością pana Joachima. Otóż jakiś czas temu „Nie” coś tam o panu Joachimie napisało dość oszczędnie gospodarując prawdą. Redaktor Olejnik do tego nawiązała. Pan Joachim przypomniał źródło. Redaktor Olejnik zdążyła już zapomnieć o czym mówiła, więc się obraziła.
Chciałbym, żeby powstał dziennik, albo chociaż serwis, który by na bieżąco zajmował się takimi sprawami. Gwiazda mediów coś niejasnego rzuca. Następnego dnia pogłębiony materiał.
Szybko jednak raczej nie powstanie. I to jest zła informacja.

2. Po śniadaniu wsiedliśmy do jednego z ostatnich niefrancuskich nissanów i pojechaliśmy z Józką S3 do Międzyrzecza. Pogoda była w porządku, więc klasztor w Paradyżu wyglądał pięknie. Józka chciała, żeby sąsiad Tomek coś dla niej zrobił. No i trzeba było wymienić olej w nissanie. Sąsiad Tomek zaprowadził nas do mechanika, który był tak ujmująco uprzejmy, że mógłby być bohaterem filmu Barei. Ni chodzi o to, że był śmieszny. Raczej ta jego uprzejmość była zupełnie abstrakcyjna.
Sąsiad Tomek używając swoich pracowników i plazmę zrobił sobie łódkę z aluminium. Płaskodenną. Z elektrycznym silnikiem. Łódki się rejestruje. Kosztuje to kilkanaście złotych. Ważne, że nie trzeba na razie im robić corocznych przeglądów.
Mechanik oddając samochód opowiadał, że do samochodu ładuje rower, jedzie do Kostrzynia, pod Biedronką zostawia samochód i z rowerem wsiada do kolejki do Berlina. Bo w Berlinie z samochodem tylko kłopot. Pomysł jeżdżenia na kawę do Berlina z rowerem też jest dla mnie abstrakcyjny.
Waracając przejechaliśmy przez Boryczyn. Matka ma dwie kotki rasy Maine Coon. Taki kot to łapę ma jak mały Cygan nogę.
W Lidlu Châteauneuf-du-Pape w promocji po 19,90. Ale nie było kiszonych ogórków. I to jest zła informacja.

3. Wieczorem obserwowałem w którą stronę dryfuje dyskusja o polowaniach prezydenta Komorowskiego. Jak zauważył redaktor Gmyz – mamy powtórkę z dziadka z Wehrmachtu. Nie chodziło o to, że Donald Tusk miał dziadka w Wehrmachcie. Chodziło o to, że skłamał, mówiąc, że to nie miał. Podobnie jest z polowaniami pana Prezydenta. Nie chodzi o to, czy łowiectwo jest dobre czy złe. Chodzi o to, że kłamstwo jest złe.

No i w końcu obejrzałem „Służby Specjalne” nie jest to wybitne kino. Ale historie – przednie. Nie udało mi się powiązać z rzeczywistością tej jatki, która w filmie miała miejsce na chyba Łotwie. Pan Irakijczyk od handlu zbożem chyba ma się wciąż dobrze – w Świebodzinie działa jego elewator.
Muszę ten film zobaczyć jeszcze raz, bo jakość dźwięku jest tak zła, że prawdopodobnie nie złapałem 30% treści. I to jest zła informacja. 

12 lutego 2015

1. Podwoziłem do szkoły Tośkę. Mają klasowy czat. W rocznicę wyzwolenia Auschwitz napisała tam, że to, iż pod berlińskim pomnikiem ofiar holokaustu nie było specjalnych śladów wskazujących na to, że berlińczycy o tej dacie pamiętają jest słabe.

Koledzy z klasy ją wyśmiali. Szkoła jest imienia Sophie Scholl.

Gdyby Sophie Scholl nie było, ktoś by ją pewnie wymyślił.

Z drugiej strony, w klasie „rdzenni” Niemcy niekoniecznie stanowią większość.

„I nawet jeżeli Holocaust już nie dla wszystkich obywateli zalicza się do zasadniczych elementów niemieckiej tożsamości, tym niemniej w dalszym ciągu aktualne jest stwierdzenie, że nie ma niemieckiej tożsamości bez Auschwitz.”

Koleżeństwo Tośki pewnie woli się koncentrować na Porsche, Die Mannschaft, Reinheitsgebot, braciach Grimm czy Beethovenie. Wszakże ich rodzice nie przyjechali do Niemiec, bo uważali, że najwspanialszym miejscem do życia jest kraj, w którym wymyślono Endlösung.

„Holocaust jako zbrodnia przeciwko ludzkości – zbliżanie się na tej drodze jest również udziałem imigrantów, nawet jeżeli nie czują się oni albo jeszcze nie czują się Niemcami. Ta droga nie jest zawsze łatwa ani oczywista. Niektórzy imigranci sami w swoich krajach pochodzenia cierpieli prześladowania. Niektórzy przybywają z krajów, gdzie powszechny jest antysemityzm i nienawiść wobec Izraela. Tam, gdzie tego typu postawy u imigrantów dochodzą do głosu i określają odbiór aktualnych wydarzeń, musimy im wytrwale przekazywać prawdę historyczną oraz zobowiązywać ich do zachowania wartości obowiązujących w tym społeczeństwie.”

W praktyce wygląda to tak, że dziewczyny wolą nie mówić w szkole, że były w Polsce, bo nauczyciele nie są z tego zadowoleni.

„Pamięć o Holocauście pozostanie sprawą wszystkich obywateli mieszkających w Niemczech. Należy on do historii tego kraju. I pozostanie jako coś specyficznego: Tutaj w Niemczech, gdzie codziennie przechodzimy obok domów, z których deportowano Żydów; tutaj w Niemczech, gdzie zaplanowano i zorganizowano zagładę, tutaj zmory przeszłości są bliżej a odpowiedzialność za teraźniejszość i za przyszłość jest większa i bardziej zobowiązująca niż gdziekolwiek indziej. ”

Wyjeżdżając z Berlina mijałem drogowskazy na Wannsee. Ciekaw jestem ilu współuczestników ruchu drogowego kojarzyło tę nazwę z tym, co ja. Pewnie niewielu. I to jest zła informacja.

[tu całe przemówienie pastora Gaucka:

http://www.bundespraesident.de/SharedDocs/Downloads/DE/Reden/2015/01/150127-Gedenken-Holocaust-polnisch.pdf?__blob=publicationFile]

2. Kilkaset kilometrów trzypasmową autostradą to ciekawe doświadczenie. Płynność ruchu przede wszystkim. Zwyczaj robienia miejsca samochodom zmieniającym pas jest tak oczywisty, że cały proces odbywa się automatycznie. Suwak z przesunięciem.
Dojechałem na miejsce po sześciu godzinach. Załatwiłem, co miałem załatwić. Postanowiłem wracać inną drogą. Najpierw wszedłem do Lidla. Mieli mniejszy wybór win niż w Polsce. No i było trochę taniej. No i chińskie piwa z obniżoną ceną. Jak w Polsce. Jedna rzecz mnie rozbawiła. Przed samymi kasami, tam gdzie gumy do żucie, chusteczki, ibuprom etc. była wódka Gorbatschow w setkach. Strasznie w tych Niemczech muszą łoić.

Jechałem lokalnymi drogami. Prawie na każdym budynku były panele fotowoltaiczne. Były też porozstawiane na polach. W wakacje pewna firma próbowała mnie namówić na to, żebym zamówił u nich taką instalację. Znaczy projekt, oni by przygotowali wniosek o unijne dofinansowanie i po pozytywnym projektu rozpatrzeniu – realizację. Inwestycja się miała zwrócić, bo miały w życie wejść przepisy zmuszające firmy energetyczne do kupowania ekologicznego prądu.
Brzmiało to bardzo interesująco. Trzeba było z góry zapłacić 1000 zł. Zapytałem jaka jest gwarancja otrzymania dotacji, usłyszałem, że duża, tylko się trzeba spieszyć. Dlaczego się trzeba spieszyć? Trzeba się spieszyć, bo budżet jest na jakieś 500 instalacji w Polsce.
W ciągu 30 minut jazdy z prędkością 80 km/godz. widziałem – mam wrażenie – więcej takich instalacji. Przepisy padły w Senacie. Więc dobrze, że nie zainwestowałem 1000 zł w projekt.
Swoją drogą ktoś by się mógł w tę sprawę wgryźć, bo bym się nie zdziwił, gdyby pod pozorem energetyki prosumenckiej ktoś próbował zrobić dobrze właścicielom farm wiatrakowych.

W Osnabrück zatankowałem na stacji pana Gawczyńskiego. Jechałem sobie spokojnie, aż tu nagle widzę napis „Witamy serdecznie”. Więc musiałem stanąć. Kupiłem polskojęzyczną gazetę z Frankfurtu „Info-Tips”wydawaną przez pana Stanislausa Wenglorza, wokalistę rockowego, który współpracował z „Budką Suflera”. Pani sprzedająca na stacji nie mówiła po polsku. I to jest zła informacja, bo już zacząłem czuć nostalgię.

3. Z tej nostalgii wróciłem na autostradę i przeprowadziłem serię rozmów telefonicznych na tematy polityczne. Usłyszałem, że decyzja iż radny Makowski przestanie być dyrektorem Instytutu Obywatelskiego (z pensją 240 tys. rocznie) podjęta została na nerwowym zebraniu zwołanym w sobotni wieczór. Znaczy wieczór nie mógł to być specjalnie późny, bo minister Kamiński pojawił się niezbyt późno na balu. Że – wbrew temu, co mi się wydawało – dyrektor Makowski ciężko pracował tłumacząc różne rzeczy posłom PO, że na przykład przez trzy tygodnie wyjaśniał pani Kluzik-Rostowskiej czym się zajmuje Minister Edukacji. Że dyrektor Makowski na początku nie lubił Konrada Niklewicza, ale później się do niego przekonał, bo pan Niklewicz jeździł po powiatach i spotykał się z lokalnymi działaczami PO i dowiadywał się różnych rzeczy. Że dyr. Makowski należał do elitarnego grona, które znając kandydatkę Zielonych na prezydenta stolicy nie poznało jej bliżej. I, że dyrektor Mężyk był widywany w Łazienkach z ministrem Sienkiewiczem, więc news o tym, że Sienkiewicz zastępuje Makowskiego 300polityka prawdopodobnie dostała od Sienkiewicza. Dużo tych historyjek było, zaczęły mi się mieszać, więc nie będę ich powtarzał. Oczywiście wszystkie mogą być nieprawdziwe.

Przejechałem Odrę. Zatankowałem. Okazało się, że paliwo w Polsce (przy autostradzie) kosztuje więcej niż w Niemczech (poza autostradą).

Zanim przejechałem Odrę zauważyłem na poboczu tablicę z napisem „Autobahn der Freiheit”. Postawienie tej tablicy to wielki sukces polityki zagranicznej prezydenta Komorowskiego.

24 stycznia 2015

1. Sąsiedzi z naprzeciwka wygasili choinkę. Myślałem, że zrobią to wcześniej, bo sprawiają wrażenie tradycjonalistów. Pierwszego sierpnia wywieszają wielką biało-czerwoną flagę. Dziesiątego kwietnia też.

Niechętnie włączyłem telewizor. Na TVN24 co chwilę chodziła reklama pakietu onkologicznego. Reklamy w TVN24 zbyt tanie nie są. Zacząłem się zastanawiać ilu ludzi by można za wydany na nie budżet wyleczyć. Zapytałem nawet o to przez Twittera ministra Arłukowicza. Ale nie odpowiedział. I to jest zła informacja. Dyrektor Zydel, zanim został dyrektorem Zydlem i pracował w sieciowej agencji reklamowej jako inny dyrektor Zydel przy produkcji kampanii promującej in vitro. Próbowałem wyciągnąć z niego ile to kosztowało, ale milczał jak grób.
Swoją drogą takie akcje publiczna telewizja powinna produkować i emitować w ramach swojej misji. Wydaje przecież publiczne pieniądze. .
Oszczędzona pieniądze mogły by iść na coś pożytecznego. Do tego jeszcze skończyłyby się (oczywiście zupełnie nieuzasadnione) podejrzenia, że Rząd kupuje sobie za publiczne pieniądze przychylność niektórych mediów.

2. Wyjąłem z walizki komputer, z którego wiertarką wyciągałem w święta dysk. Zawiozłem do MacLife na Puławską. Wzięli, sprawdzą. Ponoć się spotkali z sytuacją, że w wymienionej przez Apple płycie po jakimś czasie znowu szlag trafiał grafikę. Ale może to nie to.
Mają tam Classica i Duo. Pamiętam czasy, kiedy były nowe.

Z Puławskiej pojechałem do mechanika Jacka, żeby mu podrzucić olej. Nie było już Espace. Na jej miejscu stała M3. Ze zdziwieniem zauważyłem, że zagazowana. Na gazie auto przejechało 80 tys. wcześniej 300 tys. A mówią, że te silniki źle znoszą gaz.
Olej, który przywiozłem jest zielony. Nazywa się Zenzation. I ma ponoć specyficzny zapach. Co jakiś czas u mechanika Jacka spotykam pewną panią, która kiedyś zieloność tego oleju zauważyła, powąchała i ten zapach tak jej się spodobał, że tym razem zapytała czy butelkę z olejem otworzyć.
Więc kiedy oglądałem nieco zdemontowaną M3, ona wąchała olej. I wyrażała radość z tego powodu. To miłe dostarczyć komuś radości w tak prosty sposób.

Od Jacka pojechałem do Lidla w alejach Jerozolimskich. W promocji były niby „delicje”. Paczka za chyba 1,50 zł. Za podobne, koło domu muszę zapłacić ze trzy razy więcej.
Lubię małe sklepy koło domu, ale coraz mniej mnie na nie stać. I to jest zła sytuacja.
W Lidlu za jedyne 39,99 można kupić symulator migotania. Chyba chcę dostać to w prezencie.

3. Nie zdążyłem wrócić na „Fakty po Faktach”. Zdążyłem na sam początek audycji redaktora Piaseckiego. Występowali u niego panowie Czarzasty i Kamiński. Ten pierwszy znów nie w sweterku. Panowie pili sobie z dzióbków. Zagadali nawet redaktora Piaseckiego.
Oglądaliśmy później film o wampirach Jarmuscha. Bardzo ładny, trochę nudny. Niestety nie wiem jak się skończył. Bo zasnąłem.

Później się obudziłem. Czekałem na powtórkę „Faktów po Faktach”. No i się nie doczekałem. I to jest zła informacja. Za to było dwugodzinne „Szkło kontaktowe”.

25 grudnia 2014

1. Nazwisko Niewiadomski będzie się mi teraz wyłącznie dobrze kojarzyć. Panowie kopacze z firmy Niewiadomski posprzątali po sobie. 

Do tego wywieźli tzw. górkę. 

Obsypane ziemią zwałowisko gruzu w środku parku. 

W założeniu miało być to miejsce do zjeżdżania na sankach dla dzieci. Jednej zimy nawet jeździliśmy. Ale nie tyle na sankach, co na niczym.
Dzieci są zdążyły urosnąć. Górka nie tyle urosła, co zrobiła się bardziej rozległa.

A teraz jej nie ma.
Za to jest miejsce, na które będę mógł wjechać kosiarką.
Łażąc po parku zabłociłem buty. I to jest zła informacja, bo zamiast w gumofilcach chodziłem w tzw. porządnych butach.

2. Pojechaliśmy do Świebodzina. Najpierw na targ. Było chwilę po dwunastej, wszystko powoli zamierało. Za sklepem ogrodniczym zobaczyliśmy kilka choinek. Panie nie chciały nam ich sprzedać, bo już zrobiły raport kasowy. Udało nam się je przekonać, że przeżyjemy bez paragonu. Kiedy się okazało, że chcemy kupić najbrzydszą dostaliśmy jeszcze zniżkę.
Wczoraj do Trójki zadzwonił słuchacz i opowiedział, że kiedyś poszedł z synem kupić choinkę. Syn wybrał najbrzydszą tłumacząc, że takie też muszą znaleźć swój dom. Od tego czasu wybierają te brzydkie.
Wyszło na to, że my w tym roku mamy podobnie. Dwie, kupione w Lidlu wyglądają jak Flip i Flap. Ta kupiona z targu przypomina żyrafę. Jest jeszcze jedna, którą kupiłem pod Makro. Ta wygląda nieźle, choć bardziej niż choinką jest wyrośniętą sadzonką.

Z targu pojechaliśmy do Mrówki. Po węgiel w workach. Z Mrówki do Lidla. W Lidlu można kupić Glenlivet. Dwunastkę. Za rozsądne pieniądze. Z Lidla pojechaliśmy do Tesco. W Tesco zewsząd łypał na nas Bobek Makłowicz. Na pół godziny przed zamknięciem sklepu przy w kolejkach do kas było sporo panów, którzy w koszykach mieli 0,7 i dwulitrową colę. W saloniku prasowym promowali regionalny tabloid. „Nie żyje, bo uspokajał sąsiada” brzmi trochę jak „nie śpi, bo trzyma kredens”. Kupiliśmy „Vivę”. Pani chciała zaproponowała nam „gazetę »Twój Styl«”, ale się nie zdecydowaliśmy.

Podjechaliśmy do stolarza. Rzemieślnik starej daty powinien w wigilię pić w warsztacie. My odebralibyśmy thoneta. Stolarz najwyraźniej strarej daty nie jest. I to jest zła informacją, bo nie wiem, kiedy odbierzemy fotel.

Wracając wpadliśmy do domu, który wynajął sąsiad Tomek. Wyprowadził się jakiś czas temu od teściów. Nie będę się zagłębiał w powodach, bo znam tylko wersję jednej strony. W każdym razie od połowy stycznia będzie z rodziną mieszkał w Ołoboku. Do czasu, aż wybudują dom.

Poszedłem do Tomkowego ojca po jajka. Zastałem go na dachu stodoły. Zszedł. Poczęstował mnie własnej roboty destylatem. Bardzo dobrym. Używa węglowych filtrów do wody. Też będę musiał tego spróbować.

3. Zepsuł się pilot do telewizora. To bardzo komplikuje życie.  

22 grudnia 2014

W „Kawie na ławę” trafiłem na sałatkę prof. Pawłowicz, więc od razu odechciało mi się oglądać.
Wyglądało na to, że przez cały program nikt nie sięgnął po któreś z leżących na stole ciasteczek. Najwyraźniej problem jedzenia polska demokracja ma już za sobą.

W „Loży prasowej” lewicowy intelektualista Sierakowski tłumaczył, że „Sie” to po niemiecku „wy”. Lewicowi intelektualiści od dawna próbują nadawać słowom nowe znaczenia. Ale, żeby zaimkom? To chyba coś nowego.
Lewicowy intelektualista Sierakowski zachowywał się na tyle dziwnie, że aż zadzwoniłem do kolegi, który ogarnia warszawską lewicę. Powiedział, że Krytyka się sypie, że nie ma kasy, że zwalnia, że jej współpracownicy dostają etaty w (szeroko rozumianym) Ratuszu.
Sam Sierakowski zaś szuka swojego miejsca. I nie tyle we wszechświecie, co w Kancelarii Prezydenta. Problem polega na tym, że byle czym się nie zadowoli. Minister Sierakowski – to brzmi dumnie.
Niestety najwyraźniej nie zdaje sobie sprawy, że bez osobistej ghostwriterki nie daje rady.
Cieniutkie mamy te młode elity. I to jest zła informacja.

2. Uruchomiłem Suburbana, który stał chyba ze dwa tygodnie. Coś w przeniesieniu napędu wydaje z siebie dziwne odgłosy i to jest zła informacja. Najpierw pojechałem na dziwną, wielostanowiskową stację LPG w okolicy ronda Dżochara Dudajewa. Zatankowałem prawie 110 litrów. Płacąc za to niecałe 250 złotych. Ponoć ma być jeszcze taniej. Bardzo mi się podoba, że im mniej płacę za paliwo tym gorzej ma Rosja. W Makro zatankowałem benzyny za 50 złotych i kupiłem choinkę. Z Makro pojechałem do Lidla, gdzie kupiłem jeszcze dwie choinki. Z Lidla pojechałem do Blue City. Tam już choinek nie było.
Wszedłem do Saturna. Od kiedy zajmuję się pisywaniem na tematy technologiczne przestałem bywać w takich sklepach. Wszystko znam z newsletterów rozsyłanych przez działy PR.
Dlatego zdziwiłem się z pryzmy telewizorów o zakrzywionych ekranach Samsunga. Skoro tyle jest w sklepie, znaczy, że ludzie je kupują. A serwisach społecznościowych technologiczni dziennikarze dyskutują jaki jest sens istnienia takich telewizorów.

3. Kiedy wyjeżdżałem z podziemnego parkingu dyrektor Zydel przysłał mi linka do filmu ze świątecznymi życzeniami, jaki zrealizował w Ratuszu. Pani Waltzowa składa życzenia, a jej pracownicy ruszają ustami. Dyrektor Zydel bardzo jest z tego projektu dumny.
Generalnie dyrektor Zydel odstaje od swojego miejsca pracy, bo jak coś postanawia zrobić, to to robi. Reszta urzędu tak nie działa. Chyba, że się mylę i już od dwóch lat jeździmy drugą linią metra. Zła informacją jest, że do projektu podszedł tak zachowawczo. Uważam, że byłoby dużo lepiej, gdyby na filmie ustami ruszała pani Waltzowa, a głos podkładał prezydent obywatel Jóźwiak.

Wieczorem przeszedłem Marszałkowską. Ktoś naprawił neon nad kioskiem ze wszystkim obok teatru pani Jandy.  

17 grudnia 2014

1. Odwiozłem Bożenę do pracy. Narzekała, że po tym, kiedy pan walarz wyważył wał BMW jeździ gorzej. Pojechałem do mechanika Jacka z Japan Sport Service. Jego pracownik szybko namierzył dwie dziury w układzie wydechowym. Nie udało mu się znaleźć tego, co się tłukło w zawieszeniu. Musiał wrócić Jacek. Zauważył, że jeden z tylnych amortyzatorów nie ma gazu.

No i zasadniczo mnie wyrzucił, bo wydechów nie spawa. No i jest przy Modlińskiej firma, która naprawia amortyzatory Sachsa. Więc lepiej, żebym tam pojechał, niż u niego wyciągał amortyzatory do regeneracji.
Zadzwoniłem tam. Okazało się, że mieli pożar i amortyzatorów nie wyciągają, bo się część z podnośnikiem spaliła. I to jest zła informacja. Pożyczyliśmy sobie z panem z firmy wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku i umówiliśmy się po siódmym stycznia.

2. Podjechałem do Lidla, żeby kupić coś na kolację. To coś, to w tym przypadku była sałata i do niej dodatki. Już któryś raz z rzędu przyglądałem się argentyńskim krewetkom. Już któryś raz z rzędu jakoś się na nie nie mogłem zdecydować. Pewnie to był błąd.
Z Lidla pojechałem do Leclerca, właściwie to jechałem do szwedzkiego marketu Jula, bo ostatnio Bożena kupiła tam porządnego pluszaka w rozsądnej cenie.
Takich tam już nie było. Poszedłem więc do właściwego Leclerca i kupiłem Barbie w promocyjnej cenie i pluszowego tygrysa, bo cena Barbie była zbyt promocyjna na to, żebym mógł spojrzeć w oczy Piechocie Morskiej, która jak co roku zbiera zabawki dla chorych dzieci przy okazji świątecznej imprezy u amerykańskiego ambasadora.

Na podziemnym parkingu Leclerca spróbowałem podłączyć dziwne urządzenie do BMW. Znaczy urządzenie nie było specjalnie dziwne. Coś do podłączania od OBDII dostałem od Norberta z iMagazine. Zadziałało to z Toyotą dyrektora Zydla. Od brata dostałem przejściówkę BMW-OBDII, którą sobie kupił do swojego skutera. Niestety jedno z drugim i trzecim (pierwsze lub trzecie to BMW) nie zadziałało. I to jest zła informacja.

3. Się okazało, że z „Miasto jest Nasze” w warszawskim śródmieściu wystąpił pewien problem. Problem polegał na tym, że najpierw Śpiewak [nie mylić z profesorem Śpiewakiem] [bo mimo iż to jest ukochany syn, profesorem Śpiewakiem nie jest] dogadał się z panią Waltzową ale się okazało, że Śpiewaka koledzy z panią Waltzową dogadali się bardziej.

Śpiewak na imprezie 300polityki z niewiadomych przyczyn [co to za pomysł, żeby obcym osobom opowiadać strategię negocjacji] opowiedział, że nie ma zamiaru wchodzić w jakiekolwiek dyskusje z PiS-em. Że będzie z 'pozycji kolan' załatwiać coś z panią Waltzową.

Wygląda na to, że pani Waltzowa (bądź prezydent-obywatel-Jóźwiak) się przestraszyła siły Śpiewaka i zamiast korzystać z jego na kolanach pozycji postanowiła rozbić jego ugrupowanie dogadując się poza nim z jego radnymi.

Więc Śpiewak nie dość, że zdradził wyborców „Miasto jest Nasze”, których przyciągnął niechęcią do pani Waltzowej, to jeszcze się wykazał brakiem skuteczności. Cnotę stracił i rubelka nie zrobił.

Ruchy miejskie okazały się za słabe na realną politykę i to jest zła informacja.  

4 listopada 2014

1. Warszawa. Rano u redaktora Piaseckiego wystąpił Andrzej Duda. Redaktor Piasecki usłyszał słowa, których Duda nie powiedział i zmajstrował z nich tweeta. Tweet przeczytało kilkadziesiąt tysięcy, które redaktora Piaseckiego followują. Wśród nich ci, którzy rozmowy słuchali. Wyrazili zdziwienie. Redaktor Piasecki pokrętnie tłumaczył, że o to rozmówcy chodziło. Bardzo pokrętnie.
Teza nie była do obrony. W końcu usunął tweeta. Nie sprostował.
To nie jest dobra informacja, bo jakoś cenię Piaseckiego. Szkoda, że z jednej strony potrafi uwierzyć w coś, co mu się tylko wydaję. Z drugiej – nie potrafi się wycofać z błędu i przeprosić.

Szukałem (z ograniczonym efektem) przepisów dotyczących zarządzania drogami gminnymi. W znaczeniu: komu można naskarżyć, że gmina drogi nie poprawia.

No i nie wiem komu. I to jest zła informacja.

Przez dziesięciolecia sąsiedzi skracali sobie drogę przez nasze podwórko. Znaczy: nie nasze, bo nas wtedy nie było. Jak się pojawiliśmy Gienek powiedział: no to skończyło nam się jeżdżenie. Zrobił bramę no i przestali jeździć. Teraz mają dalej o jakieś 250 metrów. Ostatni kawałek gminnej drogi jest niestety bardzo zniszczony. Jeżdżą do wójta. Proszą go, żeby drogę poprawić. Od rozkłada ręce. Mówi, że drogę niszczą maszyny rolnicze. I że nie warto jej poprawiać.

Wójt skądinąd sympatyczny człowiek. Patriota lokalny. Wójtuje już chyba trzecią kadencję, co go nieco zdegenerowało. Wybory wygra znowu, bo kontrkandydatem jest jakiś wróg farmy wiatrowej, któremu nie wyszło w mieście, więc wrócił po studiach.

Swoją drogą sporo mi zajęło czasu uzyskanie informacji, że w ogóle istnieje jakiś kontrkandydat.

Panowie od kopania kanalizacji zamknęli na parę dni główną drogę przechodzącą przez wieś. Objazd zrobili tą, obok sąsiadów. Kilka tirów rozwaliło ją zupełnie.

Wyczytałem, w Ustawie o Drogach Publicznych, że zarządca drogi ma obowiązek jej utrzymywania i pilnowania przed zniszczeniem. Wójta, który się z obowiązków nie wywiązuje teoretycznie można nie wybrać. Ale poza odpowiedzialnością polityczną jest chyba też administracyjna. A może jej nie ma, bo – cytując klasyka – „polski państwo praktycznie nie istnieje”

2. Poszedłem do sklepu 'na rogu'. Żadnej Żabki, Małpki, Fresha, a tym bardziej Biedronki czy Lidla. Za żadne zakupy zapłaciłem ponad 50 zł. I to jest zła informacja. Wszystko było przynajmniej dwa razy droższe niż w Lidlu. Na wsi za pięć dych żyłbym nieźle przez tydzień.

Logika w tym jakaś jest. W centrum europejskiej metropolii musi być drożej. Tylko dlaczego drożej niż w Berlinie?

3. Wieczorem w „Faktach po faktach” koleżanka Kolenda gościła prof. Glińskiego, panią Piekarską i posła Protasiewicza. Protasiewicz wyglądał na trzeźwego. Dość szybko mianował Donalda Tuska prezesem Prawa i Sprawiedliwości. Koleżanka Kolenda tytułowała prof. Glińskiego premierem. I zasadniczo byłoby miło, gdyby nie to, że Protasiewicz zaczął nadawać zagłuszając wszystkich.
Na koniec koleżanka Kolenda zauważyła, że wszyscy jej goście byli kiedyś w Unii Wolności.

Z Kwaśniewskim u Olejnik dałem sobie spokój. A szkoda, bo Męskie Blogerki Modowe mogły mieć coś na ich temat do powiedzenia.